16 Ιουν 2012

Τώρα μη μιλάς


Είναι ώρα να γυρίσω πλευρό,
να πλαγιάσω απ’ την άλλη και να ονειρευτώ
—όχι πια τα όνειρά μου μα αυτά που μου ’βαλαν να δω.
Το ’πανε και στις ειδήσεις που μου λένε πώς να ζω...

Τώρα μη μιλάς, σου λένε, μη μιλάς, δεν είναι ώρα!
Τώρα πρέπει να σωπαίνεις, πρέπει να σωθεί η χώρα!
Τώρα μη μιλάς, σου λένε, μη ζητάς, μονάχα δίνε!
Μα άκου τώρα να μαθαίνεις: η δική μου ώρα είναι!

Θα μου λένε και εγώ θα εκτελώ
μέχρι πού να ανασάνω, μέχρι πού να αισθανθώ.
Την κραυγή μου μια μέρα στου παιδιού μου τα μάτια θα δω
να μου λέει: «Πατέρα, τη σιωπή σου την πλήρωσα εγώ!»

Τώρα μη μιλάς, σου λένε...


ΣΤΙΧΟΙ: Νίκος Μωραΐτης
ΜΟΥΣΙΚΗ: Γιώργος Θεοφάνους
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Κώστας Μακεδόνας
ΔΙΣΚΟΣ: Αντικριστά (2011)

ΠολιτικήΤραγούδια

Η επιστροφή της love25

Από τη love25
Μαθήτρια της Α΄ Γυμνασίου

Η επιστροφή μου ξανά στο αγαπημένο μου ιστολόγιο. Το διάβασμα δε σε αφήνει να ασχοληθείς με το ιστολόγιο αλλά είναι απαραίτητο. Για αυτό το καλοκαίρι μάς βοηθά να συναντήσουμε τις μεγάλες αγάπες μας (ποδήλατο).

Για αυτό είπα να πω ένα μεγάλο γεια!

Γεια, ποδήλατο!


ΠΟΔήΛΑΤΟ

15 Ιουν 2012

Οι τελευταίες μέρες στο δημοτικό


1º Δ.Σ. ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ⦁ ΣΤ1 ⦁ 2011/12

Σχολική ζωή
ΒΙΝΤΕΟ: podilato98.blogspot.com

13 Ιουν 2012

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια

Δεν αλλάζουν τα μάτια στο πέρασμα του χρόνου, αλλά η ματιά. Αυτή δείχνει τον τρόπο που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, αυτή αντικατοπτρίζει τις αλλαγές που συμβαίνουν μέσα μας. Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε!


Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε,
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους,
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε,
ονόματα και βλέμματα και δρόμους...

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι!
Τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε!
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια,
μόνο τρόπο να κοιτάνε!

Κι αν άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι,
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας...
Χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας...

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια...


ΣΤΙΧΟΙ: Μιχάλης Γκανάς
ΜΟΥΣΙΚΗ: Δημήτρης Παπαδημητρίου
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Γεράσιμος Ανδρεάτος
ΔΙΣΚΟΣ: Λόγω τιμής (1997)


Σχολική ζωήΤραγούδιαΧρόνος

Τα εκτάκια μας πάνε στο Γυμνάσιο!

Η επίσκεψή μας στο Γυμνάσιο κράτησε πέντε διδακτικές ώρες. Ο γυμνασιάρχης μάς υποδέχθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων, παρουσίασε τον τρόπο λειτουργίας του επόμενου σχολείου μας και απάντησε στις απορίες και τους φόβους που είχαμε. Α, πρόσφερε κι ένα κέρασμα που εξαφανίστηκε στη στιγμή!

Κάναμε διάλειμμα μαζί με τους μεγαλύτερους φίλους μας και είδαμε τις αίθουσες της Τεχνολογίας, των Εικαστικών και της Γυμναστικής. Στο τέλος μπήκαμε σε ένα τμήμα της Α΄ τάξης και μιλήσαμε με τα παιδιά και τον καθηγητή τους.

