Στη συναυλία με γραφομηχανή!

Μουσική

ΠΗΓΗ: Στο τελευταίο θρανίο της Πάτρας

Ροκ και ποπ

Από τον Fun Boy

Μαθητής της έκτης τάξης

Ροκ μουσική

Ο όρος ροκ στη μουσική, χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα είδη που προέκυψαν από την εξέλιξη του είδους του rock and roll. Η μουσική ροκ (rock) αποτελεί ένα είδος δημοφιλούς μουσικής που χαρακτηρίζεται συνήθως από έντονο ρυθμό και από ευδιάκριτη, χαρακτηριστική μελωδία φωνητικών η οποία συνοδεύεται συνήθως από ηλεκτρικές κιθάρες, ηλεκτρικό μπάσο και ντραμς.

Ποπ μουσική

Ποπ ονομάζεται ένα είδος μουσικής. Ο όρος ποπ προέρχεται από τον αγγλικό όρο popular, που σημαίνει δημοφιλής. Κάποια από τα πιο κοινά θέματα στα οποία αναφέρεται η ποπ μουσική είναι τα συναισθήματα και η ρομαντική αγάπη. Τα κύρια μουσικά όργανα που χρησιμοποιούνται είναι η κλασική κιθάρα, η ηλεκτρική κιθάρα, το αρμόνιο και τα ντραμς.

Μουσική

ΠΗΓΗ: Βικιπαίδεια

Μπορούμε να γίνουμε αόρατοι;

Από τον Anthony12

Μαθητής της έκτης τάξης

Τι θα κάνατε εάν είχατε έναν μανδύα που θα σας έκανε αόρατους; Εάν δεν το σκεφτήκατε μέχρι τώρα αφιερώστε του λίγο χρόνο, γιατί μπορεί ένας τέτοιος μανδύας μέχρι τώρα να μην υπάρχει στα καταστήματα έτοιμος προς πώληση, σύντομα όμως μπορεί να γίνει πραγματικότητα!

Γερμανοί επιστήμονες ανακοίνωσαν τη νέα τους ανακάλυψη: μια τεχνολογία με την οποία μπορούν να κάνουν αντικείμενα αόρατα!

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Για να καταλάβουμε πώς μπορεί να γίνει κάτι αόρατο, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε πότε κάτι είναι για μας ορατό.

Υπάρχουν διάφορες ακτίνες φωτός, κάποιες ορατές σ’ εμάς και κάποιες αόρατες. Οι υπέρυθρες ακτίνες π.χ. είναι για μας αόρατες, κάποια ζώα όμως μπορούν να τις δουν.

Όταν δεν υπάρχει φως, δε βλέπουμε τίποτα. Όταν υπάρχει φως από τον ήλιο ή από μία λάμπα, μπορούμε να δούμε ό,τι βρίσκεται τριγύρω μας, για παράδειγμα το μολύβι που βρίσκεται πάνω στο γραφείο μας, σωστά;

Ο λόγος που δε βλέπουμε το μολύβι στο σκοτάδι αλλά το βλέπουμε με φως είναι ο εξής: Οι ακτίνες φωτός πέφτουν στο μολύβι και αντανακλώνται από την επιφάνειά του σε διάφορες κατευθύνσεις. Όταν κάποιες από αυτές τις ορατές για μας ακτίνες φωτός φτάσουν στα μάτια μας, αντιλαμβανόμαστε ότι το μολύβι είναι εκεί.

Όταν όμως μπροστά στο μολύβι βρίσκεται μια μεγάλη στοίβα με βιβλία, οι ακτίνες φωτός που αντανακλώνται από το μολύβι δεν μπορούν να φτάσουν στα μάτια μας αφού εμποδίζονται από τα βιβλία και έτσι φτάνουν σε εμάς μόνο οι ακτίνες που αντανακλώνται από αυτά.

Έτσι λοιπόν λειτουργεί με πολύ απλά λόγια η όραση.

Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε τουλάχιστον ένα περίπου τι ήταν αυτό που έκαναν οι Γερμανοί επιστήμονες: Έφτιαξαν ένα περίπλοκο πλέγμα με ένα συγκεκριμένο υλικό, το οποίο έχει την ιδιότητα να κατευθύνει τις ακτίνες φωτός που φτάνουν πάνω του. Τοποθέτησαν το πλέγμα αυτό μπροστά σε έναν καθρέφτη. Και το αντικείμενο που ήθελαν να κάνουν αόρατο, το τοποθέτησαν μεταξύ πλέγματος και καθρέφτη.

