Είναι ώρα να γυρίσω πλευρό,
να πλαγιάσω απ’ την άλλη και να ονειρευτώ
—όχι πια τα όνειρά μου μα αυτά που μου ’βαλαν να δω.
Το ’πανε και στις ειδήσεις που μου λένε πώς να ζω...
Τώρα μη μιλάς, σου λένε, μη μιλάς, δεν είναι ώρα!
Τώρα πρέπει να σωπαίνεις, πρέπει να σωθεί η χώρα!
Τώρα μη μιλάς, σου λένε, μη ζητάς, μονάχα δίνε!
Μα άκου τώρα να μαθαίνεις: η δική μου ώρα είναι!
Θα μου λένε και εγώ θα εκτελώ
μέχρι πού να ανασάνω, μέχρι πού να αισθανθώ.
Την κραυγή μου μια μέρα στου παιδιού μου τα μάτια θα δω
να μου λέει: «Πατέρα, τη σιωπή σου την πλήρωσα εγώ!»
Η επιστροφή μου ξανά στο αγαπημένο μου ιστολόγιο. Το διάβασμα δε σε αφήνει να ασχοληθείς με το ιστολόγιο αλλά είναι απαραίτητο. Για αυτό το καλοκαίρι μάς βοηθά να συναντήσουμε τις μεγάλες αγάπες μας (ποδήλατο).
Δεν αλλάζουν τα μάτια στο πέρασμα του χρόνου, αλλά η ματιά. Αυτή δείχνει τον τρόπο που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, αυτή αντικατοπτρίζει τις αλλαγές που συμβαίνουν μέσα μας. Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε!
Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε,
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους,
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε,
ονόματα και βλέμματα και δρόμους...
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι!
Τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε!
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια,
μόνο τρόπο να κοιτάνε!
Κι αν άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι,
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας...
Χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας...