Θεότητες της ελληνικής μυθολογίας

Από τον Anthony12

Μαθητής της έκτης τάξης

Θεά Τύχη

Η θεά Τύχη, κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος, συμβόλιζε την ευτυχία. Σύμβολά της ήταν το κέρας της Αμάλθειας και το τιμόνι (πηδάλιο). Πάνω σε τροχό ή με φτερούγες στην πλάτη, η θεά απεικονίστηκε σε αγγεία και ανάγλυφες παραστάσεις από πολλούς καλλιτέχνες της αρχαιότητας. Ενέπνευσε και τον μεγάλο γλύπτη Πραξιτέλη, ο οποίος φιλοτέχνησε δύο αγάλματα της θεάς.

Ώρες

Θεότητες, προσωποποιήσεις του χρόνου και της εναλλαγής των εποχών και των καιρικών φαινομένων. Σύμφωνα με τον Ησίοδο οι Ώρες ήταν τρεις κόρες του Δία και της Θέμιδας: η Ευνομία, η Δίκη και η Ειρήνη.



Κατοικούσαν στον Όλυμπο και είχαν καθήκον τους να φρουρούν τις πύλες του Ουρανού. Ήταν όμορφες νέες, στολισμένες με άνθη, καρπούς και χρυσά κοσμήματα.

Ωκεανίδες

Ήταν τρεις χιλιάδες κόρες που γεννήθηκαν από την ένωση του Ωκεανού με την Τηθύ. Από την ίδια ένωση γεννήθηκαν και τρεις χιλιάδες γιοι, οι ποταμοί.

Νηρηίδες

Οι Νηρηίδες, ήταν θεές της ήρεμης θάλασσας, φιλικές προς τους ανθρώπους και προσωποποιούσαν τις καταστάσεις και τα χαρακτηριστικά της θάλασσας. Ήταν κόρες του Νηρέα και της Ωκεανίδας Δωρίδας και εξ αυτής εγγονές του Ωκεανού.



Ήταν γύρω στις πενήντα, ενώ έφταναν και τις εκατό, κατά άλλη άποψη. Οι Νηρηίδες ζούσαν στον βυθό της θάλασσας, στο παλάτι του πατέρα τους και περνούσαν τη μέρα τους κολυμπώντας και παίζοντας με δελφίνια, ή καθισμένες σε χρυσούς θρόνους ή βράχους τραγουδώντας και υφαίνοντας ή στεγνώνοντας τα πλούσια και μακριά μαλλιά τους. Δεν επέτρεπαν σε καμία θνητή να παραβάλλεται με αυτές στην ομορφιά. Είχαν τη δύναμη να ταράζουν τη θάλασσα αλλά και να την ηρεμούν. Γενικά ήταν πάντοτε περιχαρείς για την αθανασία τους.

Οι πιο γνωστές από αυτές είναι η Αμφιτρίτη, η οποία ήταν γυναίκα του Ποσειδώνα και μητέρα του Τρίτωνα, η Θέτις (η μελλοντική μητέρα του ήρωα Αχιλλέα), η Ψαμάθη (γυναίκα του Αιακού) και η Γαλάτεια (γυναίκα του Κύκλωπα Πολύφημου).

Χάριτες

Οι Χάριτες ήταν αρχαιοελληνικές θεότητες, προσωποποιήσεις της χάρης και της ομορφιάς. Στον Όμηρο η Χάρις αναφέρεται ως σύζυγος του Ηφαίστου και αλλού μνημονεύονται αόριστα χωρίς ιδιότητα και αριθμό, όπως εκείνες που ύφαιναν τον πέπλο της Αφροδίτης. Αναφέρεται επίσης η Πασιθέη, την οποία η Ήρα υποσχέθηκε ως σύζυγο στον Ύπνο.



Κατά τον Ησίοδο, οι Χάριτες ήταν τρεις: η Αγλαΐα, η Ευφροσύνη και η Θάλεια, κόρες του Δία από την Ευρυνόμη, κόρη του Ωκεανού.