Αυτό που θα βλέπατε λοιπόν εάν είχατε τη συσκευή μπροστά σας, θα ήταν το πλέγμα πίσω από το οποίο βρίσκεται το αντικείμενο και μετά ο καθρέφτης.

Σύμφωνα με αυτά που μάθαμε πιο πάνω θα έπρεπε οι ακτίνες φωτός που φτάνουν στο αντικείμενο να αντανακλώνται από αυτό και φτάνοντας στα μάτια μας να το κάνουν ορατό για εμάς. Αυτό που συμβαίνει όμως είναι το πλέγμα να κατευθύνει τις ακτίνες που αντανακλώνται από το αντικείμενο με τέτοιο τρόπο στα μάτια μας, ώστε να νομίζουμε πως δεν είναι εκεί και να βλέπουμε μόνο τον καθρέφτη που βρίσκεται πίσω από το αντικείμενό μας.

Πρόκειται λοιπόν για οπτασία!

Για να καταλάβετε λίγο καλύτερα τι συμβαίνει (αν και δεν είναι και πολύ εύκολο να το καταλάβει κανείς) ρίξτε μια ματιά στο πιο κάτω σχεδιάγραμμα:

Στο πρώτο σχεδιάγραμμα βλέπουμε τις ακτίνες φωτός που φτάνουν σε έναν απλό καθρέφτη και αντανακλώνται από αυτόν προς τα μάτια μας.

Στο δεύτερο σχεδιάγραμμα βλέπουμε έναν καθρέφτη με κάτι να βρίσκεται μπροστά του. Εδώ αντανακλώνται οι ακτίνες φωτός τόσο από τον καθρέφτη όσο και από το αντικείμενο που βρίσκεται μπροστά του και έτσι βλέπουμε και τα δύο.

Στο τρίτο σχεδιάγραμμα βλέπουμε ξανά τον καθρέφτη με το αντικείμενο μπροστά, μόνο που τώρα βρίσκεται μπροστά του και το ειδικό πλέγμα. Οι ακτίνες φωτός φτάνουν στον καθρέφτη και στο αντικείμενο (όπως στο σχεδιάγραμμα 2), μόνο που οι ακτίνες που αντανακλώνται από το αντικείμενο κατευθύνονται από το πλέγμα με τέτοιο τρόπο που νομίζουμε πως βλέπουμε μόνο τον καθρέφτη (όπως στο σχεδιάγραμμα 1).

Πριν να μπορέσουν οι επιστήμονες όμως να κάνουν αόρατο ένα αυτοκίνητο, ένα γατάκι ή ακόμη κι εμάς, πρέπει να λύσουν δύο βασικά προβλήματα:

Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι το πλέγμα που έφτιαξαν είναι μικροσκοπικό (μόλις κάποια χιλιοστά του χιλιοστόμετρου μεγάλο!) οπότε μόνο μικροσκοπικά αντικείμενα μπορεί να κάνει αόρατα προς το παρόν.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι το πλέγμα μπορεί να κάνει κάτι αόρατο μόνο στο πεδίο της υπέρυθρης ακτινοβολίας και άρα μόνο για όσους μπορούν να βλέπουν την ακτινοβολία αυτή... πράγμα που εμείς δεν μπορούμε!

Άρα πολύ απλά το αντικείμενο που βρίσκεται στην ειδική αυτή συσκευή δεν μπορεί ακόμη να γίνει αόρατο για μας.

Οι επιστήμονες όμως λένε πως δεν είναι πρόβλημα να φτιάξουν το πλέγμα σε πολύ πιο μεγάλες διαστάσεις. Για να το κάνουν να λειτουργεί και στην ακτινοβολία που μπορούμε εμείς να δούμε θα χρειαστούν όμως ακόμη κάποια χρόνια.

Έχουμε λοιπόν ακόμη λίγο χρόνο να σκεφτούμε τι θα κάνουμε με τον πρώτο μας αόρατο μανδύα...

Φως – Όραση

ΠΗΓΗ: Medlook

Μοντέρνος χορός

Από τη Nasia28

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Πατήστε στην εικόνα

Χορός

Ο Τιτανικός

Από την Despina01

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Ο Τιτανικός ήταν ένα βρετανικό υπερωκεάνιο επιβατηγό πλοίο, που ναυπηγήθηκε από τα ναυπηγεία Harland και Wolff, στο Μπέλφαστ, για την εταιρεία «White Star Line».

Ο Τιτανικός ήταν στην εποχή του κυριολεκτικά ένα θαύμα της ναυπηγικής, αποτελώντας έναν πρωτοποριακό τύπο πλοίου. Ενσωμάτωνε πολλές καινοτομίες για την εποχή του: ανελκυστήρες για γρήγορη πρόσβαση στα διάφορα καταστρώματα, χαμάμ, γυμναστήριο, πισίνα, ταχυδρομείο και υπέρμετρη πολυτέλεια. Ιδιαίτερα το σέρβις και το φαγητό που πρόσφερε στους επιβάτες της Α΄ θέσης, ήταν πολύ πλουσιότερο και από τα αντίστοιχα των σύγχρονων ξενοδοχείων 5 αστέρων. Για πολλούς εκείνη την εποχή χαρακτηριζόταν και ως το «αβύθιστο πλοίο», και τούτο διότι ουσιαστικά ήταν δύο πλοία, το ένα εντός του άλλου, όπου το ενδιάμεσο κενό αποτελείτο από τα πρωτοποριακά για τότε διπύθμενα, καθώς και πλευρικοί χώροι δεξαμενών.

Ο Τιτανικός ξεκίνησε το παρθενικό ταξίδι του την Τετάρτη, 10 Απριλίου 1912. Στο πλοίο πρώτα επιβιβάστηκαν οι επιβάτες της Γ΄ θέσης, και ακολούθησαν οι επιβάτες Β΄ και Α΄ θέσης. Το πλοίο ξεκίνησε από το Σαουθάμπτον της Αγγλίας με 922 επιβάτες, ενώ περισσότεροι επιβιβάστηκαν στο Χερβούργο και το Κουινστάουν. Στο λιμάνι του Σαουθάμπτον ο Τιτανικός παραλίγο να προκαλέσει ένα ατύχημα, όταν το κύμα που προκάλεσε το τεράστιο εκτόπισμά του έσπασε τους κάβους του αγκυροβολημένου πλοίου SS City of New York, το οποίο παραλίγο να συγκρουόταν με τον Τιτανικό. Το πλοίο τέθηκε υπό έλεγχο και ρυμουλκήθηκε.

Το πλοίο έφτασε με ασφάλεια στη Μάγχη και πλησίασε στο γαλλικό λιμάνι του Χερβούργου στη Γαλλία. Επειδή στο λιμάνι δεν υπήρχαν αποβάθρες για ένα πλοίο στο μέγεθος του Τιτανικού, οι επιβάτες μεταφέρθηκαν στο πλοίο με δύο άλλα μικρότερα πλοία της εταιρείας. Στο πλοίο επιβιβάστηκαν άλλοι 274 επιβάτες και αποβιβάστηκαν 24. Το πλοίο στη συνέχεια αναχώρησε για το Κουινστάουν, στην Ιρλανδία. Όπως και στο Χερβούργο, ούτε στο Κουινστάουν οι αποβάθρες ήταν αρκετά μεγάλες και οι επιβάτες επιβιβάστηκαν με βοηθητικά πλοιάρια. Ο Τιτανικός αναχώρησε από το λιμάνι στη 1:30 μ.μ. στις 11 Απριλίου 1912.

Στις 23:40 14 Απριλίου 1912, συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο στον Ατλαντικό Ωκεανό, νοτιοανατολικά της Νέας Γης. Παρ’ όλες τις προσπάθειες που έγιναν να αποφύγει τη σύγκρουση, (πίσω ολοταχώς, στροφή αριστερά) το μοιραίο δεν άργησε να γίνει καθώς το πλοίο είχε αναπτύξει τη μέγιστη ταχύτητα γιατί ήθελαν να φτάσουν στο λιμάνι της Ν. Υόρκης πιο γρήγορα από το αναμενόμενο. Επίσης, εκείνη την εποχή ήταν συνηθισμένο φαινόμενο τα πλοία να αναπτύσσουν μέγιστη ταχύτητα για να ξεπεράσουν γρήγορα την περιοχή με τα παγόβουνα.

Το παγόβουνο έσκισε το κύτος του πλοίου, ξεκινώντας από την πλώρη, όπου κατέστρεψε και τα 5 στεγανά μέρη του πλοίου επιτρέποντας την εισροή υδάτων στο σκάφος. Το πλοίο είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε ακόμα και αν πλημμύριζαν 4 στεγανά να μπορούσε να επιπλεύσει, όχι όμως και με 5. Το πλοίο ήταν από τα πρώτα που χρησιμοποίησε το σήμα κινδύνου SOS. Ο Τιτανικός βυθίστηκε δύο ώρες και σαράντα λεπτά αργότερα στις 02:20 στις 15 Απριλίου. Το κύτος 2 λεπτά πριν την βύθιση έσπασε σε 2 κομμάτια, αφού ενώ βυθιζόταν με την πλώρη προς τα κάτω και την πρύμνη προς τα πάνω, αποκόπηκε η πρύμνη, λόγω του τεράστιου βάρους του νερού στην πλώρη. Η βύθισή του παρέσυρε στον θάνατο γύρω στους 1.500 ανθρώπους με τους υπόλοιπους 700 να βρίσκονται στις σωσίβιες λέμβους και να παρακολουθούν το τραγικό γεγονός. Το ναυάγιο αυτό θεωρείται ένα από τα τραγικότερα «εν καιρώ ειρήνης» ναυάγια. Η περισυλλογή των διασωθέντων έγινε από το πλοίο «Καρπάθια», το οποίο έφτασε στις 03:30.

Επιζήσαντες

Επτακόσιοι άνθρωποι κατάφεραν να επιζήσουν από το ναυάγιο. Σήμερα κανένας επιζών δε βρίσκεται στην ζωή. Η τελευταία επιζήσασα από το ναυάγιο, Μιλβίνα Ντιν, απεβίωσε στις 31 Μαΐου 2009, σε ηλικία 97 ετών.

Μετά την τραγωδία

Η καταστροφή του Τιτανικού οδήγησε στην αλλαγή διαφόρων νόμων της ναυτιλίας και κυρίως σε θέματα σωστικών μέσων των πλοίων. Ιδιαίτερα δε της απαίτησης τα μέσα διάσωσης όπως οι ναυαγοσωστικές λέμβοι, οι σωσίβιες ζώνες κλπ. να υπερκαλύπτουν σημαντικά τον συνολικό αριθμό των επιβαινόντων (επιβατών και πληρώματος) κάθε πλοίου.

Ναυάγιο

Πολλές ερευνητικές αποστολές οργανώθηκαν για την ανεύρεση του ναυαγίου του Τιτανικού, όμως παρουσίασαν πολλές δυσκολίες, με κυριότερο το μεγάλο βάθος στο οποίο βρίσκεται το ναυάγιο, ίσο με 3.700 μέτρα και την μεγάλη πίεση του νερού σε αυτό το βάθος. Τελικώς, το ναυάγιο του Τιτανικού ανακαλύφθηκε από μια γαλλοαμερικανική ομάδα της οποίας ηγούνταν οι Ρόμπερτ Μπάλαρντ και Ζαν Λουί Μισέλ στις 1 Σεπτεμβρίου 1985.

H ομάδα ανακάλυψε ότι το πλοίο είχε σπάσει σε δύο μέρη, τη πλώρη και τη πρύμνη, τα οποία απείχαν στον πυθμένα 600 μέτρα το ένα από το άλλο. Τα δύο μέρη του πλοίου συγκρούστηκαν στον πυθμένα της θάλασσας με ταχύτητα που έφτασε τα 100 χιλιόμετρα την ώρα για την πρύμνη, με αποτέλεσμα η πρύμνη να διαλυθεί και η πλώρη να παραμορφωθεί από τη σύγκρουση, καθώς η ταχύτητα που έφτασε στον πυθμένα ήταν μικρότερη από αυτή της πρύμνης.

Το ναυάγιο του Τιτανικού είναι μια σπάνια όαση ζωής σε αυτό το βάθος. Μια έρευνα του 1991 κατέγραψε 28 είδη ζώων στο πλοίο, μεταξύ των οποίων γαρίδες, καβούρια και ανεμώνες, τα οποία αποτελούν μια συμβιωτική αποικία. Η απαραίτητη ενέργεια για τη διατήρηση αυτής της αποικίας, προέρχεται από την οξείδωση του ατσάλινου κουφαριού του πλοίου από βακτήρια. Ένα από τα είδη βακτηρίων που αναγνωρίστηκαν στο πλοίο ήταν καινούργιο είδος και ονομάστηκε Halomonas titanicae, ή «αλομονάδα του Τιτανικού». Αποτέλεσμα αυτής της μετατροπής είναι το πλοίο σταδιακά να οξειδώνεται σε σκουριά και αναμένεται τελικά να καταρρεύσει σε 20 με 30 χρόνια.

