Ο κ. Ιωάννης Καραντζής είναι Επίκουρος Καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών και επιμελείται το καλό ιστολόγιο «Εκπαιδευτικά και άλλα»:
Σήμερα είχα κάτσει σε μια γωνιά στο προαύλιο και έπαιζα με τα παιδιά. Ξαφνικά μας πλησίασε μια μεγάλη ομάδα από τριτάκια. Φώναζαν συνεχώς
«Ε-πα-νά-στα-ση! Ε-πα-νά-στα-ση!»
και όταν ρώτησα μου απάντησαν ότι είχαν πολλά μαθήματα για το σπίτι και δε θα προλάβαιναν να πάνε στο τοπικό πανηγύρι της εορτάζουσας εκκλησίας. Να μην τα πολυλογώ, μέχρι να τελειώσει το διάλειμμα σχεδόν όλο το σχολείο φώναζε το ίδιο σύνθημα.
Το ίδιο και τα πρωτάκια μου. Το κουδούνι χτύπησε για μέσα, αλλά η απόσταση από την αυλή ώς τον πρώτο όροφο που είναι η αίθουσά μας υπήρξε καθοριστική. Με περίμεναν να ξεκλειδώσω την πόρτα φωνάζοντας με πάθος:
Το τέλος της δικτατορίας (1967-1974) αναπτέρωσε τις ελπίδες της κοινωνίας μας για ένα καλύτερο αύριο. Το τραγούδι που ακολουθεί, από τα πιο όμορφα και αισιόδοξα του ελληνικού πενταγράμμου, αγαπήθηκε πολύ:
Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα ναι Θα τον τρελάνουμε τον φίλο, σίγουρα ναι Με το νταούλι και με τον ζουρνά Καλημέρα, ήλιε, καλημέρα!
Γελά ο ήλιος κι αμολιέται στα στενά Χορεύει πάνω στο νταούλι κι αρχινά: Το κόκκινο για τη ροδιά Το πράσινο για τα παιδιά Για της Μυρσίνης την ποδιά Μια Παναγιά
Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο…
Γελά ο ήλιος κι αμολιέται στα στενά…
Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα ναι Θα τον κρατήσουμε τον ήλιο, σίγουρα ναι Πάνω στις στέγες, μέσα στις καρδιές Καλημέρα, ήλιε, καλημέρα!