Βόρεια Αμερική

Από τις May, Sweety και Ria K.

Μαθήτριες της έκτης τάξης

Μια εργασία στο μάθημα της Πληροφορικής. Δείτε τη σε παρουσίαση...

Πατήστε στην εικόνα

...αλλά και σε έγγραφο κειμένου!


Αμερική

Greenwich

Από τις May και Sweety

Μαθήτριες της έκτης τάξης

Πήγαμε στο GREENWICH!

Είδαμε το αστεροσκοπείο του GREENWICH...



Πατήσαμε στον πρώτο μεσημβρινό (0°) και τα δυο μας πόδια ταυτόχρονα στο ανατολικό και δυτικό ημισφαίριο...

May

Sweety

May και Sweety

Είδαμε τη θέα από το αστεροσκοπείο του GREENWICH...



Είδαμε το ρολόι με τις 24 ώρες...



Γνωρίσαμε το πρώτο μαγαζί του κόσμου...





...και περάσαμε ΤΕΛΕΙΑ!

Τα ημισφαίρια της Γης

ΓεωγραφίαΠαιδικά ρεπορτάζΤαξίδια

Tα ομορφότερα μηνύματα της ημέρας

Από τη May

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Εγώ κι ο κόσμος

ΠΗΓΗ: ;

Χρωματίζοντας την Αμερική

Από μαθητές της έκτης τάξης

αεροπόρος1

elpis00

FOXGR

Joe

May

1. Χρωματίζοντας την Αμερική
2. Χαμένοι στη θάλασσα!
3. Παίζοντας με το πράσινο

Αμερική

Τα ποσοστά μας (3)

Από τη May

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Τα ποσοστά μας
1. Τα ποσοστά μας - διάφοροι μαθητές
2. Τα ποσοστά μας - διάφοροι μαθητές
3. Τα ποσοστά μας - May
4. Τα ποσοστά μας - διάφοροι μαθητές
5. Τα ποσοστά μας - διάφοροι μαθητές

Πίστη: Το σκυλί με... πίστη

Από τη May

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Αυτό το σκυλάκι ήλθε στη ζωή την παραμονή των Χριστουγέννων του 2002. Γεννήθηκε με 2 πόδια. Φυσικά δεν μπορούσε να περπατήσει. Ακόμη και η μητέρα του δεν το ήθελε!

Ο πρώτος του ιδιοκτήτης δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να επιβιώσει και έτσι σκέφτηκε την ευθανασία. Ύστερα όμως συνάντησε την τωρινή του ιδιοκτήτρια, Jude Stringfellow, η οποία θέλησε να το φροντίσει. Αποφάσισε να το εκπαιδεύσει για να περπατάει στα δυο του πόδια! Το ονόμασε Faith (πίστη).

Στην αρχή έβαλε την Πίστη πάνω σε μια σανίδα σέρφινγκ για να αισθανθεί την κίνηση. Μετά χρησιμοποίησε φυστικοβούτυρο σε ένα κουτάλι σαν κίνητρο και αμοιβή ώστε το σκυλί να στέκεται στα δυο του πόδια και να χοροπηδάει. Ακόμη και το άλλο σκυλί στο σπίτι ενθάρρυνε την Πίστη να περπατήσει.

Σαν από θαύμα μετά από 6 μήνες η Πίστη έμαθε να ισορροπεί στα πίσω πόδια της και με πηδηματάκια να προχωράει. Μετά από περισσότερη προπόνηση στο χιόνι κατάφερε να αρχίσει να περπατάει σαν άνθρωπος!

Τώρα η Πίστη τρελαίνεται να κάνει βόλτες! Και φυσικά όπου πηγαίνει τραβάει την προσοχή των ανθρώπων. Γρήγορα έγινε διάσημη και έχει εμφανιστεί σε διάφορα τηλεοπτικά σόου και γνωστές εφημερίδες.

Εκδόθηκε για αυτήν ένα βιβλίο που τιτλοφορείται «Με λίγη Πίστη». Της έγινε επίσης πρόταση να πρωταγωνιστήσει σε μια από τις επόμενες ταινίες του Χάρυ Πότερ.

Η ιδιοκτήτρια της Jude Stringfellοw παραιτήθηκε από τη θέση της δασκάλας που είχε και σχεδιάζει να γυρίσει όλο τον κόσμο με την Πίστη για να διδάξει ότι ακόμη και χωρίς ένα τέλειο σώμα, η ψυχή μας είναι πάντα τέλεια.

