Θεατρικό
Από τον Anthony12 και τη Nasia28
Μαθητές της έκτης τάξης
Αφηγητής: Ας συνεχίσουμε τώρα τη γιορτή μας με μια άλλη συνέντευξη. Μια συνέντευξη ενός ανθρώπου ο οποίος έχει μετανιώσει πάρα πολύ γι’ αυτό που έκανε όπως είπε και ο ίδιος «Ντρέπομαι γι’ αυτό που ήμουν, γι’ αυτό που έκανα». Ο άνθρωπος αυτός επί ονόματι Ανδρέας Σκευοφύλακας θα μας μιλήσει για τότε... που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου.
Δημοσιογράφος (1973): Βρισκόμαστε έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου όπου το άρμα ετοιμάζεται να την γκρεμίσει. Ο κόσμος γύρω είναι ξεσηκωμένος και τρομαγμένος. Όλοι βλέπουν το άρμα να ’ρχεται κατά πάνω τους χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Τελικά το άρμα γκρεμίζει την Πύλη και σημαδεύει τους φοιτητές. Οι φοιτητές δίχως όπλα, μαζί με τον λαό προσπαθούν να αντισταθούν στη βάρβαρη εισβολή των τανκς. Είναι ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου και ενώ ο στρατός και η αστυνομία είναι ήδη μες στο Πολυτεχνείο, οι φοιτητές δεν μπορούν να αντισταθούν πια. Η μάχη έχει αρχίσει: χιλιάδες πολίτες συλλαμβάνονται και πολλοί φοιτητές προσπαθούν να το σκάσουν και να κρυφτούν στους γύρω δρόμους. Το τέλος της Χούντας έχει ήδη αρχίσει.
Αφηγητής: Ο κύριος Μπάμπης ο δημοσιογράφος περιμένει τον κύριο Ανδρέα Σκευοφύλακα στο σπίτι του.
(Τοκ, τοκ!)
Αφηγητής: Ο κύριος Ανδρέας Σκευοφύλακας επιτέλους έφτασε!
Δημοσιογράφος (2012): Γεια σας τι κάνετε, πώς είστε;
Ανδρέας Σκευοφύλακας: Μια χαρά ευχαριστώ! Εάν δεν κάνω λάθος θέλατε να μου πάρετε μία συνέντευξη για τότε στο Πολυτεχνείο...
Δημοσιογράφος (2012): Ναι! Εάν δεν έχετε πρόβλημα μπορούμε να ξεκινήσουμε. Παρακαλώ περάστε μέσα. Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που μετά από 30 χρόνια περίπου δέχεστε να σας πάρω αυτή τη συνέντευξη είναι τιμή μου...
Ανδρέας Σκευοφύλακας: Δεν κάνει τίποτα έτσι και αλλιώς κάποτε θα «έξυνα τις πληγές του παρελθόντος».
Δημοσιογράφος (2012): Μάλιστα... Η συγκεκριμένη συνέντευξη είναι αφιερωμένη σε εσάς γι’ αυτό μιλήστε μας με δικά σας λόγια...
Ανδρέας Σκευοφύλακας: Ευχαριστώ πολύ λοιπόν ξεκινώ: την ημέρα εκείνη ήμουν υπηρεσία. Στον στρατό είχα δέκα μήνες. Ήμουν εκπαιδευτής στο Κέντρο Τεθωρακισμένων, στο Γουδί. Τότε οι «μαυροσκούφηδες» ήταν σώμα επίλεκτων. Πήγα εθελοντικά. Μόλις άρχισαν τα επεισόδια, μπήκαμε επιφυλακή. «Οι κομμουνιστές καίνε την Αθήνα» μας έλεγαν και εμείς τους πιστεύαμε. Θυμάμαι στο στρατόπεδο κάποιοι είχαν ραδιοφωνάκια και ακούγαμε στα κρυφά τον σταθμό του Πολυτεχνείου. «Παλιοκουμμούνια θα καλοπεράσετε!» λέγαμε.
Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 16ης Νοεμβρίου, η
ίλη μου πήρε εντολή να ετοιμαστεί για έξοδο. Αποφασίστηκε να βγουν πέντε δικά μας άρματα, κάτι γαλλικά AMX30. Εγώ ήμουν οδηγός στο πρώτο άρμα που βγήκε στον δρόμο. Στη 1.15 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου φτάσαμε στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Λίγο αργότερα διασχίζαμε την Αλεξάνδρας, όταν στο ύψος του IKA, στη στάση Σόνια, σταματήσαμε γιατί ο δρόμος ήταν κλειστός. Υπήρχαν οδοφράγματα, φωτιές και ακινητοποιημένα λεωφορεία. Με διάφορες μανούβρες αριστερά δεξιά, μπρος πίσω, άνοιξα τον δρόμο και προχωρήσαμε όταν φτάσαμε στη διασταύρωση της λεωφόρου Αλεξάνδρας και της οδού Πατησίων, μας έδωσαν εντολή να σταματήσουμε. Εκεί, στην πλατεία Αιγύπτου, μείναμε περίπου μία ώρα.
Ο κόσμος θυμάμαι ότι μας φώναζε «είμαστε αδέλφια, είμαστε αδέλφια». Εγώ ήθελα να τους φάω. Τους έβλεπα σαν παράσιτα. Μετά από λίγο μας είπαν να πάμε κοντά στο Πολυτεχνείο, αλλά όχι μπροστά στην πόρτα. Αυτό κάναμε. Σταματήσαμε λίγα μέτρα πιο πέρα. Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα, έστριψα το άρμα προς το Πολυτεχνείο, με γυρισμένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από τη θέση μου και εγώ και το άλλο πλήρωμα. Δεκάδες φοιτητές κρέμονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο. Έδειχναν πανικόβλητοι. Τότε ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρματος και μου λέει: «Θα μπούμε μέσα, θα ρίξουμε την πύλη. Ετοιμάσου!»
Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγματα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρματος. Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα, σταμάτησα. Σταμάτησα σκόπιμα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισμα, οι φοιτητές τρομαγμένοι έφυγαν προς τα πίσω. Αν έμπαινα με ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτομα που εκείνη τη στιγμή ήταν κρεμασμένα στα κάγκελα.
H καγκελόπορτα έπεσε αμέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθμευμένο το Μερσεντές το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. H αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνομικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα και εγώ από το άρμα και μπήκα στον χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα μπορούσε όμως και να υπάρχουν νεκροί.
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙ’ AYTO ΠΟΥ HMOYN, ΓΙ’ AYTO ΠΟΥ EKANA. Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους «μαυροσκούφηδες», στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα «παλιοκουμμούνια», όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!
Εεε... αυτά ήθελα να πω επίσης αισθάνομαι πολύ ωραία που τα έβγαλα από μέσα μου...
Δημοσιογράφος (2012): Μάλιστα. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας κι ελπίζω κάποια μέρα να ξαναϊδωθούμε.
Αφηγητής: Ο κύριος Σκευοφύλακας φεύγει και ο δημοσιογράφος είναι πολύ χαρούμενος.
Παιδικές δημιουργίες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου