29 Απρ 2012

Η Κοκκινοσκουφίτσα

Από τη fraulitsa7
Μαθήτρια της έκτης τάξης

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Κοκκινοσκουφίτσα. Τη λέγανε έτσι, διότι φορούσε πάντα μια κόκκινη μπέρτα με κουκούλα.

Μια μέρα ο μπαμπάς της είπε να πάει λίγο φαγητό στο σπίτι της γιαγιάς της που ήταν στην άκρη της πόλης και να προσέχει τη συμμορία των 5.

Ξεκίνησε η Κοκκινοσκουφίτσα να πάει σπίτι της γιαγιάς της. Εκεί που έτρεχε ξέγνοιαστη στον δρόμο της πόλης εμφανίζονται οι 5. Όταν πήγαν να της κλέψουν το φαγητό, αφήνει το καλάθι, βγάζει την μπέρτα της, σηκώνει τα μανίκια της και ετοιμάζεται να τους χτυπήσει.

Τότε εμφανίζεται η σούπερ γιαγιά και με την Κοκκινοσκουφίτσα τους χτυπάνε αλύπητα. Μετά τους βάζουν να τις πάνε στο κρησφύγετό τους, αλλά αρνιούνται. Η Κοκκινοσκουφίτσα τους απειλεί ότι θα τους παραδώσουν στην αστυνομία. Οι 5 δεν είχαν άλλη επιλογή και έτσι τις πήγαν στο κρησφύγετό τους.

Εκεί βρήκανε όλα τα πράγματα που είχαν χάσει όλοι οι άνθρωποι στην πόλη και τους τα γυρνάνε πίσω. Αμέσως μετά τους δένουν με 15 σκοινιά και τους παραδίδουν στην αστυνομία.

Έτσι η Κοκκινοσκουφίτσα με τη σούπερ γιαγιά έγιναν διάσημες και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!


ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΗΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: george21

Μέδουσα

Από τη Vickos22
Μαθήτρια της έκτης τάξης



Οι μέδουσες είναι θαλάσσια ασπόνδυλα (κνιδόζωα) της τάξης των Σκυφόζωων. Πρόκειται για πλαγκτονικούς οργανισμούς, οι οποίοι απαντώνται σε όλες τις θάλασσες του κόσμου. Ζουν σε ομάδες και το τσίμπημά τους προκαλεί κνησμό και παράλυση της λείας τους. Τρέφονται με μικρά ψάρια και ζωοπλαγκτόν, τα οποία συλλαμβάνουν με τα πλοκάμια τους. Είναι γνωστότερες με την κοινή ονομασία τσούχτρες.



Το σώμα της μέδουσας έχει σχήμα καμπάνας και παράγει μια ζελατινώδη ουσία. Στην περιφέρεια έχουν πλοκάμια και αισθητήρια όργανα, Το κάθε πλοκάμι καλύπτεται με κύτταρα, που καλούνται κνιδοκύτταρα ή κνιδοκύστεις και μπορούν να τσιμπήσουν ή και να σκοτώσουν ζώα. Τα κύτταρα αυτά υπάρχουν και στο στόμα τους. Οι πιο πολλές μέδουσες χρησιμοποιούν τα κύτταρα αυτά για εξασφάλιση τροφής και για άμυνα. Άλλες δεν έχουν καθόλου πλοκάμια. Έχουν πολλά μικρά μάτια στο κωδωνοειδές σώμα τους, που τους επιτρέπει να έχουν όραση 360 μοιρών.

Αν και στερούνται βασικών αισθητηρίων οργάνων και δεν έχουν εγκέφαλο, το νευρικό τους σύστημα τους επιτρέπει να αντιλαμβάνονται ερεθίσματα, όπως το φως και η οσμή και να αντιδρούν γρήγορα σε αυτά. Κολυμπούν πολύ αργά, καθώς δεν έχουν υδροδυναμικό σώμα. Αντ’ αυτού, κινούνται με τέτοιον τρόπο ώστε να δημιουργούν ρεύματα, αναγκάζοντας τη λεία τους να φτάσει στα πλοκάμια τους. Η κίνηση αυτή γίνεται ρυθμικά με άνοιγμα και κλείσιμο του σώματός τους που μοιάζει με καμπάνα. Η πυκνότητά τους είναι σχεδόν ίση με την πυκνότητα του νερού.



Το πεπτικό τους σύστημα δε χρειάστηκε να εξελιχθεί σε σχέση με αυτό πολλών ζώων. Από το ίδιο άνοιγμα (στόμα, βρίσκεται στο κέντρο και στο κάτω μέρος της «καμπάνας») γίνεται η πρόσληψη αλλά και η αποβολή της τροφής. Το στόμα της περιβάλλεται από κροσσωτά χείλη και οδηγεί σε ακτινωτά σωληνάρια, τα οποία καταλήγουν στη γαστρική κοιλότητα. Η τελευταία είναι ένας κυκλικός σωλήνας, που καταλαμβάνει όλη την περιφέρεια του ζώου. Το σώμα σε μία ενήλικη μέδουσα αποτελείται από 94-98 % νερού. Η «καμπάνα» της τσούχτρας αποτελείται από ένα στρώμα επιδερμίδας και κατά το μεγαλύτερο μέρος από τη μεσογλοία. Πρόκειται για μία ακύτταρη, ημιδιαφανή, ζελατινώδη μάζα.

Οι περισσότερες μέδουσες ζουν δυόμισι μήνες. Ωστόσο, υπάρχει ένα είδος που μπορεί να ζήσει μέχρι 30 χρόνια και ένα άλλο είδος είναι αθάνατο, το Turritopsis nutricula.

Οι μέδουσες συνήθως αναπαράγονται σεξουαλικά γεννώντας πολύποδες από τους οποίους οι μέδουσες φέρονται να γεννιούνται μη σεξουαλικά.

Οι μέδουσες είναι σημαντική πηγή τροφής για τους Κινέζους αλλά και σε άλλες ασιατικές χώρες. Ενδεικτικά, στην Κίνα, οι επεξεργασμένες μέδουσες αφαλατώνονται με εμβάπτιση στο νερό όλη τη νύχτα και τρώγονται μαγειρεμένες ή ωμές. Συχνά σερβίρονται ως σαλάτα, μαζί με λαχανικά. Στην Ιαπωνία τις πλένουν, τις κόβουν σε λωρίδες και τις σερβίρουν ως ορεκτικό με ξίδι.


ΠΗΓΗ: Βικιπαίδεια

Το μουσείο των άχρηστων εφευρέσεων!

Από την El
Μαθήτρια της έκτης τάξης



Το Nonseum βρίσκεται στο μικρό χωριό Herrnbaumgarten. Η απόστασή του από τη Βιέννη είναι 1 ώρα οδικώς. Τα εκθέματά του είναι τρελές ιδέες και εφευρέσεις που δεν ήταν ποτέ χρήσιμες στην πραγματική ζωή. Το μουσείο αυτό δημιουργήθηκε το 1983, από τους Fritz Gall και Friedl Umscheid, δυο ντόπιους που αποφάσισαν να διαθέσουν έναν χώρο για παράξενες εφευρέσεις που δε χρησιμοποιήθηκαν ποτέ!



To Nonseum φιλοξενεί εκατοντάδες άχρηστα αντικείμενα και πρόσφατα συμπλήρωσε 100.000 επισκέψεις! Δείτε μερικές από τις τρελές εφευρέσεις που εκτίθενται.


Σκάκι με ποτήρια αντί για πιόνια


Για την προστασία της ανωνυμίας!


Τσιγάρο με φίλτρο στις δύο πλευρές, για
όσους θέλουν να κόψουν το κάπνισμα


Πτυσσόμενο έλκηθρο, για να μην πιάνει χώρο


Μπουκάλι σαμπάνια με αλυσίδα, για να μη χάνετε τον φελλό!


Καπέλο που ανοίγει για δροσιά το καλοκαίρι

Τα σχόλια δικά σας...

ΜουσείαΤεχνολογία
ΠΗΓΗ: perierga.gr

Τα χαμογελαστά μολύβια

Από την tzina45
Μαθήτρια της έκτης τάξης


Παιδικές δημιουργίες

27 Απρ 2012

Σχεδιάζω κάθετες ευθείες (2)

Πατήστε στην εικόνα, ακολουθήστε τις οδηγίες και εξασκηθείτε. Μην αμελήσετε, ωστόσο, να διαβάσετε το συνοδευτικό κείμενο: κρύβει μια έκπληξη!




ΓεωμετρίαΚατασκευές
ΠΗΓΗ: users.sch.gr/thafounar/

23 Απρ 2012

Ο Λιόντας


Στο Πήλιο, στην Αργαλαστή, πιάσαν τον Λιόντα τον ληστή!

Στο Πήλιο, στην Αργαλαστή, πιάσαν τον Λιόντα τον ληστή
που ’χε τα χέρια τέσσερα, τα πόδια δεκατέσσερα
κι έβλεπε κι απ’ την πλάτη μ’ ένα μεγάλο μάτι.

«Τι φταίει που ’γινες ληστής;» τον ρώτησεν ο δικαστής.
«Φταίει που ’χα χέρια τέσσερα και πόδια δεκατέσσερα,
μα πιο πολύ το μάτι, που έβλεπε απ’ την πλάτη».

Δεν είχε κάνει φονικά ούτε χρωστούσε δανεικά.
Μόνο που αυτό το μάτι του, το πίσω από την πλάτη του,
τήραε τον αγά τον ψεύτη, τον γενίτσαρο τον κλέφτη.

Στο Πήλιο, στην Αργαλαστή, πιάσαν τον Λιόντα τον ληστή...



ΣΤΙΧΟΙ: Λευτέρης Παπαδόπουλος
ΜΟΥΣΙΚΗ: Μάνος Λοΐζος
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Γιώργος Νταλάρας
ΔΙΣΚΟΣ: Να ’χαμε τι να ’χαμε (1972)

Τραγούδια

22 Απρ 2012

Τα πιο επικίνδυνα πλάσματα της θάλασσας

Από την elpis00
Μαθήτρια της έκτης τάξης

Ψάρι λιοντάρι

Θα περιμένατε τους φανατικούς των ψαριών να αποφεύγουν ξεκάθαρα ένα θαλάσσιο πλάσμα που έχει πάρει το όνομά του από κάτι τόσο άγριο όπως είναι το λιοντάρι. Ωστόσο, αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Το όμορφο αλλά δηλητηριώδες ψάρι λιοντάρι είναι ένα πολύ διάσημο κατοικίδιο. Αν και δεν έχουν αναφερθεί θάνατοι μέχρι σήμερα, το ψάρι λιοντάρι έχει δηλητηριώδη αγκάθια στα πτερύγιά του που μπορούν να προκαλέσουν απίστευτο πόνο στα θύματά του.



Αυτό σημαίνει πως όσοι επιλέξουν να αποκτήσουν ένα ψάρι λιοντάρι πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί όταν καθαρίζουν το ενυδρείο τους. Μόνο ένα τσίμπημα αρκεί για να προκαλέσει επώδυνους πονοκεφάλους και εμετούς.

Μιλάμε για ένα ντόπιο είδος του Ινδικού και Ειρηνικού Ωκεανού και είναι ένας αληθινός μαχητής. Αυτό είναι προφανές από ένα περιστατικό που έγινε το 2009 όταν ένας κεραυνός κατέστρεψε μία δεξαμενή στο Μαϊάμι, με αποτέλεσμα να δραπετεύσουν έξι ψάρια λιοντάρια. Εκείνο αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα και εξαπλώθηκε κατά μήκος της Ανατολικής Ακτής, στις Μπαχάμες και στις Βερμούδες, και έχει τώρα φτάσει στην Καραϊβική. Ευτυχώς, το ψάρι επιτίθεται στους ανθρώπους μόνο όταν προκληθεί.

Πετρόψαρο

Σε αντίθεση με την έντονη εμφάνιση του ψαριού λιοντάρι, το πετρόψαρο είναι ένας ειδικός του καμουφλάζ και μπορεί κυριολεκτικά να μη διακρίνεται από μία πέτρα στον πυθμένα της θάλασσας. Αυτό το καθιστά απίστευτα επικίνδυνο, και είναι πολύ εύκολο για κολυμβητές και δύτες να πέσουν απρόσμενα επάνω του. Ζουν σε ρηχά νερά στα τροπικά νερά του Ειρηνικού και Ινδικού Ωκεανού, που είναι —δυστυχώς— κορυφαίοι προορισμοί για όσους κολυμπούν με τη μάσκα τους και παρατηρούν τον βυθό.



Εάν σταθείτε σ’ ένα από τα 14 δηλητηριώδη αγκάθια του πετρόψαρου, φροντίστε πως θα τρέξετε γρήγορα στα επείγοντα περιστατικά. Εκτός από απίστευτο πόνο, το δηλητήριο μπορεί να προκαλέσει παράλυση εάν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα. Η αγωνία λέγεται πως είναι τόσο έντονη που ορισμένα θύματα έχουν εκλιπαρήσει να τους κόψουν το άκρο παρά να ζήσουν ακόμα ένα λεπτό με αυτό τον πόνο από τα αγκάθια.

Μέδουσα

Στην Αυστραλία, οι ναυαγοσώστες έχουν συνηθίσει να φοράνε κολάν στα χέρια και στα πόδια τους. Και αν αυτό μοιάζει μία περίεργη επιλογή περιβολής για να κολυμπήσεις, μπορεί να βοηθήσει να σώσει ζωές. Και αυτό επειδή τα κολάν μπορούν να προστατέψουν από το τσίμπημα της μέδουσας, που είναι το πιο δηλητηριώδες ζώο στον κόσμο.



Το τσίμπημα της μέδουσας είναι βλαβερό μόνο όταν «βρίσκει» δέρμα, και με το πέρασμα των χρόνων, οι ναυαγοσώστες έχουν μάθει πως με το να φορούν κολάν αποφεύγουν τον αγωνιώδη πόνο, τους έντονους εμετούς ή ακόμα και τον θάνατο από ένα από τα πιο θανατηφόρα πλάσματα της θάλασσας.

Σαλάχι

Έπρεπε να φτάσουμε στο 2006 για να συνειδητοποιήσει ο περισσότερος κόσμος πόσο επικίνδυνα μπορούν να γίνουν τα σαλάχια. Ο ατρόμητος τηλεοπτικός παρουσιαστής Στιβ «Κυνηγός Κροκόδειλων» Ίρβιν πέθανε μετά από ένα τσίμπημα ενός από αυτά τα... χαριτωμένα πλάσματα, που το απίστευτο είναι πως ετησίως σκοτώνουν περισσότερο κόσμο από τους καρχαρίες.



Ωστόσο, γενικότερα το σαλάχι δεν είναι επιθετικό και γίνεται τέτοιο μόνο εάν προκληθεί. Το δηλητήριο από το τσίμπημα προκαλεί τρομερό πόνο και πρήξιμο, όπως και μόλυνση.

Χταπόδι με μπλε δαχτυλίδια

Ενώ τα περισσότερα από τα τσιμπήματα των πλασμάτων σ’ αυτή την ανάρτηση μπορούν να προκαλέσουν άμεσο πόνο, αυτό του μπλε χταποδιού μοιάζει σχετικά άκακο στην αρχή. Αλλά μην ξεγελαστείτε και πιστέψετε πως αυτή η επίθεση είναι λιγότερο θανατηφόρα από τους άλλους διάσημους ομολόγους του. Η νευροτοξική ουσία που περιέχουν τα κεφαλόποδα μπορεί να οδηγήσει σταδιακά σε παράλυση και τελικά σε θάνατο.



Το μπλε χταπόδι είναι σπάνια μεγαλύτερο από μισό μέτρο και μίας και δεν αποτελεί μία προφανή απειλή, ο κίνδυνος μπορεί να παραβλεφθεί. Δεν υπάρχει αντίδοτο για το τσίμπημα, γι’ αυτό εάν συναντήσετε ένα μέσα στο νερό, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να το αποφύγετε.

Μεγάλος λευκός καρχαρίας

Με πολλές σειρές από κοφτερά δόντια και δυνατά σαγόνια, ο μυθικός μεγάλος λευκός μπορεί να κόψει στη μέση ένα χέρι ή πόδι με τη μία. Προφανώς είναι ένα θανατηφόρο πλάσμα και σίγουρα μοιάζει με ένα τέτοιο με αυτό το παρουσιαστικό, όμως δεν είναι τόσο για τους ανθρώπους όσο θα θέλατε να πιστεύετε.



Ταινίες όπως το «Jaws» έχουν διαδώσει την παρανόηση πως οι καρχαρίες επιτίθενται στους ανθρώπους με οποιαδήποτε ευκαιρία. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, περισσότεροι άνθρωποι σκοτώνονται ετησίως από τσιμπήματα της μέλισσας και της σφήκας παρά από τις επιθέσεις του μεγαλύτερου αρπακτικού της γης. Όταν ένας καρχαρίας επιτίθεται σ’ έναν άνθρωπο, συνήθως γίνεται κατά τύχη και το πλέον πιθανό είναι πως μπερδεύει έναν surfer ή έναν που κολυμπάει για το πιο συνηθισμένο θήραμά του, όπως είναι οι φώκιες.

