Από τον RoCkVaN4
Μαθητής της έκτης τάξης
Καμιά φορά αποφασίζεις εσύ και καμία φορά η ζωή για σένα. Αυτό έπαθα και εγώ και δυστυχώς ήταν μεγάλη ατυχία.
Είχα αποφασίσει να πάω στο εξωτερικό με την ομάδα μου. Είχα δώσει όλα τα χρήματα και μετά με χαρά περίμενα να έρθει η μέρα που θα πετάγαμε.
Τώρα η ζωή είχε άλλη γνώμη για αυτό. Ήταν Τετάρτη, λίγες μέρες πριν από το ταξίδι. Είχαμε βγει διάλειμμα και παίζαμε μπάλα με τους φίλους μου και χτυπάει το κουδούνι για μέσα. Έτσι όπως περπάταγα για να μπω στην τάξη ξαφνικά μου γυρίζει το πόδι τελείως. Οι φίλοι μου με πήγαν γρήγορα στο γραφείο και μια κυρία μου έβαλε επίδεσμο. Εγώ νόμιζα ότι ήταν ένα μικρό διάστρεμμα αλλά μετά από το σχολείο πήγα σε δύο γιατρούς και μου είπαν και οι δύο πως ήταν σπάσιμο. Επίσης μου είπαν ότι ήταν αδύνατο να πάω στο εξωτερικό.
Όταν πήγα σπίτι με τη μητέρα μου είχαν βάλει ευτυχώς όχι γύψο αλλά κάτι πιο ελαφρύ έναν γυψονάρθηκα.
Μετά άρχισα να κλαίω με όλη μου τη δύναμη και άρχισα να φωνάζω «γιατί» και «γιατί Θεέ μου». Ύστερα όμως από δύο μέρες μου πέρασε και κατάλαβα πως τώρα ο στόχος μου ήταν το πόδι μου να γίνει καλά.
Όμως κάτι καλό βγήκε κι από αυτό. Πήγα στο νησί μου με την οικογένειά μου και πέρασα τέλεια.
Βγήκε ακόμη ένα καλό: Συμπεριφέρθηκες με τον πιο σωστό τρόπο. Πρώτα πένθησες αυτό που έχασες "με όλη σου τη δύναμη" (όπως γράφεις) και μετά βρήκες τι έπρεπε να κάνεις στη νέα κατάσταση (να γίνει το πόδι σου καλά).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν προσθέσω και το κουράγιο που έδειξες στο σχολείο, καταλαβαίνεις γιατί είμαι τόσο περήφανος για σένα... :))