Στη ζωή υπάρχουν πάντα ανεπιθύμητα γεγονότα και για να μπορέσουμε να νιώσουμε καλύτερα, θα πρέπει να καταφέρουμε να τη δούμε από μια διαφορετική οπτική γωνία.

Εύχομαι αυτό το μήνυμα να μας αφυπνίσει, έτσι ώστε να νιώσουμε ευγνώμονες και να εκτιμούμε κάθε μοναδική μέρα της ζωής μας.

Η Πίστη είναι η συνεχής απόδειξη του θαύματος της ζωής.

ΔιαφορετικότηταΘέματα με ζώα

ΠΗΓΗ: ;

Ιταλία

Από τη Sweety

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Η Sweety και η May πήγανε στην Ιταλία...

Πήγανε στη Ρώμη. Εκεί απόλαυσαν τον περίπατο ανάμεσα σε ασυνήθιστα μέρη. Είδαν το «Κολοσσαίο της Ρώμης», την «Φοντάνα ντι Τρέβι» κλπ.

Στη Ρώμη όμως υπάρχει και ένα κράτος το Βατικανό. Εκεί έκατσαν με τις ώρες και χάζευαν το μουσείο. Το Βατικανό έχει και μια εκκλησία τον Άγιο Πέτρο (οι δύο εικόνες). Στην πρώτη εικόνα φαίνεται πάνω ο Άγιος Πέτρος. Το γύρω γύρω του ναού λένε πως είναι τα χέρια του Θεού.

Μετά από λίγες μέρες πήγανε στη Σιένα. Εκεί έμειναν για τέσσερις ώρες. Έτσι δεν πρόλαβαν να την περιτριγυρίσουν. Παρ’ όλα αυτά τους άρεσε.

Μετά πήγανε στην Πίζα. Για πρώτη φορά αντίκριζαν τον πύργο της Πίζας. Ενθουσιάστηκαν που τον έβλεπαν για πρώτη φορά. Όλη την ώρα άκουγαν για αυτόν! Εκεί έμειναν τρεις ώρες.

Ο δρόμος τους οδήγησε μέχρι τη Λούκα. Εκεί έκαναν ποδήλατο μέσα σε πανέμορφους κήπους.

Στη συνέχεια ακολούθησε η Φλωρεντία. Τους άρεσε πολύ. Κάθε βράδυ το περνούσαν στη μεγάλη πλατεία του Ντουόμου. Είχαν καλές εντυπώσεις από εκείνη την πόλη.

Βενετία! Καλά ακούσατε. Η ομορφότερη πόλη της Ιταλίας. Εκεί είχαν τις καλύτερες αναμνήσεις. Είδαν σπίτια κτισμένα πάνω στο νερό και ό,τι μπορείς να φανταστείς.

Ταξίδια

Hearts on Fire

Από τη May

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Ερμηνεία: John Cafferty
Ταινία: Rocky IV (1985)

Τραγούδια

Training Montage

Από τη May

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Μουσική: Vince DiCola
Ταινία: Rocky IV (1985)
Διασκευή: Rick Graham και Lee Graham

Ορχηστρικά

Αναμνήσεις από τον πόλεμο (1)

Από τη May

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Η May βρίσκει στο διαδίκτυο μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν τον τελευταίο Μεγάλο Πόλεμο

Η γιαγιά Αγγελική θυμάται

Τον Ιανουάριο του 1942 τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής που βρίσκονταν στην περιοχή μας, κυνηγούσαν τους Ιταλούς συμμάχους των. Ο πατέρας της γιαγιάς μου έκρυψε έναν Ιταλό αξιωματικό ο οποίος είχε έρθει στην αυλή του και ζητούσε φαγητό και καταφύγιο. Οι Γερμανοί τον έψαχναν...

Ο πατέρας της γιαγιάς μου τον έκρυψε στο άδειο βαρέλι του κρασιού. Στο τέλος ο Ιταλός σώθηκε από τη μανιώδη καταδίωξη των Γερμανών που σήμαινε εκτέλεση...

Η γιαγιά Παρασκευή θυμάται

Οι Ιταλοί έφτασαν τη Δευτέρα, ενώ οι άνθρωποι ήταν ακόμη στα αμπέλια και τρυγάγανε. Τότε είδαν πέντε, έξι ιταλικά αεροπλάνα που πήγαν να βομβαρδίσουν την Κακιά Σκάλα (περιοχή μεταξύ Μεγάρων και Κινέττας). Όλες οι βόμβες που ρίξανε έπεσαν στη θάλασσα.

