Αυτές τις γιορτινές μέρες δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους ανθρώπους που είναι μόνοι, ανήμποροι και κατατρεγμένοι από τη ζωή. Το γνωστό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» μελοποιήθηκε το 1987 από τους αδερφούς Κατσιμίχα:
Παραμονή Πρωτοχρονιάς· απόψε μες στο χιόνι
σπίρτα στον δρόμο εσύ πουλάς, αχ, κι είσαι τόσο μόνη...
«Χρόνια πολλά, χρόνια καλά, χρόνια ευτυχισμένα!
Κι αν περισσεύει μια δραχμή, σκεφτείτε με κι εμένα...»
Μα ποιος να σταθεί να κοιτάξει, τα σπίρτα σου ποιος να σκεφτεί;
Νυχτώνει, σε λίγο νυχτώνει, διαβάτες περνούν βιαστικοί...
Ένα σπιρτάκι άναψε μες στ’ άσπρα δάχτυλά της,
πορτοκαλένιο άστραψε το χιόνι ολόγυρά της...
Και ξάφνου, μπρος στα πόδια της, μια σόμπα ασημένια
είδε να καίει με φωτιά, ζεστή, μαλαματένια...
Και το ποτάμι το βαθύ, που ήταν παγωμένο,
έλαμψε σαν παράθυρο τη νύχτα φωτισμένο...
Και μες στον βυθό εκεί κάτω, νεράιδες αρχίσαν χορό.
Μα σβήνει το σπίρτο και πέφτει σιωπή και σκοτάδι λευκό...
Ανάβει ολόκληρο κουτί κι ακούστηκε κιθάρα,
κι έσταζε φως του γεφυριού η πέτρινη καμάρα...
Και ήρθε μέσ’ από το φως, όπως στα όνειρά της,
η μάνα της με τα φιλιά και τη ζεστή αγκαλιά της...
«Μανούλα, κι εσύ μη μ’ αφήσεις μονάχη τη νύχτα αυτή!
Κρυώνω, φοβάμαι εδώ πέρα... Αχ, πάρε με τώρα μαζί!»
Παραμονή, Πρωτοχρονιά, τώρα ποιος τη θυμάται;
Αχ, δεν τη σκέφτηκε κανείς, μοιάζει σαν να κοιμάται...
ΣΤΙΧΟΙ–ΜΟΥΣΙΚΗ–ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας ΔΙΣΚΟΣ: Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις (1987)
Η εταιρεία Google, που φιλοξενεί ιστολόγια με τη λέξη blogspot στην ηλεκτρονική τους διεύθυνση, μας έκανε δώρο ένα καλοφτιαγμένο βιντεάκι με φωτογραφίες και εικόνες που δημοσιεύσαμε σε διάφορες αναρτήσεις. Ευχαριστούμε!
Σ’ αυτό το σπίτι που ’ρθαμε πέτρα να μη ραγίσει
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει!
Άγιε μου Βασιλάκη μου και Άγιε μου Νικόλα,
προστάτευε τους ναυτικούς την ώρα του κυκλώνα!
Χρόνια πολλά, να ’στε καλά κι εσείς και οι δικοί σας,
να ’ρθούνε τα ξενάκια σας κι όλοι οι ναυτικοί σας!
Σε όλους σας ευχόμαστε αγάπη, ειρήνη, υγεία,
καλή καρδιά, χαμόγελο και θεία ευλογία!
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά,
ψιλή μου δεντρολιβανιά
κι αρχή, κι αρχή του Γεναρίου,
του Μεγά- του Μεγάλου Βασιλείου.
Βασίλη μ’, από πού ’ρχεσαι
κι από, κι από πού κατεβαίνεις
και βαστάς, και βαστάς ρόδα και ραίνεις;
Κάτσε να φας, κάτσε να πιεις,
κάτσε τον πόνο σου να πεις.
Κάτσε, κάτσε να τραγουδήσεις
και να μας, και να μας καλωσορίσεις
κι έβγα, κι έβγα να μας κεράσεις,
που να ζεις, που να ζεις και να γεράσεις.
