ΠΟΔήΛΑΤΟ

27 Ιαν 2021

Η Χιονένια και η Συννεφένια

Ταξιδεύει η Συννεφένια
με του Ανέμου τα φτερά.
Χίλια δάκρυα μεταξένια
στο ταξίδι της σκορπά.

Όταν δακρύζει η Συννεφένια,
ψιχάλες πέφτουν απαλά.
Ψηλά κοιτά τότε η Χιονένια,
στο σύννεφο χαμογελά.

ΣΤΙΧΟΙ: Γλώσσα Α΄ τάξης
ΜΟΥΣΙΚΗ: Τάσος Ιωαννίδης
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Μαρία Φαραντούρη, χορωδία
ΔΙΣΚΟΣ: Λάχανα και Χάχανα (2008)

Ένα Γράμμα Μια Ιστορία

Έναν καιρό και μια φορά,
μπορεί τώρα ή παλιά,
μια ψιψίνα μια σταλιά,
δεμένα τα μαλλιά ψηλά,
με ψάρια άφθονα, πολλά,
γεμίζει την ψαραγορά.

Με καπέλο από ψαθί
ψάρια ψαρεύει απ’ το πρωί.
Ψωμοτύρι τα ταΐζει
και την τύχη τους ορίζει.
«Ψψψψ!» και «Ψιψιψι!»,
τα μαζεύει πι και φι!

Ψάρια μεγάλα και μικρά
τα κάνει όλα μια χαψιά!
Από την πολλή ψαροφαγία
μπορεί να πάθει αλλεργία.

Ψάρια δεν τρώει ποτέ ωμά,
τα θέλει πάντοτε ψητά.
Τρώει μόνο τα ψαχνά,
τα ψαροκόκαλα φυλά.

Σε ψαροκόφινο τα βάζει
και στην ψαραγορά τα βγάζει.
— Εδώ τα ψάρια τα καλά,
ψαρόσουπα για τα παιδιά!

Σε ψαρόβαρκα κοιμάται,
ψείρες, ψύλλους δε φοβάται.
— Ψψψψψψψ ψψψψψψψ!
Ονειρεύεται ψαριά,
ψέματα με την ουρά!

Πριν καλά να σηκωθεί,
σαν κάτι να την ενοχλεί.
Ψαχουλεύει το μαλλί,
ψείρα πιάνει καστανή.
Θέλει να απαλλαγεί.

Από λάθος συνταγή
με ψαρόκολλα ψεκάζει,
πάνω της η ψείρα αράζει.
Τα παιδάκια της γεννάει
και τους ψιλοτραγουδάει:

— Η Ψιψίνα είναι καλή,
φίλη μας παντοτινή!
Την ψήφο σας εγώ ζητώ,
να μείνουμε για πάντα εδώ!

Ψιχαλίζει η βροχή,
οι ψείρες δεν καταλαβαίνουν γρι,
με τον δικό τους τον ρυθμό
φτιάχνουνε ψηφιδωτό.
«Ψ-ψ-ψ!» της ψιθυρίζουν,
γύρω της κλωθογυρίζουν.
— Έχεις άριστο μαλλί,
η ποιότητά του υψηλή!

Η ψιψίνα θυμωμένη
τη φαγούρα υπομένει.
Στο ψυγείο μέσα μπαίνει,
βγαίνει σαν κατεψυγμένη·
μα η ψείρα επιμένει.

Ψαλίδι από ψιλικατζή
αγοράζει στη στιγμή.
Ψιλοκόβει το μαλλί
και κουρεύεται γουλί!

Η ψυχή της την πονάει,
την ψυχραιμία της κρατάει,
ψέματα λέει στην αγορά
πως είναι μόδα τα κοντά.

Μετά απ’ την ψυχρολουσία
το ρίχνει στην ψυχαγωγία.
Ψηλοτάκουνη η ψιψίνα,
ψώνια κάνει στην Αθήνα.

Γάτο ψηλόλιγνο, κομψό,
ψηλολέλεκα σωστό,
συναντάει χαρωπό.
Προς το μέρος της οδεύει,
την ψυχή της παγιδεύει,
απ’ τον κόρφο ξαφνικά
ψύλλο βλέπει να πετά.

