Ένα όνειρο

Διήγημα

Από τη Νεφ.2008

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Κάποτε είχα ένα όνειρο. Με έχει στιγματίσει. Ήμουν λέει κάποτε σε ένα παλιό αρχοντικό και το εξερευνούσα. Ερευνητικά. Απέξω είχε καλυφθεί με φυλλωσιές και κισσούς. Κάπου κάπου ξεπρόβαλλε και κανένα κρινάκι. Μικρό και τρυφερό στην υφή. Υπήρχαν επίσης δύο μαρμάρινες κεφαλές λιονταριών. Την περίοδο της άνθισής του, μάλλον θα περνούσαν από εκεί άνθρωποι και θα ένιωθαν δέος. Η σκέψη τους θα πλανιόταν στο βουνό του Ολύμπου. Θα έλεγαν πως ήταν θεόσταλτο δώρο προς τον κάτοικό του. Ακόμα θα πίστευαν πως αν πλησιάσεις τις κεφαλές, θα σου πουν ένα μυστικό. Το μυστικό. Δεν ξέρω ποιο είναι αυτό, μα θα ήταν κάτι τρομερό!

Μπαίνοντας μέσα, το πρώτο που αναγνώρισα, ήταν χρυσοί πίνακες με τα πρόσωπα των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τόσο μαγευτικό! Ένιωθα σαν να ήμουν το τίποτα μπροστά τους. Καθώς γυρνούσα το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά δε χόρταινα να βλέπω προσωπογραφίες. Έπειτα κάτι τρομερό ξεπρόβαλε μέσα από τον τοίχο! Ήταν ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος μαζί με τη συνοδεία του. Απίστευτο! Δεν ήξερα τι να πω. Ανοιγόκλεισα για λίγο τα μάτια μου, μα είχε εξαφανιστεί. Ανέβηκα στραβοπατώντας τις σκάλες, οι οποίες είχαν μια καταπληκτική λεπτομέρεια. Τα σκαλιά ήταν στον αέρα και τα στήριζαν κολόνες ιωνικού ρυθμού.

Ξαφνικά βρέθηκα σε ένα δωμάτιο. Βασικά ήταν το Δωμάτιο. Εκεί υπήρχαν του κόσμου τα χαρτιά. Πλησίασα. Είπα από μέσα μου: «Ας προχωρήσω λίγο ακόμα... και λίγο ακόμα...ακόμα λίγο...», Στοπ! Πλησιάζω επικίνδυνα, σκέφτηκα. Εκείνη την ημέρα, σε εκείνο το δωμάτιο, τα μάτια μου είδαν πολλά. Υπήρχαν δόρατα και πολεμικές στολές για τον αυτοκράτορα, ένα τέλεια σχεδιασμένο κιβώτιο που δεν μπορούσες να καταλάβεις από πού άνοιγε. Όμως αυτό που κυριαρχούσε, ήταν ένα γραφείο, που αντί για «πόδια» είχε πατούσες λιονταριού! Πάνω του υπήρχε μια ολόχρυση πένα και είχε σκαλισμένα γράμματα όπως: ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ και άλλα.

Πριν καλά καλά θαυμάσω το γραφείο, ακούστηκε μια φωνή: «Κύριε, πλησιάζει πολύ». Έπειτα μια άλλη φωνή: «Όχι, αφού το ανακάλυψε, άσ’ την». Χωρίς να γυρίσω ήξερα ότι ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος και κάποιος από τους στρατηγούς του. Παραλίγο να χάσω τις αισθήσεις μου! Μία φωνή μέσα μου, μου έλεγε «μη γυρίσεις, ευχήσου όλο αυτό να είναι ένα όνειρο». Αλλά εγώ άκουσα την πραγματική φωνή μέσα μου. Γύρισα. Ήμουν προετοιμασμένη. Είπα: «Λοιπόν, ναι, πού βρίσκομαι;» Αυτό το είπα και προσπάθησα να δείχνω γενναία, αλλά στην πραγματικότητα έτρεμα. Έτρεμα μη με σκοτώσουν. Θα ήταν πολύ έμπειροι... Ο στρατηγός απάντησε: «Δε θα έπρεπε να βρίσκεσαι εδώ, μα..., εντάξει. Βρήκες το μέρος». Ρωτάω: «Mα ποιο μέρος; Εξηγήστε μου». «Βρίσκεσαι...» και πριν προλάβει να ολοκληρώσει, κάτι με τύφλωσε! Ήταν το φως του ήλιου.

Είχα ξυπνήσει. «Όχι, όχι, γιατί; Έστω μια λέξη!» Σηκώθηκα απρόθυμα και κοίταξα την ώρα: 4 τα ξημερώματα. Είχα χρόνο να ξαναονειρευτώ. Να μάθω. Ξανακοιμήθηκα γρήγορα. Όμως πριν κοιμηθώ σκέφτηκα: «πού κολλάνε τα πορτρέτα των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων;» H απάντηση εμφανίστηκε γρήγορα στο μυαλό μου: Μάλλον αυτό το κτίριο θα υπήρχε πολλά χρόνια και και... μάλλον αχ νυστάζω... Μάλλον θα ήταν φάντασμα ο Μέγας... Αλε... Αλέξανδρος και ο... ο άλλος.

ΙστορίαΠαιδικές δημιουργίες