Ιστορίες από την πρώτη τάξη
Σήμερα είχα κάτσει σε μια γωνιά στο προαύλιο και έπαιζα με τα παιδιά. Ξαφνικά μας πλησίασε μια μεγάλη ομάδα από τριτάκια. Φώναζαν συνεχώς
«Ε-πα-νά-στα-ση! Ε-πα-νά-στα-ση!»
και όταν ρώτησα μου απάντησαν ότι είχαν πολλά μαθήματα για το σπίτι και δε θα προλάβαιναν να πάνε στο τοπικό πανηγύρι της εορτάζουσας εκκλησίας. Να μην τα πολυλογώ, μέχρι να τελειώσει το διάλειμμα σχεδόν όλο το σχολείο φώναζε το ίδιο σύνθημα.
Το ίδιο και τα πρωτάκια μου. Το κουδούνι χτύπησε για μέσα, αλλά η απόσταση από την αυλή ώς τον πρώτο όροφο που είναι η αίθουσά μας υπήρξε καθοριστική. Με περίμεναν να ξεκλειδώσω την πόρτα φωνάζοντας με πάθος:
«Ε-πα-νά-λη-ψη! Ε-πα-νά-λη-ψη!»
ΑστείαΓια τα πρωτάκιαΣχολική ζωή
ΕΙΚΟΝA: podilato98.blogspot.com (από thinkstockphotos.com)
Χα χα χα!Αυτά είναι τα ωραία με τα πρωτάκια! :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΆν ανεβαίνατε ακόμη έναν όροφο, μπορεί να μεταλλασσόταν σε κα-τά-λη-ψη
:D
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαιρός να ανοίξετε νέα ενότητα: "Ιστορίες από την πρώτη".
ΑπάντησηΔιαγραφήΧε χε! Είναι οι στιγμές που λες: "Πού είναι ένας μεγάλος να το μοιραστώ;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΔείτε και μια άλλη "ιστορία" εδώ.