Ένας Μεγαρίτης ειδοποίησε τους ανθρώπους που ήταν στ’ αμπέλια ότι οι Ιταλοί μάς κήρυξαν τον πόλεμο. Τότε όλοι φύγανε και πήγαν στα σπίτια τους. Ύστερα μαζεύτηκαν παλικάρια για να πολεμήσουν. Πολεμούσαν, νικούσαν τους Ιταλούς και χτυπούσαν τις καμπάνες για κάθε χωριό που έπαιρναν.

Τον Απρίλιο μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Μετά βομβάρδισαν το λιμάνι του Πειραιά, την παραλία των Μεγάρων (στον Άγιο Νικόλα στην Πάχη). Έγινε και αερομαχία και έπεσε ένα αγγλικό αεροπλάνο στην περιοχή του Αϊ-Γιάννη του Χορευταρά.

Ο παππούς Σπύρος θυμάται

Δύσκολα εκείνα χρόνια που με τα λίγα πολεμικά μέσα αλλά με μεγάλη ψυχή αγωνιστήκαμε και πολεμήσαμε στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Θυμάμαι τις δύσκολες μέρες που πολεμούσαμε στα βουνά της Ηπείρου χωρίς ζεστά ρούχα και τρόφιμα. Περιμέναμε να μας στείλουνε μάλλινα ρούχα και τρόφιμα για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Πολλοί από μας έπαθαν κρυοπαγήματα και αναγκάστηκαν να κόψουν χέρια και πόδια για να μην πεθάνουν.

Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός έκανε μεγάλο αγώνα για να βοηθήσει τους πολεμιστές που είχαν ανάγκη. Τους πήγαιναν τρόφιμα και ρούχα, επίσης βοηθούσαν τους χτυπημένους Έλληνες.

Όλοι μας όμως είμαστε υπερήφανοι που καταφέραμε να διώξουμε τους κατακτητές και να ζείτε τώρα εσείς ελεύθεροι.

Η γιαγιά Ελένη θυμάται

Το 1941, στην Κατοχή, οι άνθρωποι πεινούσαν πάρα πολύ. Όσοι είχαν διάφορα πράγματα τα αντάλλασσαν με αυτούς που είχαν λάδι ή σιτάρι για να μπορέσουν να ζήσουν. Υπήρχε το συσσίτιο που έδιναν λίγο πιο πάνω από το κτήριο που σήμερα στεγάζεται το Αρχαιολογικό Μουσείο Μεγάρων, και πήγαιναν οι άνθρωποι με το κατσαρολάκι για να πάρουν λίγο φαγητό. Επίσης έστελνε και η Αμερική για να ζήσουν οι άνθρωποι. Μερικά παιδιά πήγαιναν γύρω από τα σημεία που τρώγανε οι Γερμανοί και έπαιρναν από τα σκουπίδια ό,τι έβρισκαν: φύλλα από λάχανα, μήλα μισοφαγωμένα, φλούδες από τις πατάτες κ.ά. και μερικές φορές έκλεβαν ό,τι μπορούσαν. Σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, όπως στην Αθήνα πέθαινε πάρα πολύς κόσμος από την πείνα.

Στα Μέγαρα, μια Κυριακή απόγευμα, σκοτώσανε έναν Ιταλό στην περιοχή «Έξω Βρύση». Τη Δευτέρα το πρωί είχαν περικυκλωθεί όλα τα Μέγαρα από Γερμανούς και Ιταλούς οι οποίοι μπήκαν μέσα στην πόλη και ψάχνανε τα σπίτια. Πήρανε όλους τους άντρες και τους πήγανε στην πλατεία Ηρώων. Είχανε αποφασίσει να τους εκτελέσουν. Ο τότε δήμαρχος Θεόδωρος Τσεκές μαζί με τον δεσπότη Ιάκωβο μεσολάβησαν για να μην τους εκτελέσουν. Ο Γερμανός αξιωματικός επέμενε ότι θα τους εκτελέσει. Τότε αυτοί μπήκαν μπροστά στους Μεγαρίτες και είπαν να εκτελέσουν πρώτα αυτούς και μετά τους άλλους. Οι Γερμανοί δεν τους εκτέλεσαν και γλίτωσαν οι άνθρωποι.

Στη σημερινή πλατεία «Εθνικής Αντιστάσεως» οι Γερμανοί είχαν κρεμάσει δέκα Μεγαρίτες.