Αν και το 75% των επιθέσεων που συμβαίνουν δεν είναι θανατηφόρες, μπορούν να έχουν σοβαρές συνέπειες όπως είναι οι βαθιές πληγές που μπορούν συχνά να οδηγήσουν σε ακρωτηριασμό.

Καρχαρίας τίγρης

Ενώ ο μεγάλος λευκός είναι πιο διάσημος, θα πρέπει να φοβόμαστε εξίσου τον καρχαρία τίγρη εάν τον συναντήσουμε όχι στα πολύ βαθιά νερά. Αυτό το γιγαντιαίο ψάρι είναι στην πραγματικότητα πιο επικίνδυνο για τους ανθρώπους, μιας και ο χώρος που κυνηγά είναι γενικότερα κοντά στην ακτή.



Ενώ τα περισσότερα ψάρια είναι πολύ εκλεκτικά στο τι τρώνε, αυτό το τέρας μπορεί να φάει σχεδόν ό,τι μπορεί να χωρέσει στα σαγόνια του, όπως άλλους καρχαρίες, κομμάτια από σκάφη, παλιά λάστιχα και πινακίδες κυκλοφορίας, ορισμένα δηλαδή από τα πράγματα που έχουν βρεθεί στο στομάχι του.

Θαλάσσιο φίδι

Είναι καλό που το θαλάσσιο φίδι δεν είναι επιθετικό, επειδή ένα δάγκωμα από αυτό το σχετικά ντροπαλό πλάσμα μπορεί να προκαλέσει σοβαρή ζημιά. Όπως όλα τα δηλητηριώδη φίδια έχει μεγάλους κυνόδοντες και το δηλητήριο από αυτούς μπορεί να προκαλέσει μόνιμη ζημιά στο ανθρώπινο νευρικό σύστημα.



Μπορεί να τα βρει κανείς κυρίως στα ρηχά νερά του Ειρηνικού και του Ινδικού Ωκεανού, με το πιο επικίνδυνο είδος να είναι το εκείνο με το συμπιεσμένο σώμα.

Κοράλλι της φωτιάς

Αν και το όνομα υποδηλώνει άλλα, το κοράλλι της φωτιάς δεν είναι στην πραγματικότητα ένα κοράλλι αλλά συγγενεύει περισσότερο με τη μέδουσα και τις θαλάσσιες ανεμώνες. Μπορεί να καταφέρει ένα αδίστακτα σκληρό τσίμπημα με τα αόρατα πλοκάμια του και, αν και δεν είναι θανατηφόρο, μπορεί να έχει δυσάρεστες συνέπειες. Μετά την επαφή, τα θύματα θα αισθανθούν έναν έντονο πόνο που μπορεί να διαρκέσει από δύο ημέρες μέχρι δύο εβδομάδες.



Τα θύματα του κοραλλιού της φωτιάς είναι συνήθως έμπειροι δύτες που το μπερδεύουν με το κανονικό κοράλλι.

Αχινός

Ο αχινός δύσκολα δείχνει ως πλασματάκι για χάδια, παρ’ όλα αυτά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πέφτουν θύματα των κοφτερών αγκαθιών αυτών των μικροσκοπικών πλασμάτων. Οι βελόνες είναι αρκετά μακριές για να προκαλέσουν σοβαρή ζημιά σε οποιονδήποτε πατήσει πάνω τους. Εκτός από τον έντονο πόνο, αυτές σπάνε κατά την επαφή και μπορούν να προκαλέσουν μόλυνση και σε πολλές περιπτώσεις αφαιρούνται μόνο χειρουργικά.



Οι αχινοί γενικότερα δεν είναι δηλητηριώδεις, υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις. Το είδος «toxopneustes pileolus» είναι για παράδειγμα το πιο επικίνδυνο που υπάρχει εκεί έξω. Σε ένα μη έμπειρο μάτι, τα αγκάθια τους μοιάζουν με λουλούδια, όμως είναι εξαιρετικά δηλητηριώδη και μπορούν να οδηγήσουν στην παράλυση, ακόμα και στον θάνατο.

Ζώα
ΠΗΓΗ: dinfo.gr

Διαβάστηκαν περισσότερο την τελευταία εβδομάδα: