Η πολύ λαίμαργη φάλαινα που έφαγε τη θάλασσα

Ζούσε μια φορά κι έναν καιρό
στον μεγάλο ωκεανό
μια πολύ λαίμαργη φάλαινα.
Αυτή η φάλαινα ήταν τόσο πολύ λαίμαργη
που μια μέρα αποφάσισε
να φάει όλη τη θάλασσα
και να μην αφήσει ούτε σταλίτσα!
Έτσι λοιπόν:

Κατάπιε όλα τα κύματα, όλες τις σταγόνες,
όλους τους ναύτες, όλες τις γοργόνες,
όλους τους φάρους, όλους τους ξιφίες,
τους σπάρους, τα χταπόδια και τους αστερίες,
τα κανό, τα καβουράκια
και της θάλασσας τ’ αλογατάκια!

Έφαγε με φόρα τις βάρκες μία μία
και με μεγά- μεγάλη βουλιμία
τ’ αεροπλανοφόρα και της γραμμής τα πλοία!

Και, πράγμα που δεν πρέπει,
δεν άφησε ούτε φύκι!
Και, πράγμα που δεν πρέπει,
δεν άφησε ούτε λέπι!

Kι έμεινε μεμιάς στη μέση μιας μεγά-
στη μέση μιας μεγάλης ερημιάς!
«Tα ’χαψα όλα —είπε— μία κι έξω,
ώρα τώρα να χωνέψω
τα καβουράκια και τις μέδουσες,
και τις μέδουσες τις κακομοίρες!»

Είδε τότε να ’ρχονται από μακριά
με καμάκια μυτερά
έξι εφτά φαλαινοθήρες.

«Aχ! τι συμφορά!
Έρχονται να με σκοτώσουν,
να με κάνουν μαργαρίνη και μπανέλες!
Tι τις ήθελα τις τρέλες;
Tι τρομάρα! Tι τρεμούλα!
Aχ, μανούλα μου, γλυκιά μανούλα!»

Tι να κάνει, τι;
Ούτε νερό να κολυμπήσει!
Ούτε θάλασσα για να κρυφτεί!
«Aχ —φώναξε— τι φρίκη!
Έφαγα τη θάλασσα που μ’ έκρυβε!
Δεν άφησα ούτε φύκι!

Ήτανε μεγάλο κρίμα
να φάω και το τελευταίο κύμα!
Δεν υπάρχει άλλη λύση!
Προτού με κάνουν λιώμα,
πρέπει αυτή η ερημιά, πρέπει αυτή η ερημιά
να ξαναπλημμυρίσει!»

Κι άνοιξε το στόμα
και βγήκανε τα κύματα και οι κυκλώνες,
οι ναύτες, τα πέλαγα και οι γοργόνες,
οι σπάροι, οι ξιφίες,
τα χταπόδια και οι αστερίες,
τα κανό, τα καβουράκια
και της θάλασσας τ’ αλογατάκια!

Έκανε η φάλαινα ένα μακροβούτι,
στο νεράκι χώθηκε, κρύφτηκε και σώθηκε!
Kι από τότε της κόπηκ’ η λαιμαργία
και τρώει τις μαρίδες μία μία!

ΣΤΙΧΟΙ: Ευγένιος Τριβιζάς
ΜΟΥΣΙΚΗ: Βασίλης Παπανικολάου
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Βασίλης Παπανικολάου, Ιωάννα Μιχαηλίδου
ΔΙΣΚΟΣ: Από το ποίημα... στο τραγούδι (1996)

ΔιατροφήΘέματα με ζώαΠεριβάλλονΤραγούδια

ΒΙΝΤΕΟ: podilato98.blogspot.com