Μεγάλο πρόβλημα πείνας

Στα χρόνια της Κατοχής οι Έλληνες αντιμετώπισαν μεγάλο πρόβλημα πείνας. Τα Μέγαρα επειδή είναι αγροτική περιοχή δεν αντιμετώπισαν τόσο έντονα το πρόβλημα αυτό. Κάθε οικογένεια είχε το δικό της σιτάρι. Έτσι αν και είχαν πολλές ελλείψεις κατάφερναν να επιβιώσουν τα δύσκολα αυτά χρόνια.

Για τα μικρά παιδιά ο Ερυθρός Σταυρός μοίραζε συσσίτιο στα σχολεία. Κάθε παιδάκι κρατούσε στο χέρι μια καρτέλα για να σημειώνουν ότι πήρε τη μερίδα του και ένα κατσαρολάκι. Το φαγητό ήταν συνήθως όσπρια και πλιγούρι. Το πλιγούρι το έφτιαχναν από σπασμένο σιτάρι.

Πολλές φορές έρχονταν στα Μέγαρα ξένοι πεινασμένοι και εξαντλημένοι άνθρωποι που οι Μεγαρίτες τους έδιναν λίγο ψωμί ή ένα αβγό για να μπορέσουν να ζήσουν. Άλλοι τα κατάφερναν και άλλοι όχι.

Οι Μεγαρίτες πήγαιναν στο κάμπο και μάζευαν χόρτα και μαζί με καλαμποκάλευρο έφτιαχναν πίτες. Με καλαμποκάλευρο επίσης έφτιαχναν ένα είδος ψωμιού που το περιέχυναν με πετιμέζι και το έτρωγαν σαν γλύκισμα που το έλεγαν μπομπότα. Είχαν όσπρια κρασί και λάδι. Έτσι λοιπόν μπορούμε να πούμε πως οι Μεγαρίτες μπορεί να πείνασαν στην κατοχή αλλά δε λιμοκτόνησαν.

Αναμνήσεις από τον πόλεμο (1)
Αναμνήσεις από τον πόλεμο (2)

Ιστορία

ΠΗΓΗ: ;

Αναμνήσεις από τον πόλεμο (2)

Από τη May

Μαθήτρια της έκτης τάξης

Η May εντοπίζει στο διαδίκτυο συνεντεύξεις ανθρώπων που βίωσαν τον τελευταίο Μεγάλο Πόλεμο

Ο παππούς Λεωνίδας θυμάται

Ερ.: Πώς ήταν η ζωή τότε παππού;

Απ.: Οι άνθρωποι πείναγαν πολύ. Έτρωγαν ό,τι έβρισκαν για να μην πεθάνουν από την πείνα. Σφαγμένους γαϊδάρους και γάτες. Κι αυτό γιατί οι Ιταλοί πήγαιναν στα σπίτια κι έπαιρναν τα τρόφιμα όπως κρέας, λάδι και σιτάρι και οι Έλληνες λιμοκτονούσαν.

Ερ.: Θυμάσαι κάποιο περιστατικό;

Απ.: Ένας Ιταλός πήγαινε με ένα υδροφόρο στην Έξω Βρύση για να πάρει νερό και να το πάει στο Μεγάλο Πεύκο (Ν. Πέραμος). Τότε κατέβηκαν από τα βουνά δυο Έλληνες αντάρτες. Ο Ιταλός τους έδωσε να καπνίσουν τσιγάρο, έβαλε το χέρι μέσα στην τσέπη του για να τους δώσει σπίρτα να ανάψουν το τσιγάρο και έβγαλε όπλο σκότωσε τον έναν Έλληνα. Ο άλλος Έλληνας τράβηξε το όπλο του και τραυμάτισε θανάσιμα τον Ιταλό. Οι Γερμανοί που ήταν στο Μεγάλο Πεύκο και περίμεναν το νερό είδαν ότι ο Ιταλός άργησε και ήρθαν στα Μέγαρα. Πήγανε στην Έξω Βρύση και είδαν τον σκοτωμένο Ιταλό. Τότε άρχισαν να παίρνουν άντρες πάνω από 16 ετών έως και 50 ετών από την περιοχή Πλακάκια μέχρι τη Έξω Βρύση. Όσους πήρανε τους συγκέντρωσαν στην πλατεία Ηρώων και απ’ αυτούς διάλεξαν 10 άτομα και τους έκλεισαν στη φυλακή. Τους βασάνιζαν για να μαρτυρήσουν. Μερικοί Μεγαρίτες κρύφτηκαν στα βουνά για να μην τους πιάσουν οι Γερμανοί.

