Μια μητέρα αφού γύρισε από τη δουλειά της είδε τη μικρή της κόρη, να έχει πάρει το ψαλίδι και να κουρεύεται μόνη της. Νευρίασε πολύ. Την έδειρε και την έστειλε στο δωμάτιό της χωρίς να την αφήσει να της εξηγήσει το λόγο.
Την άλλη μέρα η μητέρα δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από το σχολείο της κόρης της. Η δασκάλα τη ρώτησε αν είχε πάει την μικρή να κουρευτεί, διότι, είχε ψείρες.
Κατόπιν πήγε στην κόρη της και την άφησε να της εξηγήσει. Αυτή της είπε ότι κουρεύτηκε μόνη της επειδή δεν είχαν την οικονομική άνεση να την πάει στο κομμωτήριο.
Η μητέρα τότε κατάλαβε το λάθος της και ζήτησε συγγνώμη.
Oι μεγάλοι αρκετές φορές μπορεί να πληγώσουνε τα παιδιά χωρίς να το θέλουν. Θα πρέπει να αφήνουν τα παιδιά να τους εξηγήσουν τον λόγο προτού τα τιμωρήσουν.
Ο παγετώνας Πίτερμαν, ο μεγαλύτερος επιπλέων παγετώνας στο βόρειο ημισφαίριο, βρίσκεται στη βορειοδυτική Γροιλανδία και συνδέει το στρώμα πάγου της Γροιλανδίας με τον Αρκτικό Ωκεανό. Είναι μια στενή λωρίδα που έχει πλάτος 15 χιλιόμετρα και μήκος 70, της οποίας το πάχος του πάγου κυμαίνεται από περίπου 600 μέτρα στη βάση σε περίπου 30-80 μέτρα στην άκρη.
Σύμφωνα με πρόχειρες εκτιμήσεις, περίπου το 80% της μάζας του παγετώνα είναι λιωμένο νερό. Ρέοντας προς τη θάλασσα το νερό του παγετώνα σχηματίζει αυτό το απίστευτο γαλάζιο ποτάμι που βλέπετε στις φωτογραφίες.
Αποστολή της Greenpeace διαπίστωσε ότι οι παγετώνες έχουν χάσει περίπου 100 τετραγωνικά χιλιόμετρα πάγου. Η ποσότητα αυτή είναι αρκετή, για να τροφοδοτήσει με νερό μια πόλη σαν την Αθήνα για διάστημα 10 περίπου ετών.
Ο Κρόνος είναι ο δεύτερος σε μέγεθος πλανήτης και ο πιο εντυπωσιακός από όλους. Το χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι ένα πολύ εκτεταμένο σύστημα δακτυλίων, οι οποίοι τον περιβάλλουν πάνω από τον ισημερινό του σε ένα πλάτος μεγαλύτερο από τη διάμετρό του.
Ο Κρόνος
Πιστεύεται ότι οι δακτύλιοι δημιουργήθηκαν από την καταστροφή δορυφόρων του Κρόνου λόγω συγκρούσεων με κομήτες ή μετεωρίτες.
Αποτελούνται από αμέτρητα κομμάτια πάγου και πέτρας, που το μέγεθός τους κυμαίνεται από την άμμο μέχρι ένα μικρό σπίτι! Μεγάλο μέρος των κενών τους καταλαμβάνεται από σκόνη.
Κρόνος και Γη
Είναι λίγο πιο μικρός (και πολύ πιο ελαφρύς) από το Δία και του μοιάζει σε αρκετά χαρακτηριστικά. Αποτελείται κι αυτός κυρίως από αέρια, ενώ στο κέντρο του πιστεύεται ότι υπάρχει ένας συμπαγής πυρήνας από πέτρα και πάγο, περίπου ίσος με 15 πλανήτες σαν τη Γη.
Η ατμόσφαιρά του αποτελείται κυρίως από υδρογόνο (97%), ενώ στην επιφάνειά του πνέουν ισχυροί άνεμοι με ταχύτητες περίπου 1.500 χλμ. την ώρα.
