Ο Μικρός Ήρωας

Στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν την Κατοχή (1941-1944) και τον εμφύλιο πόλεμο (1946-1949) η Ελλάδα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να γιατρέψει τις πληγές της και να ορθοποδίσει. Τότε ήταν που εμφανίστηκε στα περίπτερα ένα εβδομαδιαίο έντυπο για παιδιά με τίτλο «Ο Μικρός Ήρως» (ήρως στη γλώσσα της εποχής ήταν ο ήρωας).

Πρόκειται για το μακροβιότερο παιδικό περιοδικό, καθώς κυκλοφορούσε από το 1953 έως το 1968, οπότε και διακόπηκε απότομα στο τεύχος 798 από τη λογοκρισία της Χούντας. Έκτοτε επανεκδόθηκε αρκετές φορές.

Ο «Μικρός Ήρως» υπήρξε πρόδρομος των κόμικς και αγαπήθηκε πολύ από τις πρώτες μεταπολεμικές γενιές. Ιστορούσε τις περιπέτειες του Γιώργου Θαλάσση, της Κατερίνας και του Σπίθα, μιας παρέας τριών ηρωικών Ελληνόπουλων, κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

1 Ο Γιώργος Θαλάσσης, το θρυλικό «Παιδί-Φάντασμα», ήταν ένα ορφανό αγόρι με πάρα πολλές ικανότητες. Έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους φασίστες.

2 Η Κατερίνα ήταν ένθερμη πατριώτισσα και δυναμική αγωνίστρια, ενώ τη συνέδεε πλατωνική ερωτική σχέση με τον βασικό πρωταγωνιστή της σειράς.

3 Ο Σπίθας, το αιώνια πεινασμένο, ευτραφές και καλοκάγαθο παιδί, ήταν απόλυτα αφοσιωμένος φίλος του Γιώργου Θαλάσση. Η άγνοια κινδύνου και η διαρκής πείνα του τον έβαζαν συχνά σε μεγάλους μπελάδες.

Ο συγγραφέας του περιοδικού Στέλιος Ανεμοδουράς (με το ψευδώνυμο Θάνος Αστρίτης) και ο σκιτσογράφος Βύρων Απτόσογλου προσπάθησαν να αμβλύνουν τις οδυνηρές συνέπειες του Πολέμου, της Κατοχής και του εμφύλιου σπαραγμού που είχαν μόλις προηγηθεί.

Με το έργο τους τροφοδότησαν τη φαντασία των πιτσιρικάδων της εποχής, αναδεικνύοντας την αγάπη για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, την περηφάνια για την πατρίδα, τον αγώνα κατά του βάρβαρου ολοκληρωτισμού, το µίσος κατά της τυραννίας, την πίστη στην εθνική ομοψυχία και την υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Και τραγούδι

Το 1976, μετά το τέλος της δικτατορίας (1967-1974), ο Γιώργος Θαλάσσης και η παρέα του παρουσιάστηκαν στη θεατρική παράσταση «Το τραμ το τελευταίο». Από εκεί ξεπήδησε και το υπέροχα νοσταλγικό τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη, γεμάτο φράσεις από το κείμενο του αναγνώσματος:

Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί
για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα
κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή:
«Νομίζω πως τον κρύβει στην κουζίνα».

Εσύ να παίζεις με τον θάνατο κρυφτό
κι αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα,
μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό,
εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα.

Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
καλέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση;
Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
Μικρέ μου Ήρωα, Γιώργο Θαλάσση;

«Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτές,
είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει
όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές,
θα τους συντρίβω και το αίμα τους θα στάζει!»

Πίσω απ’ τον τοίχο ο ασύρματος καλεί,
είναι απ’ τη Μέση Ανατολή, απ’ το αρχηγείο.
Θα σου αναθέσουν μια καινούργια αποστολή
μ’ ευχές για καλή τύχη απ’ τον Χ-2.

Η Κατερίνα σ’ αγαπούσε σιωπηλά,
αλλά κι εσύ το ίδιο αγνά την αγαπούσες,
χωρίς τον Σπίθα ίσως να ’ταν πιο καλά,
παρ’ όλ’ αυτά εσύ τον συγχωρούσες.

Όταν ακούω να μιλάνε γι’ Αφρική,
για Βερολίνο, Βενετία και Παρίσι,
σκέφτομαι, λέω: «Πού να ξέραν μερικοί
πως σε όλα αυτά τα μέρη εγώ έχω ζήσει!»

Πως όταν ήταν στην Ελλάδα κατοχή,
μέσα στις σφαίρες, μες στο κρύο, μες στην πείνα,
με τους Εγγλέζους να εξοπλίζουνε τη «Χι»
μου έδειχνες μια ξένοιαστη Αθήνα.

Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
καλέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση;
Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
Μικρέ μου Ήρωα, Γιώργο Θαλάσση;

«Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτές,
είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει
όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές,
θα τους θερίζω και το αίμα τους θα στάζει!»

Εσύ μπορούσες να οδηγήσεις φορτηγό,
μοτοσικλέτα, οτομοτρίς κι αεροπλάνο
κι όπου κι αν ήσουν πάντα δίπλα ήμουν κι εγώ,
μαζί σου ή να ζήσω ή να πεθάνω.

Ήσουνα πάντα εκδικητής και τιμωρός
γι’ αυτόν που γέμισε τον τόπο με στρατό του
και μ’ ένα χτύπημά σου έπεφτε ο φρουρός
με μια στροφή γύρω απ’ τον εαυτό του.

Μπορούσες πάλι να ημερεύεις τα σκυλιά
με κάποιο σφύριγμα που σου ’μαθε τσοπάνος
κι έτσι που πέταγες με κόλπο τη θηλιά
θα έπρεπε να είσαι Αμερικάνος.

Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω
που να μην το ’χει πει κανένας για κανένα,
εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω:
Μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα!

Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
καλέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση;
Όπου κι αν είσαι, θα ’χεις γεράσει,
Μικρέ μου Ήρωα, Γιώργο Θαλάσση!

ΣΤΙΧΟΙ - ΜΟΥΣΙΚΗ: Λουκιανός Κηλαηδόνης
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Λουκιανός Κηλαηδόνης, Αντώνης Πυλιαρός
ΔΙΣΚΟΣ: Πάμε μαέστρο (1984)

ΒιβλίαΙστορίαΤραγούδια

ΚΕΙΜΕΝΟ: el.wikipedia.org, toaromatoutragoudiou.blogspot.com
ΕΙΚΟΝΕΣ: podilato98.blogspot.com (1: ntng.gr), comicstrades.files.wordpress.com (2-7)