Στο σπίτι μας έμεναν 30 Γερμανοί. Οι Γερμανοί ήταν κύριοι και άμα δεν τους πειράζαμε δε μας πείραζαν και δε μας έπαιρναν τίποτα.

Στην Πάχη είχαν αράξει δυο ελληνικά καράβια φορτωμένα με κριθάρι. Μετά πέρασαν πέντε γερμανικά αεροπλάνα και τα βύθισαν. Τότε ο κόσμος επειδή πεινούσε έπαιρνε απ’ τη θάλασσα το βρωμοκρίθαρο και το άλεθαν στον μύλο και το έτρωγαν.

Στο Λουτρόπυργο περνούσε ένα τρένο με Γερμανούς αλλά δεν είχαν βάλει στα μπροστινά βαγόνια Έλληνες, (έτσι συνήθιζαν να κάνουν ώστε αν γινόταν κάποιο σαμποτάζ να σκοτώνονταν οι Έλληνες). Οι Έλληνες αντιστασιακοί είχαν βάλει εκρηκτικά στις γραμμές και το τρένο ανατινάχτηκε. Την επόμενη μέρα οι Γερμανοί έφτιαξαν κρεμάλες και κρέμασαν 10 Έλληνες.

Εγώ τότε ήμουν 9 ετών και φύλαγα 5 πρόβατα στην περιοχή της Ι.Μ. Αγ. Βαρβάρας. Μια μέρα ήρθαν οι Ιταλοί να μου πάρουν ένα πρόβατο. Εγώ δεν το έδινα. Με χτύπησαν και ήρθα κλαίγοντας στα Μέγαρα αλλά το πρόβατο δε μου το πήρανε.

Ερ.: Εσείς είχατε να φάτε;

Απ.: Εμείς ήμασταν αγρότες και είχαμε σιτάρι, φακές, φασόλια, κουκιά, κριθάρι και καλαμπόκι.

Ο παππούς Βαγγέλης και η γιαγιά Καλλιόπη θυμούνται

Γιαγιά και παππού πώς αντιμετωπίσατε την πείνα στην κατοχή το 1940;

ΠΑΠΠΟΥΣ: Τρώγαμε ό,τι βρίσκαμε μπροστά μας, όπως χόρτα, καλαμπόκι, φλούδες από πατάτες, χαρουπάλευρο, δηλαδή αλεύρι από χαρούπια, κριθάρι, γιατί την εποχή εκείνη στην Πάχη είχε βουλιάξει ένα καράβι και στις αποθήκες του είχε κριθάρι. Είχε μαυρίσει. Το είχαν αλέσει, είχε γίνει σαν κοπριά και το έτρωγαν ο κόσμος από ανάγκη.

Πώς ζήσατε τον πόλεμο;

ΓΙΑΓΙΑ: Ζήσαμε με πολύ φόβο και αγωνία για τους συγγενείς μας.
ΠΑΠΠΟΥΣ: Ζήσαμε με πολλή πείνα και με πολλούς βομβαρδισμούς.

Τι σας συγκλόνισε που σας έμεινε χαραγμένο στη μνήμη; Τι σας φόβισε;

ΓΙΑΓΙΑ: Αυτό που με συγκλόνισε περισσότερο είναι όταν ένα πρωί, όπως κάθε μέρα, ξεκινήσαμε να πάμε στην περιοχή «Καντήλι» να σπάσουμε πέτρες στον δρόμο. Εκείνο το πρωινό εγώ δεν πήγα γιατί δεν πρόλαβα το αυτοκίνητο και ήμουν πολύ τυχερή γιατί εκείνη την ημέρα, την ώρα που είχαν μοιράσει το συσσίτιο και έτρωγαν πέρασε ένα αμερικανικό αεροπλάνο και βομβάρδισε την περιοχή. Όσοι ήταν εκεί σκοτώθηκαν όλοι. Αυτό με συγκλόνισε πολύ και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ.

Αναμνήσεις από τον πόλεμο (1)
Αναμνήσεις από τον πόλεμο (2)

Ιστορία

ΠΗΓΗ: ;

May

Η May κατοικεί στη Νότια Αθήνα. Με το ΠΟΔήΛΑΤΟ συνεργάστηκε στην έκτη δημοτικού (2011/12).

Οι αναρτήσεις τηςΟι συνεργάτες μας