Το ναυάγιο είναι εξελέξιμο από τις 16 Απριλίου 2012 μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Εκείνη η ημερομηνία σηματοδοτεί τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη βύθιση του πλοίου και έτσι το πλοίο θα μπορεί να συμπεριληφθεί στα προστατευόμενα μνημεία, σύμφωνα με τη Σύμβαση Προστασίας της Υποθαλάσσιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς του 2001, καθώς ορίζει ότι η βύθιση του πλοίου πρέπει να έχει συμβεί τουλάχιστον 100 χρόνια πριν.

Μετακινήσεις

ΠΗΓΗ: ;

Περίπατος στον τοίχο

Από τον Anthony12

Μαθητής της έκτης τάξης

Φανταστήκατε ποτέ να μπορούσατε να κάνετε έναν περίπατο στο σχολείο σας, όχι όμως στο πάτωμα αλλά στους τοίχους του; Εάν όχι... φανταστείτε το, γιατί σύντομα μπορεί να γίνει πραγματικότητα!

Αμερικάνοι επιστήμονες εφηύραν πρόσφατα μια συσκευή στο μέγεθος ενός χεριού (!), η οποία μπορεί εύκολα να προσκολλάται σε επιφάνειες (π.χ. έναν τοίχο) και επίσης πολύ εύκολα να αποκολλάται από αυτές.

Οι επιστήμονες εμπνεύστηκαν από ένα ιδιαίτερο είδος σκαθαριού που ζει στη Φλόριντα της Αμερικής. Το σκαθάρι αυτό έχει την ικανότητα να προσκολλάται σ’ ένα φύλλο με δύναμη 100 φορές μεγαλύτερη από το βάρος του, χωρίς όμως να εμποδίζεται από το να αποκολληθεί σε ζήτημα δευτερολέπτων όταν το θελήσει!

Μιμούμενοι τον τρόπο που λειτουργεί το σκαθάρι αυτό, οι επιστήμονες εφάρμοσαν στην επιφάνεια της συσκευής μικρές τρύπες. Με τη βοήθεια μιας συνηθισμένης μπαταρίας προωθείται το νερό που υπάρχει στη συσκευή μέσα από τις τρύπες αυτές στην επιφάνεια στην οποία εφάπτεται η συσκευή, έτσι ώστε το νερό να παίρνει το σχήμα μικροσκοπικών σταγόνων.

Ενώ λοιπόν η μπαταρία είναι αναμμένη, δημιουργείται μεταξύ επιφάνειας και συσκευής μια ένταση, η οποία οδηγεί στο να μένει προσκολλημένη η συσκευή στην επιφάνεια. Όταν θέλουν οι επιστήμονες να χωρίσουν τη συσκευή από την επιφάνεια, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να σβήσουν την μπαταρία, οπότε οι σταγόνες νερού υποχωρούν πίσω στο εσωτερικό της συσκευής και η ένταση χάνεται!

Βέβαια, η συσκευή μέχρι τώρα κρατεί μόνο μέχρι 30 γραμμάρια σε βάρος, οι επιστήμονες όμως ευελπιστούν πως σύντομα θα μπορέσουν να την τροποποιήσουν έτσι ώστε να μπορεί να κρατεί ένα πολύ μεγαλύτερο βάρος... π.χ. το βάρος ενός ανθρώπου!

Φανταστείτε λοιπόν τι ικανότητες θα αποκτούσατε ξαφνικά εάν στις σόλες των παπουτσιών σας είχατε από μια τέτοια συσκευή...

Τεχνολογία

ΠΗΓΗ: Medlook

Φωτοκολάζ

Από τη Lola2001

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Υλικά

• το από πίσω μιας κορνίζας
• εικόνες και σκίτσα από περιοδικά

Πώς το σκέφτηκα

Ο κύριος μας είχε γράψει, θα γεμίσει κανείς αυτό το κάδρο. Ε! την ώρα των Αγγλικών έκοψα από το βιβλίο της ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΖΩΗΣ διάφορα σκίτσα. Αφού τα κόλλησα, άρχισα να τα χρωματίζω σε κάθε διάλειμμα.

Κατασκευές