Ένα τρυφερό τραγούδι του Γιάννη Μηλιώκα αφιερωμένο στους μεγάλους που δεν (ξ)έχασαν το παιδί που υπήρξαν κάποτε...
Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες
που παίζαμε σπιτάκια, που πετάγαμε μπαλόνια.
Σχολειό δημοτικό, κοπάνα και κρυφτό,
κούρεμα γλόμπος και κοντά τα παντελόνια.
Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες
που λέγαμε τα κάλαντα και τρέχαμε στα χιόνια.
Κρυμμένο το γλυκό, ο νους μας στο κακό
και ούτε κατάλαβα πώς πέρασαν τα χρόνια.
Ακόμα σαν ν’ ακούω τη μαμά μου: «Να ’ρθεις νωρίς»,
«Μην πας μακριά» και «Να προσέχεις».
Έξω απ’ την πόρτα τώρα γράφει τ’ όνομά μου
και στο ταμπλό του αμαξιού «Μπαμπά μην τρέχεις!».
Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες...
Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες
που βγαίναμε τις νύχτες και ρημάζαμε τα φρούτα.
Στα χέρια γρατζουνιές, στα πόδια μελανιές
κι όταν αργούσα μου τις βρέχαν με τη σκούπα.
Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες
που μάθαινα ποδήλατο, που κράταγα σφεντόνα.
Αγάπες παιδικές στις πέρα γειτονιές
κι ένα σημάδι στο κεφάλι από κοτρόνα.
Ο κ. Ιωάννης Καραντζής είναι Επίκουρος Καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών και επιμελείται το καλό ιστολόγιο «Εκπαιδευτικά και άλλα»: