Οι δικές μας «σκάλες» (1)

Από μαθητές της έκτης τάξης

Anthony12

CoolAngie

Anna01

Georgia.2001

Lola2001

Mikelangelo

Unagirl

Zoe01

Nasia28

Οι δικές μας «σκάλες» (1)
Οι δικές μας «σκάλες» (2)

Μετρήσεις

Οι δικές μας «σκάλες» (2)

Από μαθήτριες της έκτης τάξης

kounelaki01

Lola2001

Unagirl

Zoe01

Despina01

Οι δικές μας «σκάλες» (1)
Οι δικές μας «σκάλες» (2)

Μετρήσεις

Σαρκοφάγα φυτά

Από την Unagirl

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Η Διωναία (Διωναία η μυγοπαγίδα) είναι σαρκοφάγο το οποίο αιχμαλωτίζει και τρέφεται με μικρά ζώα (κυρίως μικρά έντομα και αράχνες. Το περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσεται το φυτό είναι κυρίως υγρό, εκτεθειμένο στην ηλιακή ακτινοβολία και κυρίως θερμό. Δεν προσαρμόζεται σε διαφορετικές συνθήκες από αυτές του φυσικού της περιβάλλοντος.

Τρόποι που μπορείτε να τα φροντίσετε

Τα σαρκοφάγα φυτά το καλοκαίρι θέλουν ήλιο και θερμοκρασία 19-21 βαθμούς Κελσίου. Τον χειμώνα όμως είναι δύσκολο να ζήσουν. Κατ’ αρχάς πρέπει να τα ταΐζετε σπάνια με μυγάκια, σκνίπες, αράχνες και άλλα. Καλύτερα θα ήταν να το είχατε μέσα στο σπίτι και σε έναν ζεστό χώρο.

Δεν είναι σαρκοφάγα φυτά

Υπάρχουν πολλά φυτά με σημαντικές ομοιότητες με τα σαρκοφάγα και πολλές φορές λανθασμένα, περιγράφονται ως σαρκοφάγα. Μερικά από αυτά τα φυτά είναι:

Φυτά

ΠΗΓΗ: valentine.gr

Χρωματίζοντας την Αφρική (2)

Από μαθητές της έκτης τάξης

aektzispilotos2001

Babisgirl

CoolAngie

Fun Boy

Lola2001

RoCkVaN4

Unagirl

Despina01

χιμπατζής13

ImyourShadow

Kelly1888

Nasia28

Χρωματίζοντας την Αφρική (1)
Χρωματίζοντας την Αφρική (2)

Αφρική

Η προσφυγική ιστορία του παππού μου

Η ιστορία του παππού μου Δημήτρη που έφυγε πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία

Από την Unagirl

Μαθήτρια της έκτης τάξης

ΕΓΙΔΙΡ ΠΙΣΙΔΙΑΣ (ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ)

Η λίμνη Εγιδίρ είχε αρκετά σπίτια γύρω της. Εκεί ζούσαν Έλληνες και Τούρκοι μαζί, χωρίς προβλήματα. Όταν όμως άρχισαν οι φασαρίες, οι Τσέτες (Τούρκοι τρομοκράτες) τρομοκρατούσαν τους Έλληνες. Έμπαιναν σε σπίτια και έκλεβαν τα χρυσαφικά της οικογένειας. Ο προπροπάππος (ο μπαμπάς της μητέρας του παππού μου) ήταν χρυσοχόος και η οικογένεια είχε πολλά και πολύτιμα οικογενειακά κοσμήματα. Οι Τσέτες όταν είδαν την αδελφή της προγιαγιάς, τη χτύπησαν με μαχαίρι για να πάρουν τα χρυσαφικά. Εκείνη την περίοδο μάζευαν τους άντρες και τους κράταγαν αιχμαλώτους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι μεγάλης κυρίως ηλικίας γυναίκες να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν. Και οι θάνατοι πολλαπλασιάζονταν.