Σύμφωνα με τους αρχαιοελληνικούς μύθους, η ποίηση, η μουσική, η ρητορική και ο χορός όφειλαν τα θέλγητρά τους στις Χάριτες, που ήταν παρούσες σε όλες τις γιορτές των θεών στον Όλυμπο.

Μούσες

Οι μούσες στην αρχαία ελληνική μυθολογία είναι εννέα αρχαίες θεότητες. Ο Απόλλωνας ήταν ο ηγέτης τους. Σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησιόδου, ήταν κόρες του Δία και της Μνημοσύνης.

Τα ονόματά τους είναι:

• Καλλιόπη (επική ποίηση)
• Ευτέρπη (μουσική)
• Κλειώ (ιστορία)
• Ερατώ (λυρική ποίηση)
• Ουρανία (αστρονομία)
• Μελπομένη (τραγωδία)
• Πολύμνια (ύμνοι)
• Τερψιχόρη (χορός)
• Θάλεια (κωμωδία)

Ο Παυσανίας υποστηρίζει ότι υπήρχαν δύο γενιές Μουσών. Στην πρώτη γενιά ήταν 3 και ήταν κόρες του Ουρανού και της Γαίας, και στη δεύτερη ήταν 9 και ήταν κόρες του Δία και της Μνημοσύνης.

Οι αρχαιότερες Ελικωνιάδες Μούσες ήταν οι εξής:

• Μνήμη (μνήμη)
• Μελέτη (μελέτη)
• Αοιδή (τραγούδι)

Η ποιητική τέχνη χρειάζεται και τις τρεις αυτές Μούσες, χρειάζεται τον συνδυασμό του τραγουδιού, της μνήμης και της μελέτης. Γιατί για να τραγουδήσεις χρειάζεται πρώτα μνήμη, και μετά μελέτη (άσκηση).

Ενώ στους Δελφούς λάτρευαν 3 άλλες μούσες, τη Νήτη, τη Μέση και την Υπάτη, οι οποίες παραλληλίζονται με τις τρεις χορδές της λύρας.

Επίσης ο όρος μούσα χρησιμοποιείται συχνά σήμερα για να δείξει ότι κάποιος (συνήθως κάποια) εμπνέει κάποιον.

Μοίρες

Οι Μοίρες σύμφωνα με την παράδοση, ήταν τρεις και καθόριζαν το πεπρωμένο του ανθρώπου. Οι Μοίρες ονομάζονταν Κλωθώ (γιατί έκλωθε το νήμα της ζωής), Λάχεσις γιατί διένειμε τα κακά ή τα καλά και Άτροπος γιατί καθιστούσε τα προηγούμενα αμετάβλητα. Θεωρούνταν κόρες της Νύχτας, ή, όπως αναφέρει μια άλλη παράδοση, του Δία και της Θέμιδας.



Η λέξη «μοίρα» προέρχεται από το αρχαίο ρήμα μείρομαι (μοιράζω), είναι δηλαδή το μερίδιο, το κομμάτι που παίρνει ο καθένας από τη μοιρασιά ενός όλου.

Σειρήνες

Κατά τον μύθο οι Σειρήνες ήταν θαλάσσιες θεότητες, οι νύμφες συνοδοί της Περσεφόνης (Ναϊάδες). Όταν την Περσεφόνη την απήγαγε ο Άδης η μητέρα της Δήμητρα τους έδωσε σώμα πτηνών για να τη βοηθήσουν στην αναζήτηση. Όταν πλέον δεν κατάφεραν να τη βρουν εγκαταστάθηκαν σε ένα νησί από όπου με το πανέμορφο τραγούδι τους προσέλκυαν τους ναύτες των πλοίων που πλησίαζαν στην περιοχή τους και προκαλούσαν στη συνέχεια την καταστροφή τους.

Ο Οδυσσέας και οι Σειρήνες (καλλιτεχνική απεικόνιση του Τζον Γουίλιαμ Γουότερχαουζ)

Μυθολογία

ΠΗΓΕΣ: Παιδική Εγκυκλοπαίδεια Άλφα, wikipedia.org