Ο Κρόνος κάνει μία πλήρη περιστροφή σε 11 περίπου γήινες ώρες, ενώ για μια πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο απαιτούνται σχεδόν 30 γήινα χρόνια.
Οι αριθμοί του Κρόνου
Μέση απόσταση από τον Ήλιο: 1.426.666.422 km (9,54 φορές η μέση απόσταση της Γης από τον Ήλιο)
Μέση διάμετρος: 116.464 km (9,14 φορές η μέση διάμετρος της Γης)
Πρόβλημα: Η Άννα γεννήθηκε το 2000. Πόσων χρονών θα είναι όταν τελειώσει το δημοτικό;
Απάντηση: Θα είναι 12 χρονών.
Σωστά.Μάλλον...Εξαρτάται!
Όχι, δεν ξεχάσαμε τα μαθηματικά μας. Απλώς, τα πράγματα με τον χρόνο (όπως και με πολλά στη ζωή μας) είναι σχετικά:
1 Η Άννα γεννήθηκε το 2000, επειδή έχει επικρατήσει η χρονολόγηση από τη γέννηση του Χριστού. Αν ζούσε στην Κίνα θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι γεννήθηκε το 4460, εφόσον ο παραδοσιακός πολιτισμός της χώρας ξεκινά τη μέτρηση των χρονολογιών από το «δικό μας» 2460 π.Χ.
2 Από την άλλη, θα είναι 12 χρονών, επειδή γεννήθηκε στη Γη. Αν υποθέσουμε ότι κατοικούσε στον Άρη, η ηλικία της θα ήταν διαφορετική. Το έτος εκεί διαρκεί διπλάσιες (περίπου) μέρες από το γήινο, άρα θα έκλεινε τα έξι!
Για τα ημερολόγια και τον διαφορετικό τρόπο χρονολόγησης θα μιλήσουμε άλλη φορά. Για την ηλικία μας, όμως, στους άλλους πλανήτες μπορείτε να παίξετε ένα ενδιαφέρον παιχνίδι:
α) Πατήστε στην παρακάτω εικόνα, πληκτρολογήστε την ημερομηνία και το έτος γέννησής σας και δείτε πόσων χρονών θα ήσασταν αν ζούσατε στον Άρη.
β) Κάντε το ίδιο και για τους άλλους πλανήτες (αναφέρονται στα αγγλικά).
γ) Αν θέλετε, σημειώστε τις διαφορετικές ηλικίες σας στα σχόλια!
Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στον γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μία οικογένεια που ζούσε στο βουνό.
Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε τον γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η... εμπειρία;»
«Ωραία», απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις...
Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές...
Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι...
Η αυλή μας φτάνει μέχρι τον φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα...
Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας, ενώ αυτοί σπέρνουν και θερίζουν γι’ αυτό...
Εμείς ακούμε σιντί. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται πού και πού από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι...
Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα...
Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους...
Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους...
Ο πατέρας, έμεινε έκπληκτος από τις απαντήσεις του γιου του...
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση: «Σ’ ευχαριστώ, μπαμπά, που μου δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε...»
Κάθε μέρα γινόμαστε φτωχότεροι στο πνεύμα και στην εκτίμηση που έχουμε για τη φύση, και στα σπουδαία έργα του δημιουργού μας. Αγωνιούμε πώς να έχουμε, να έχουμε, να έχουμε όλο και περισσότερα αντί να μας απασχολεί το «να είμαστε».
Μια φορά και έναν καιρό, σε μια φάρμα ζούσε ένα αλογάκι. Το όνομα του ήταν Ricky. Ζούσε μαζί με την οικογένεια του, την μαμά του, τον μπαμπά του, και την αδερφή του. Ήταν μια πολύ δεμένη οικογένεια, ώσπου μια μέρα ο αγρότης της φάρμας θέλησε να βάλει το αλογάκι σε αγώνες. Το κούραζε τόσο πολύ που μετά δεν μπορούσε ούτε καν να περπατήσει. Και όλα αυτά επειδή ο διαγωνισμός έδινε χρήματα. Ήταν απίστευτα αυτά που του έκανε, το βαρούσε και το βασάνιζε, ήταν απλώς άθλιο.