Στο μεταξύ, το κακό γινόταν όλο και μεγαλύτερο. Ένας Τούρκος γείτονας της οικογένειας, που μάθαινε τις εξελίξεις, τους ζήτησε να πάρει τα παιδιά (ο παππούς μου ήταν μόλις ενός έτους), να τα φορτώσει σε ένα κάρο και να τα πάει στο λιμάνι, απ’ όπου θα φεύγανε. Τους εξήγησε πως επειδή ήταν Τούρκος δε θα του έκαναν κανέναν έλεγχο και πως υπήρχε ένα δύσκολο σημείο της διαδρομής, όπου οι Τσέτες θα έσφαζαν όλους τους πρόσφυγες. Επειδή ήταν άνθρωπος που εμπιστεύονταν, του άφησαν τα παιδιά και η προγιαγιά μου (μητέρα του παππού), του έδωσε αρκετά χρυσαφικά για να τον ευχαριστήσει, αλλά και να εξασφαλίσει την ασφάλεια των παιδιών.

Ο δρόμος ήταν όντως πολύ δύσκολος. Επτά ημέρες περπάτημα. Σε αυτή την επικίνδυνη διαδρομή, οι Τσέτες χτυπούσαν τις γυναίκες και αναποδογύριζαν τα κάρα με τα μωρά. Οι νεαρές σε ηλικία κοπέλες, μουτζούρωναν τα πρόσωπά τους για να τις περνάνε για Τουρκάλες. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, η προγιαγιά έδωσε όλα τα χρυσαφικά της για να γλιτώσει τα παιδιά και την οικογένεια.

Όταν έφτασαν στο λιμάνι, κατάφερε όλη η οικογένεια μαζί με τα παιδιά να μπει σε μια βάρκα. Όμως πάνω στη βιασύνη τους, έπεσαν στη θάλασσα όλες οι προμήθειες. Από εκεί τους πήγαν στη Νάξο. Εκεί φιλοξενήθηκαν σε εκκλησίες και η προγιαγιά πούλησε όλα τα οικογενειακά της κειμήλια που είχε μαζί, κυριολεκτικά για μια μπουκιά ψωμί.

Έπειτα τους έφεραν στον Πειραιά. Οι ντόπιοι ήταν πολύ απάνθρωποι απέναντί τους. Οι Μανιάτες τους πετροβολούσαν. Η προγιαγιά αναγκάστηκε να φτιάχνει χαλιά για να ζήσουν. Ακόμα και μετά από χρόνια, ο παππούς προσπάθησε να βρει δουλειά σε ένα εργοστάσιο και δεν τον προσλάμβαναν εξαιτίας της καταγωγής του. Πέθανε δε, με τον καημό πως η ταυτότητά του έγραφε ως τόπο γέννησης «Εγιδίρ Τουρκίας».

* Την ιστορία διηγήθηκε η αδερφή του παππού, Καλλινίκη.

Ιστορία

Πολυτεχνείο

Από την Unagirl

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Εκείνη την εποχή
τα πράγματα ήταν σοβαρά
το Πολυτεχνείο
δεν είχε φάρμακα πολλά.

Τραγούδια, κραυγές
και διάφορες φωνές
ενώναν τα συνθήματα
και διάφορες ψυχές.

Τα σώματα ένα ένα
πέφτανε στις αυλές.
Γι’ αυτό και οι φασίστες
καθάριζαν ζημιές.

Το τανκς την άλλη μέρα
εμφανίστηκε ξαφνικά
μα οι φοιτητές δεν τρόμαξαν
και φώναζαν πιο δυνατά.

Το τανκς πλησίασε
στην πύλη πιο κοντά
και οι φοιτητές συνέχιζαν
με φόρα και χαρά.

Η πύλη όμως έπεσε
από τη δύναμη του τανκ
και οι φοιτητές πλακώθηκαν
στης πόρτας τα σιδερικά.

Η ιστορία όμως γράφτηκε
στους τοίχους της γειτονιάς
γι’ αυτό και θα θυμόμαστε
τους φοιτητές μας με χαρά.