Παραμονές Χριστουγέννων. Τα σπίτια είναι στολισμένα και τα φωτάκια δίνουν τον εορταστικό τόνο. Σ’ ένα δωμάτιο κάθονται τα φρούτα και τα λαχανικά. Είναι σκεπτικά και λυπημένα. Συζητάνε ψιθυριστά. Τότε μπαίνει η ντομάτα, τραγουδώντας.
ΝΤΟΜΑΤΑ: Τρίγωνα κάλαντα σκόρπισαν παντού, κάθε σπίτι μια φωλιά του μικρού Χριστού! Τρίγωνα κάλαντα μες στη γειτονιά, ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά!
ΜΑΡΟΥΛΙ: Δεν μπορώ να καταλάβω πού βρίσκεις τόσο κέφι!
ΝΤΟΜΑΤΑ: Γιατί όχι; Ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά! Λάλα λάλα λα...
ΜΑΡΟΥΛΙ: Και τώρα που ήρθαν τι κατάλαβες; Κανείς δε μας δίνει πια σημασία...
ΝΤΟΜΑΤΑ: Τι εννοείς;
ΜΗΛΟ: Εννοεί πως κανένας δεν πρόκειται να σε θυμηθεί τώρα, να σε ψάξει... Να δει αν είσαι στο ντουλάπι, στο ψυγείο ή κάπου αλλού μέσα στο σπίτι...
ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ: Έχει δίκιο το μήλο! Εγώ έχω μέρες που δεν είμαι πια ζουμερό. Χθες είδα κάποια μαύρα σημάδια πάνω στη φλούδα μου κι έχω αρχίσει να ανησυχώ... Νομίζω ότι αρρωσταίνω σιγά σιγά. Θα πάω χαμένο στο τέλος, όπως εκείνος ο ξάδερφός μου, τον θυμάστε...
ΡΟΔΙ: Εμένα όλοι με θυμούνται, δεν έχω παράπονο! Την Πρωτοχρονιά όλοι σπάνε ρόδι! Περιμένω με ανυπομονησία να με σπάσουν! Είμαι καλότυχο βλέπετε!
ΜΠΡΟΚΟΛΟ: Μμμμ, τυχερέ! Και τι θα γίνει άμα σε σπάσουν; Θα έχεις σαπίσει μέχρι τότε...
ΡΟΔΙ: Καλά, μην πρασινίζεις τόσο από τη ζήλια σου!
ΚΑΡΟΤΟ: Τι ωραία που θα ήταν να είχαμε γεννηθεί την άνοιξη ή το καλοκαίρι! Αυτή είναι πολύ δύσκολη εποχή για τη νέα γενιά...
ΑΧΛΑΔΙ: Πάντως κι εγώ έχω απελπιστεί... Στο μανάβικο δεν πλησιάζει άνθρωπος! Να δείτε που θα μείνω εκεί για πάντα! Καλά μου το ’λεγε η μάνα μου να πιάσω δουλειά στο σουπερμάρκετ...
ΜΠΑΝΑΝΑ: Μπα, κι εκεί χάλια είναι. Μεγαλύτερος ανταγωνισμός... Εμένα έχει στραβώσει η μέση μου από την ορθοστασία. Αλλά και τι να κάνεις; Να κάτσεις κάτω; Τότε είναι σίγουρο ότι δε θα σε πάρει κανείς... Κάνω ό,τι μπορώ μπας και με προσέξουν αλλά τζίφος! Όλοι ψωνίζουν κουραμπιέδες, γαλοπούλες, μελομακάρονα. Τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο...
ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ: Μα δε βαρέθηκαν κι αυτοί οι άνθρωποι να τρώνε τα ίδια και τα ίδια στις γιορτές;
ΛΑΧΑΝΟ: Και κάτι άλλο δεν καταλαβαίνω εγώ. Γιατί να μην υπάρχει στην παράδοσή μας σαν γιορτινό πιάτο μια σαλάτα ή μια σούπα με λαχανικά;
ΜΗΛΟ: Ή ένας χυμός!
ΡΟΔΙ: Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι νομίζουν ότι αν κάτι δεν είναι γλυκό δεν είναι και γιορτινό...