Όταν επιστρέψαμε στο σχολείο αξιοποιήσαμε τις νέες εμπειρίες και τα έντονα συναισθήματά μας. Γράψαμε λέξεις που μας έρχονταν στο μυαλό με θέμα το Δημοτικό και το Γυμνάσιο και οι δάσκαλοί μας τα ενοποίησαν στις παρακάτω κάρτες:










Είμαστε σίγουροι ότι θα συνεχίσετε την πορεία σας στη ζωή τόσο όμορφα, τόσο δυναμικά, τόσο υπεύθυνα! Σας καμαρώνουμε και θα είμαστε παρόντες όσο και όπως το θελήσετε...


Οι τελευταίοι σας δάσκαλοι



ΕΙΚΟΝΕΣ: podilato98.blogspot.com (1-2,4-5), animatedgif.net (3), dsdtglobal.com (6)

Τα εκτάκια μας έχουν αξέχαστες αναμνήσεις!

Τον Μάιο έφτασαν στα χέρια μας τα αναμνηστικά μπλουζάκια. Το σύνθημα στην μπροστινή πλευρά ήταν μια... αξέχαστη ιδέα του george21.


Τα μπλουζάκια του ΣΤ1 (πράσινα γράμματα)...


...και του ΣΤ2 (μπλε γράμματα)

Κανονίσαμε να τα φοράμε όλοι, μαθητές και δάσκαλοι, μια δυο φορές την εβδομάδα. Μάλιστα, ήταν συνηθισμένη η ερώτηση: «Έχω την ίδια μπλούζα! Πού την πήρες;»

Δεν μπορέσαμε να συντονιστούμε πλήρως, αλλά το θέαμα ήταν μοναδικό τόσο στα διαλείμματα όσο και στις αίθουσες! Σαν άσπρα Στρουμφάκια ήμασταν!

Ακολουθούν μερικές ενδεικτικές φωτογραφίες, σύμφωνες βέβαια με τους κανόνες ασφαλείας του διαδικτύου:






Τα εκτάκια μας είναι πολύτιμα!


Τα φετινά εκτάκια τα γνώρισα όταν πήγαιναν στην τρίτη τάξη.
  • Με το πρώτο τμήμα συνεργαστήκαμε και δεθήκαμε σε μια όμορφη χριστουγεννιάτικη παράσταση.
  • Με το δεύτερο τμήμα η επαφή μας είχε μεγαλύτερη διάρκεια: Έμπαινα μια ώρα τη βδομάδα στην τάξη τους, ενώ τα επόμενα χρόνια, στην τετάρτη και στην πέμπτη, με είχαν δάσκαλο.

Σωστά καταλάβατε! Είναι η... θρυλική Αστερούπολη!

Φέτος είχα ανάγκη να γνωριστώ καλύτερα με το πρώτο τμήμα. Η παλιά μας συνεργασία και τα χρόνια που μεσολάβησαν μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον. Ήθελα να γνωρίσω και αυτά τα παιδιά μέσα στην τάξη. Δε μετάνιωσα λεπτό για την επιλογή μου, μόνο που θέλαμε έναν χρόνο ακόμη! Γλυκαθήκαμε...

Ναι, πρόκειται για τα αστέρια που εγκαινίασαν τον πρώτο χρόνο του ΠΟΔήΛΑΤΟΥ!

Τα εκτάκια μας είναι παιδιά πολύτιμα και ιδιαίτερα αγαπημένα. Οι δύο δάσκαλοί τους προσπαθήσαμε να δίνουμε απλόχερα την αγάπη που νιώθαμε, αλλά και να τους παρέχουμε τον σεβασμό και την προστασία που άξιζαν.


Στο τέλος της χρονιάς οργανώσαμε συζητήσεις για τη μετάβασή τους στο Γυμνάσιο, το επισκεφθήκαμε, καταγράψαμε τα συναισθήματα και τις ευχάριστες αναμνήσεις από το Δημοτικό, τα τυπώσαμε σε βιβλίο και τα... φορέσαμε!


▼ Διαβάστηκαν περισσότερο την τελευταία εβδομάδα