Ετοιμασίες για τη γιορτή του Πολυτεχνείου
1. Κατορθώματα ηρώων (ποίημα)
2. Πολυτεχνείο (ποίημα)
3. Συνέντευξη με τον κυρ Γιώργη (θεατρικό)
4. Συνέντευξη με τον Ανδρέα Σκευοφύλακα (θεατρικό)

Παιδικά ποιήματα

Ένας στίχος, μια ζωγραφιά

Από μαθήτριες της έκτης τάξης

Οι συνεργάτες μας εμπνέονται από το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου «Ένας στρατιώτης μουρμουρίζει στο αλβανικό μέτωπο»:

Zoe01

Nasia28

❮ ❯

Unagirl

Με αφορμή ένα ποίημα
1. Ένας στίχος, μια ζωγραφιά (διάφοροι μαθητές)
2. Ο στρατιώτης του Νικ. Βρεττάκου εικονογραφημένος (kounelaki01)
3. Ο θαλασσοπόρος μου (BlackCat62)

Ο Κίτσος

Από τη Lola2001

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Γεια σας!

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν δυο κοπελίτσες γλυκές σαν καραμελίτσες. Είχαν μια φανταστική ιδέα να φτιάξουν ένα ρομπότ που το όνομά του θα ήταν Κίτσος. Τα υλικά που θα χρειαζόντουσαν ήταν:

• 4 κουτιά από παπούτσια
• διάφορα κουμπιά
• 2 μπουκάλια νερού
• 2 κορδέλες
• χρωματιστά χαρτόνια
• αρκετή κόλλα και
• το κυριότερο από όλα: διάθεση!

Πώς τον φτιάξαμε

Είχαμε κανονίσει να παίξουμε μέχρι τις 11 το βράδυ. Είπα ότι βαριέμαι. Αρχίσαμε και λέγαμε ιδέες και είπε η Unagirl ρομπότ. Αφού είχα τα υλικά αρχίσαμε να το φτιάχνουμε. Δεν προλάβαμε να το τελειώσουμε και την επόμενη μέρα πήγα σπίτι της, και το τελειώσαμε μετά από 2 μέρες σκληρής δουλειάς.



Για να στερεώσουμε το κεφάλι χρησιμοποιήσαμε ξυλάκια κινέζικου, για να στερεώσουμε τα χέρια του χρησιμοποιήσαμε κορδέλες και μέσα και έξω από το κουτί. Παρ’ όλο αυτό εμείς το διασκεδάσαμε!

Ο Κίτσος

...και ο Μήτσος!

Όταν τον φέραμε στο σχολείο όλοι τρελαθήκαν! Ειδικά ο κύριος!

Κατασκευές

Χάθηκε ο Cookie

Από την Unagirl

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Είναι παραδείσιο ζεμπράκι μόλις 2 μηνών αρσενικό και μικρό σε μέγεθος. Έχει χρώμα γκρι, καφέ και η ουρά του είναι μαύρη με άσπρες βούλες. Το ράμφος του είναι πορτοκαλί.

Χαρακτηριστικό του είναι τα φουντωτά του πούπουλα και ένα βραχιολάκι στο δεξί του πόδι. Σπάνια κελαηδάει και τρώει παπαγαλίνη ή συσκευασμένη τροφή.

Όποιος τον βρει θα πάρει αμοιβή

Τηλ. 21096242424

Φτιάχνουμε ανακοινώσεις  1.  Διήμερο στη θάλασσα (george21)  2.  Δυο μέρες στη θάλασσα (Despina01)  3.  Δύο μέρες στη θάλασσα (Nasia28 & Zoe01)  4.  Δύο μέρες στο βουνό (Anthony12)  5.  Εκδρομή στη θάλασσα! (El)  6.  Μια εβδομάδα για κάμπινγκ (tzina45)  7.  Μια εβδομάδα στη Σύρο (Georgia.2001)  8.  Μία εκδρομή στον Όλυμπο (Nasia28 & Zoe01)  9.  Χάθηκε ο Cookie (Unagirl) 10. Χάθηκε σκύλος (Fun Boy)

Unagirl

Η Unagirl κατοικεί στη Νότια Αθήνα. Με το ΠΟΔήΛΑΤΟ συνεργάστηκε στην έκτη δημοτικού (2012/13).

Οι αναρτήσεις τηςΟι συνεργάτες μας