Ο γάτος ψυλλοφαγωμένος
την πλευρίζει ευτυχισμένος,
«Ψ-ψ-ψ!» ψευδίζει.
«Ραντεβού», της ψιθυρίζει.
— Δε θα βγω, ευχαριστώ!
Τίποτα προσωπικό·
τους ψύλλους δεν τους αγαπώ!

Θέματα με ζώα

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΕΙΚΟΝΑ: Ένα Γράμμα Μια Ιστορία

Ο ξυλομύτης ξιφίας

Μια ιστορία με το Ξξ

Ένα Γράμμα Μια Ιστορία

Έναν καιρό και μια φορά,
μπορεί τώρα ή παλιά,
ξιφίας με μακριά ουρά,
ξίφος για μύτη ασημιά,
έχασε σε ξιφομαχία
από ξουράφι καρχαρία!

Ξιφομάχος ξακουστός,
ακολούθησε ο φτωχός
το μυαλό του το ξερό,
ξέχειλο από θαυμασμό,
για μια ξανθούλα καλλονή
πάνω σε στρώμα ξαπλωτή
σε θάλασσα εξωτική.

Ξημερώματα πρωί
ξεδοντιάρης καρχαρίας
ξεχύθηκε απ’ τα βαθιά
με στόχο να ξεκοκαλίσει
την ξένη από τον Βορρά.

Ξεφωνίζει με αγωνία
η ξενόφερτη κυρία,
ξεκουφαίνει τον ξιφία.
Την καρδιά του ξεσηκώνει,
ξετρελαίνει και φουντώνει.
Σε μια φωνή σαν ξυπνητήρι
δε χαλάει κανείς χατίρι.

Ως ξιφομάχος ξακουστός
ξεσπαθώνει ορμητικός!
Ξέφρενος ο καρχαρίας
πίσω ξεσπάει μετά μανίας!
Τη μύτη ξυραφίζει
και την εξαφανίζει!

Ξεπροβάλει ξαφνικά
βοήθεια απ’ τα δεξιά!
Ξάδελφος, ξιφίας πειρατής,
έξω τους βγάζει ευτυχής.

Στο καράβι πανικός!
Ξύστρα ψάχνει ο ξυλουργός.
Το κατάρτι να το ξύσει
και τη μύτη να κολλήσει.

Ξέρα βλέπει ξαφνικά!
Ξυπόλυτη ξύστρα χαιρετά.
Την πλησιάζει από κοντά,
της προσφέρει τη δουλειά.
Δέχεται, την ξεσπιτώνει,
στο καράβι τη ναυλώνει.
Μέρα βράδυ ξημερώνει,
ξεφυσάει, ξεφουσκώνει,
ξεχειλίζει, ξεφωνίζει,
το κατάρτι ξεφλουδίζει!

Ξεχασιάρα τρομερή
—ξύσε, ξύσε, ξύσε, «ξξξξξξ!»—
μύτη έφτιαξε μικρή!
Μετράει τα μέτρα ο ξυλουργός,
τον πιάνει ξάφνου πανικός.
Τη μυτούλα βάζει, βγάζει,
ξαναβάζει, ξαναβγάζει,
βιδώνει, ξεβιδώνει,
καλά του τη στερεώνει.

Το πρόσωπό του ξεσκεπάζει,
στον καθρέφτη εμπρός το βάζει.

Ο ξιφίας ξαφνιασμένος
ξαγρυπνάει πληγωμένος.
Τη ζωή του ξεφυλλίζει,
το μέλλον ξανά αποφασίζει!

Ξημερώματα πρωί
ξεγράφει την παλιά ζωή!
Την περιπέτεια την ξεχνά
και ξεμπαρκάρει στη στεριά
με την ξανθούλα που αγαπά,
με τα ξέμπλεκα μαλλιά.
Ξενώνα χτίζει, πανδοχείο,
όμοιο με ξενοδοχείο.

Ο ξυλομύτης πια ξιφίας
ξεχνάει την ξιφομαχία.
Ξαναγεννιέται, μεγαλώνει,
το παρελθόν το ξεριζώνει
και τη χαρά του ξετρυπώνει!