Ο υπολογιστής είναι ένα μέσο για να κάνουμε πάρα πολλά πράγματα. Τον υπολογιστή πρέπει να τον χρησιμοποιούμε σε ορισμένο χρονικό και λογικό διάστημα.
Πρέπει οι γονείς μας: πρώτον να μας το επιτρέπουν, δεύτερον να ξέρουν πού μπαίνουμε και τρίτον τι κάνουμε. Καλύτερο θα ήταν αντί να παίζουμε ηλεκτρονικά παιχνίδια, να βρίσκουμε πληροφορίες για διάφορα πράγματα. Ή ακόμα καλύτερο να φτιάχνουμε διάφορα κείμενα και διάφορες εικόνες για το αγαπημένο μας ιστολόγιο.
Πολλοί μας λένε πολλά. Είναι πειστικοί και «χαϊδεύουν» τ’ αφτιά μας. Εμείς οι μεγάλοι, ωστόσο, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας εσάς. Οι πράξεις μας, οι επιλογές μας να φέρνουν ένα καλύτερο αύριο. Να σας υπερασπιζόμαστε, γιατί «αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»...
Το τραγούδι αυτό είναι από τα πολύ αγαπημένα μου. Το ερμήνευσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος σε μια ταινία τού 1979, ενώ το έγραψαν δυο κορυφαίοι δημιουργοί μας, ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος και ο μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης.
Κάποτε θά ’ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πως σε θένε...
Έχε τον νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί...
Ψέματα λένε!...
Κάποτε θά ’ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν...
Έχε τον νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί...
Θα σε πουλήσουν!...
Και όταν θά ’ρθουν οι καιροί
που θα ’χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα...
Υπερασπίσου το παιδί!
Γιατί αν γλιτώσει το παιδί,
υπάρχει ελπίδα...