Από την KM_458
Μαθήτρια της έκτης τάξης
Ύστερα από ένα τραγικό ατύχημα δικό μου και συμπτωματικά δύο μέρες πριν από εμένα είχε σπάσει ο αδερφός μου το χέρι, οι γονείς μου σταθήκανε πολύ δυνατοί και υπομονετικοί απέναντί μας.
Ήταν καλοκαίρι και φεύγαμε για διακοπές. Μπροστά σε ένα δίλημμα ή γυρνάμε πίσω στην Αθήνα και κλαίμε όλοι μαζί για την κατάσταση ή συνεχίζουμε τις διακοπές μας, αποφάσισαν το δεύτερο.
Ήταν μια επιλογή δύσκολη για αυτούς γιατί κάθε μέρα έπρεπε να πηγαίνουμε στο κέντρο υγείας για να μου κάνουν αλλαγή (ράμματα). Δε μας έδειξαν καθόλου το πόσο πονάγανε για εμάς, το αντίθετο με τον τρόπο τους και τις πράξεις τους μας έκαναν να αισθανόμασταν και να συμπεριφερόμασταν σαν να μην είχαμε τίποτα. Χαίρομαι πολύ για αυτούς που ήταν δυνατοί και υπομονετικοί εκείνες ιδιαίτερα τις μέρες και τους ευχαριστούμε κάθε μέρα για αυτό.
Περάσαμε πάρα πολύ όμορφα (παρά τις δυσκολίες όπως όχι μπάνιο στη θάλασσα, όχι παιχνίδι κ.ά.) με τον τρόπο τους είχαμε ξεχάσει το πόσο πόνο νιώθαμε.
Τι ωραίο κείμενο! Τυχεροί οι γονείς σου με τέτοια παιδιά! :D
ΑπάντησηΔιαγραφή