Από την April 12
Μαθήτρια της έκτης τάξης
Φέτος το Πάσχα λόγω του κορονοϊού δε θα μπορέσουμε να κάνουμε κάποια πράματα ούτε να πάμε κάπου, δηλαδή θα το περάσουμε μένοντας σπίτι. Πάσχα για τον περισσότερο κόσμο σημαίνει μαγειρίτσα, αρνάκι στη σούβλα και τσούγκρισμα αυγών. Πιο κάτω βρίσκονται μερικά απ’ τα πιο χαρακτηριστικά πασχαλιάτικα έθιμα στη χώρα μας που δε θα υλοποιηθούν αυτήν τη χρονιά, αλλά μακάρι να γίνουν την επόμενη.
Οι Μπότηδες στην Κέρκυρα
Ίσως ο πιο φημισμένος προορισμός για τις μέρες του Πάσχα, η Κέρκυρα έχει διάφορα έθιμα αυτές τις μέρες και τα τιμά με μεγάλη κατάνυξη. Το πιο γνωστό βέβαια είναι το σπάσιμο των σταμνών, οι «μπότηδες», που γίνεται το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, μετά την πρώτη Ανάσταση του Κυρίου. Πρόκειται για ένα έθιμο που προέρχεται από τους καθολικούς οι οποίοι συνήθιζαν να πετάνε από το παράθυρο παλιά αντικείμενα για να τους φέρει καινούρια ο νέος χρόνος.
Γνωστό είναι, επίσης, το έθιμο της μαστέλας, όπου στολίζουν ένα μισοβάρελο με μυρτιές και κορδέλες και οι περαστικοί καλούνται να ρίξουν μέσα κέρματα για το καλό. Με την πρώτη καμπάνα της Ανάστασης, κάποιος βουτάει μέσα στο βαρέλι για να μαζέψει τα κέρματα.
Το έθιμο της κούνιας στις Κυκλάδες
Ένα από τα πιο ξεχωριστά έθιμα των ημερών στις Κυκλάδες είναι το «έθιμο της κούνιας» που αναβιώνει στην Κύθνο, τη Μήλο αλλά και την Ίο. Την ημέρα του Πάσχα στήνεται μια μεγάλη ξύλινη κούνια στην οποία ανεβαίνουν αγόρια και κορίτσια που ανταλλάζουν στιχάκια. Με αυτόν τον τρόπο ένας νέος ή νέα όταν κουνούσε κάποιον άλλο εκδήλωνε το ενδιαφέρον του ενώπιον όλου του χωριού.
Στη Μήλο, επίσης, καίνε τον Ιούδα και έχουν το έθιμο του «μπαρουτιού». Συγκεκριμένα στα χωριά Τριοβασάλο, Άγιο Γεώργιο και Πέρα Τριοβασάλο οι κάτοικοι διαγωνίζονται για το ποιος οικισμός θα πετάξει τις περισσότερες δυναμίτιδες.
Τα αερόστατα της Ανάστασης, Λεωνίδιο
Ένα καθ’ όλα εντυπωσιακό έθιμο λαμβάνει χώρα στο Λεωνίδιο της Αρκαδίας αμέσως μετά την Ανάσταση. Οι κάτοικοι κατασκευάζουν μικρά, πολύχρωμα αερόστατα τα οποία αφήνουν στον ουρανό αμέσως μετά την Ανάσταση. Η επικρατέστερη θεωρία για την προέλευση του έθιμου αναφέρει ότι προήλθε από ναυτικούς της περιοχής, οι οποίοι εντυπωσιάστηκαν από αντίστοιχο έθιμο που είδαν σε ασιατική χώρα και στη συνέχεια το μετέφεραν στην πατρίδα τους.
Η πρώτη μαρτυρία για την τέλεση του εθίμου έρχεται από το 1910. Σε κάθε περίπτωση, μέχρι και σήμερα, περισσότερο από έναν αιώνα μετά, τα αερόστατα της Ανάστασης συνεχίζουν να αποτελούν ένα από τα πιο εντυπωσιακά αναστάσιμα έθιμα στην Ελλάδα.
Ο «νεκρός» Ζαφείρης, Ήπειρος
Την Κυριακή του Πάσχα και καθ’ όλη τη διάρκεια της άνοιξης στην Ήπειρο αλλά και σε κάποια μέρη της Μακεδονίας αναβιώνει το έθιμο του Ζαφείρη. Το όνομα δεν είναι σταθερό και μπορεί και να συναντηθεί ως Μαγιόπουλο ή ακόμα και Φουσκοδέντρι. Το έθιμο αυτό είναι ουσιαστικά ένα παιδικό παιχνίδι και την αναβίωση του. Το παιδί που έχει τον ρόλο του Ζαφείρη παριστάνει το νεκρό, ενώ τα υπόλοιπα μαζεύουν λουλούδια και φύλλα. Τον στολίζουν και παράλληλα τον μοιρολογούν κρατώντας στα χέρια τους καλάμια αντί για λαμπάδες.
Στο τέλος του μοιρολογιού, όλα τα παιδιά μαζί φωνάζουν «Σήκου Ζαφείρη, Σήκου!» και ο «νεκρός» ανασταίνεται από το στολισμένο με λουλούδια κρεβάτι του και τα κυνηγά φωνάζοντας και γελώντας. Αλίμονο στον άτυχο που θα πιάσει ο αναστημένος Ζαφείρης, γιατί θα είναι ο «νεκρός» της επόμενης χρονιάς ή του επόμενου γύρου.