Αδερφή, μπαμπάς, μαμά, Ricky
Μια μέρα πριν τον αγώνα όμως, επειδή το αλογάκι είχε κουραστεί πια, ο μπαμπάς του αλόγου βρήκε μια ιδέα. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να φύγουν, δηλαδή να δραπετεύσουν. Την ίδια στιγμή κιόλας άρχισαν να συμμαζεύουν κάποια από τα πράγματά τους και αργότερα να αποχαιρετούν τους φίλους τους από τη φάρμα. Όταν τελείωσαν προσπάθησαν να βεβαιωθούν ότι κανένας άνθρωπος δε θα τους έβλεπε. Τελικά τα κατάφεραν.
Το επόμενο πρωί μετά από πολλές ώρες ταξιδιού, έφτασαν σε ένα πανέμορφο λιβάδι. Αποφάσισαν να μείνουν λίγο εκεί να ξεκουραστούν. Πέρασε αρκετός χρόνος και τελικά προς το απόγευμα ξύπνησαν. Αφού εξερεύνησαν πρώτα το λιβάδι, συνέχισαν το ταξίδι τους.
Κάποια στιγμή αργότερα, βρήκαν πατημασιές από παπούτσια ανθρώπου. Προχωρούσαν δειλά, ώσπου κάποια στιγμή ένα μικρό κοριτσάκι εμφανίστηκε μπροστά τους. Το κοριτσάκι αμέσως φώναξε τη μαμά του και άρχισε να τα χαϊδεύει. Ήταν πολύ γλυκό και όμορφο κορίτσι και τα άλογα το συμπάθησαν αμέσως. Μετά από λίγο ήρθε η μαμά του κοριτσιού που ήταν πολύ φιλόζωη και είχε και εκείνη μια φάρμα. Μετά από πολλή προσπάθεια του κοριτσιού η μητέρα πείστηκε και πήρε τα άλογα στη φάρμα της. Δεν ήταν και τόσο μακριά και ευτυχώς για τα άλογα έφτασαν γρήγορα και έκατσαν να ξεκουραστούν. Αργότερα τα άλογα έτρεξαν να γνωρίσουν τα ζώα της φάρμας εκείνης. Ήταν όλα πολύ καλά ζώα αλλά και συμπαθητικά.
Γρήγορα έγιναν όλοι πολύ καλοί φίλοι. Όσο για τον παλιό αγρότη των αλόγων έτρεχε όλη μέρα από εδώ και από εκεί για να τα βρει. Η μαμά του κοριτσιού ήταν πολύ καλή και σεβόταν όλα τα ζώα. Η ζωή των αλόγων περνούσε όλο και πιο όμορφη και αυτά πιο χαρούμενα...
Ενώ ένας άνδρας γυάλιζε το νέο αυτοκίνητό του, ο ηλικίας τεσσάρων ετών γιος του, πήρε μια πέτρα και γρατζούνισε με γραμμές μέρος του αυτοκινήτου.
Στον θυμό του απάνω, ο άνδρας πήρε το χέρι του παιδιού του και χρησιμοποιώντας ένα γαλλικό κλειδί, το χτύπησε πολλές φορές... Στο νοσοκομείο το παιδί έχασε όλα τα δάχτυλά του λόγω των πολλαπλών σπασιμάτων.
Όταν το παιδί είδε τον πατέρα του, με τα παραπονεμένα μάτια γεμάτα πόνο τον ρώτησε: «Μπαμπά, πότε τα δάχτυλά μου θα μεγαλώσουν πάλι;»
Το άτομο, βουβό, πήγε πίσω στο αυτοκίνητό του και το κλώτσησε πολλές φορές. Σκεπτόμενος αυτό που έκανε, βρισκόμενος μπροστά στο αυτοκίνητό του και βλέποντας ξανά τις γρατζουνιές, αντιλήφθηκε ότι το παιδί του είχε γράψει με την πέτρα: «ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ»
Τα πράγματα υπάρχουν για να χρησιμοποιούνται, ενώ οι άνθρωποι είναι για να αγαπηθούν.