ΝΤΟΜΑΤΑ: Μήπως τότε να γίνουμε κι εμείς λίγο πιο γιορτινοί;
ΜΠΡΟΚΟΛΟ: Ντοματούλα μου, δε νομίζω ότι αν τραγουδήσουμε τα κάλαντα θα μας βοηθήσει και πολύ!
ΝΤΟΜΑΤΑ: Μπορούμε όμως να στολιστούμε λίγο! Ελάτε, μην κάθεστε και κλαψουρίζετε! Έχω τα πάντα στο μπαούλο μου!
Η ντομάτα τραβάει ένα μπαούλο από μια γωνιά και το ανοίγει. Μέσα βρίσκονται αστέρια, γιρλάντες, στρας, χιόνι, στολίδια, κέρατα ταράνδου κ.ά. Όλοι παίρνουν από κάτι να στολιστούν, ενώ ακούγεται το τραγούδι που έλεγε προηγουμένως η ντομάτα:
ΑΧΛΑΔΙ: Αχ, αυτή η γιρλάντα αναδεικνύει τις καμπύλες μου!
ΜΑΡΟΥΛΙ: Κοιτάξτε πώς αστράφτω!
ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ: Τελικά, αυτό είναι το χρώμα μου!
ΡΟΔΙ: Μα για μένα δεν έμεινε τίποτα;
ΜΠΡΟΚΟΛΟ: Αφού εσένα έτσι κι αλλιώς όλοι σε θυμούνται, δεν έχεις ανάγκη!
ΜΠΑΝΑΝΑ: Τέλεια, έτσι θα πάω για δουλειά αύριο!
ΜΗΛΟ: Ελπίζω να μην είναι αληθινό αυτό το χιόνι και παγώσω...
ΝΤΟΜΑΤΑ: Όχι, μην ανησυχείς... Το σχέδιό μας θα πετύχει! Αύριο θα μας προσέξουν σίγουρα! Άντε πάμε για ύπνο τώρα...
Ύστερα από μερικές ώρες...
ΛΑΧΑΝΟ: Η πλήρης αποτυχία!
ΚΑΡΟΤΟ: Κι εγώ τα ίδια. Δε γύρισε κανείς να με κοιτάξει!
ΜΠΑΝΑΝΑ: Εμένα ακόμα χειρότερα! Ήρθε κάποιος κοντά μου, πήρε μόνο τη γιρλάντα και μ’ άφησε εκεί σύξυλη!
ΜΗΛΟ: Εμένα, μ’ όλο αυτό το χιόνι, κάποιος με πέρασε για κουραμπιέ και μ’ έβαλε στο καλάθι του. Μόλις όμως κατάλαβε τι είμαι, με γύρισε πίσωωωω... (κλαίει)
ΡΟΔΙ: Εμένα πάλι όλοι με κοίταζαν...
ΟΛΟΙ: ΣΤΑΜΑΤΑ! (αρχίζουν να κλαίνε όλοι μαζί)
ΡΟΔΙ: Ελάτε τώρα, μην απελπίζεστε... Συγγνώμη για πριν, δεν ήθελα να σας πληγώσω. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να κάνετε κάτι πιο δραστικό! Και μην περιμένετε απ’ τη μια μέρα στην άλλη να αλλάξει η νοοτροπία του κόσμου και να αφήσουν χριστουγεννιάτικα τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα και να φάνε φρουτοσαλάτα! Μα γι’ αυτό λέγεται παράδοση στο κάτω κάτω, επειδή γίνεται κάθε χρόνο!
ΜΠΡΟΚΟΛΟ: Μα δεν είπαμε να αλλάξει η παράδοση, απλά κάπου μες στην παράδοση να χωρέσουμε κι εμείς!
ΑΧΛΑΔΙ: Έχει δίκιο το ρόδι. Χρειάζονται δραστικά μέτρα. Ακούστε τι θα κάνουμε...
Πλησιάζουν ο ένας τον άλλο κι αρχίζουν να μιλούν συνωμοτικά...
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΩΝ: podilato98.blogspot.com