Του Στάθη Ν. Καλύβα
Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, κάτοχος της έδρας Gladstone στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ – Μάρτιος 2021
Ο πόλεμος της Ανεξαρτησίας ήταν μια στρατιωτική εξέγερση, η επιτυχία της οποίας έφερε
επαναστατικές αλλαγές στις ζωές των ανθρώπων που κατοικούσαν στις περιοχές οι οποίες αποτέλεσαν το νέο ανεξάρτητο κράτος. Γι’ αυτό, άλλωστε, την περιγράφουμε και ως Επανάσταση.
Η Ελληνική Επανάσταση προετοιμάστηκε συνωμοτικά και έφθασε πολύ κοντά στην αποτυχία και την ήττα. Υπήρξε πολύμορφο και σύνθετο γεγονός και ως τέτοιο προσφέρεται για άντληση πολλών και διαφορετικών «διδαγμάτων». Θα επισημάνω πέντε τέτοια διδάγματα που έχουν ίσως ιδιαίτερη σημασία και σήμερα:
1 Κατ’ αρχάς, η εξέγερση ήταν πράξη υψηλού πολιτικού (και όχι μόνο) ρίσκου, δείγμα ακραίου ίσως πολιτικού
βολονταρισμού, που όμως εντασσόταν σε μια τάση της εποχής της. Δίχως την αποκλειστική πρωτοβουλία ανθρώπων που θεωρούσαν πως βρίσκονταν στην πολιτική πρωτοπορία, η εξέγερση δε θα είχε γίνει όταν και όπως έγινε.
Λουδοβίκος Λιπαρίνι: «Κλέφτης»
2 Η οργάνωση της εξέγερσης βασίστηκε μεν σε συνωμοσία, όμως οι περισσότερες παραδοχές της αποδείχθηκαν λανθασμένες. Η Ρωσία δεν είχε πρόθεση να βοηθήσει τους εξεγερμένους και έτσι η επιλογή της Μολδοβλαχίας αποδείχθηκε εντελώς άστοχη. Παράλληλα, το τότε διεθνές σύστημα στράφηκε άμεσα και καθαρά εναντίον της.
Τι όμως πέτυχε τελικά η συνωμοσία; Δημιούργησε ένα δίκτυο ανθρώπων που αλλιώς δύσκολα θα έρχονταν σε επαφή μεταξύ τους, καθώς τους διέκριναν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά και κοσμοαντιλήψεις.
Δίδαγμα δεύτερο: Κάποιες φορές η επιτυχία δεν έρχεται ως αποτέλεσμα του τι έχεις σχεδιάσει, αλλά μέσα από περίεργους και απρόβλεπτους δρόμους.
Ανρί Ντεκέν: «Αποτυχημένη στρατιωτική επιχείρηση» (1826)
3 Οι εξεγερμένοι ήταν μια
ετερόκλητη ομάδα: έμποροι,
διανοούμενοι, κληρικοί, προύχοντες, άνθρωποι των όπλων που βρίσκονταν εντός συστήματος (αρματολοί) αλλά και εκτός (κλέφτες). Όλοι αυτοί συνυπήρξαν χωρίς πάντα (ή συνήθως) να συνεννοούνται.
Η συνύπαρξή τους δεν ήταν ούτε αυτονόητη ούτε εύκολη, ενώ οι αντιπάθειες και τα αντικρουόμενα συμφέροντα ήταν έντονα, όπως φάνηκε αργότερα με τις εμφύλιες συγκρούσεις. Ήταν όμως μονόδρομος. Δίχως τους διανοούμενους η εξέγερση θα παρέμενε ένα τοπικό γεγονός περιορισμένης εμβέλειας και δίχως τους ανθρώπους των όπλων μια φαντασίωση
άκαπνων διανοουμένων.
Δίδαγμα τρίτο: Ο πλουραλισμός ανθρώπων και δεξιοτήτων είναι απαραίτητος, έστω και χωρίς σύμπνοια.
Ευγένιος Ντελακρουά: «Έφιππος Έλληνας αγωνιστής» (1856)
4 Σε μεγάλο βαθμό η εξέγερση μπόρεσε να αναπτυχθεί και να αποκτήσει το ζωτικό
έρεισμα που χρειαζόταν επειδή η προσοχή του σουλτάνου ήταν στραμμένη στον Αλή Πασά, μια πολύ πιο επίφοβη απειλή για την αυτοκρατορία. Οι εξεγερμένοι Έλληνες βρήκαν έτσι τον απαραίτητο χρόνο να αναπτυχθούν, ενώ παράλληλα ο σουλτάνος εξαφάνισε τον πιο επικίνδυνο ανταγωνιστή τους.
Πέτερ φον Ες: «Ο Ρήγας εξάπτει τον προς ελευθερίαν των Ελλήνων έρωτα»
5 Οι εξεγερμένοι μπορεί να κέρδισαν χρόνο, όμως τελικά δεν απέφυγαν τη στρατιωτική ήττα. Τον Απρίλιο του 1827 η εξέγερση ήταν ουσιαστικά νεκρή.
Όταν όμως σώπασαν τα όπλα, μίλησε η διπλωματία. Η διπλωματική δραστηριότητα των Ελλήνων και η συστηματική εκστρατεία στο πεδίο της κοινής γνώμης των ευρωπαϊκών χωρών συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της διεθνούς επέμβασης που έκρινε το αποτέλεσμα και εξασφάλισε την ανεξαρτησία.
Δίδαγμα πέμπτο: Η ισχύς δεν είναι μόνο «σκληρή» (στρατιωτική) αλλά και «μαλακή», δημιουργική και πολυεπίπεδη.
Άρι Σέφερ: «Πολεμιστής φυγαδεύει αμάχους»
1821Από τις εφημερίδες
Φαντασία
ΕΙΚΟΝΕΣ: univ-bolognetta.blogspot.com, 2gymnasiopallinis.blogspot.com