Από δύο συνεργάτες μας
Μαθήτριες της έκτης τάξης
Πριν το διαβάσετε βάλτε τη μουσική να παίζει:
Από την 1η μέρα, κατάλαβα ότι αυτή η χρονιά θα ήταν διαφορετική για εμένα επειδή ήξερα ότι του χρόνου δε θα ήμουν με όλους μου τους φίλους, και παρόλο που όλοι μου έλεγαν ότι θα κρατούσε η επαφή άμα ήταν δυνατή η φιλία κατά βάθος ήξερα ότι αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο. Πάντως ο δάσκαλός μας ήταν πολύ καλός, μας ενθάρρυνε και μας έκανε να γελάμε, παρόλο που δε θέλω να τελειώσει ποτέ αυτή η χρονιά, χαίρομαι γιατί αισθάνομαι ότι ήταν η καλύτερη χρονιά σε όλο το Δημοτικό και θα έδινα τα πάντα για άλλο έναν ίδιο χρόνο! Θυμάμαι μια φίλη μου να μου λέει ότι δε θέλει να έρθει αυτή η στιγμή η οποία θα κάνουμε πρόβες για την καλοκαιρινή μας γιορτή και να που τώρα σχεδόν έχουμε τελειοποιήσει τη χορογραφία μας.
Ξέρω ότι πολλά παιδιά θα πάνε του χρόνου Γυμνάσιο αλλά για κάποιο λόγο αισθάνομαι ότι κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πώς νιώθω που θα πάω Γυμνάσιο είναι σαν να, να, να, δεν ξέρω τι να πω σαν ένα λυπητερό τραγούδι, σαν κάτι από μέσα μου να χάνεται δε θέλω να φύγω ΠΟΤΕ! Παρ’ όλα αυτά όμως νιώθω και πιο δυνατή, νιώθω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα αρκεί να είμαι με τα άτομα που αγαπώ και για εμένα οικογένεια και φίλοι είναι ένα.
Με αυτό το κείμενο βγάζω από μέσα ό,τι θέλω να πω, ό,τι θέλω να φωνάξω και πάνω απ’ όλα ό,τι θέλω να νιώσουν όλοι οι αναγνώστες αυτού του κειμένου. Είναι πολύ δύσκολο να αποχωριστώ τους φίλους μου από τη ζωή μου! Πιστεύω ότι η αλλαγή (σχολείου και γειτονιάς) θα μου κλέψει όλους τους φίλους! Οι φίλοι δεν ανταλλάσσονται με τίποτα ούτε με χρήματα ούτε με δώρα! Στη ζωή δύο πράγματα είναι σίγουρα: η χαρά, η τύχη και πολλά άλλα! Αλλά και η λύπη και η ατυχία και πολλές φορές. Έχω αδικηθεί πολλές φορές από φίλους που δεν το περίμενα ποτέ και γενικότερα έχω αδικηθεί πολύ στη ζωή μου! Όλοι νομίζουν ότι είμαι κάποια αλλά στην πραγματικότητα είμαι κάποια εντελώς διαφορετική με πολλές πληγές δημιουργημένες από φίλους και φίλες! Εάν κάτσουνε λίγο όλοι μου οι φίλοι να ψάξουνε ποια είμαι θα καταλάβουν ότι είχαν πολύ άδικο αυτά τα χρόνια για εμένα!
Χαίρομαι πολύ που θα μεγαλώσω αλλά στενοχωριέμαι που (μπορεί) να μεγαλώσω χωρίς τους φίλους μου!
Εγώ κι ο κόσμοςΣχολική ζωή
1 σχόλιο:
Είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθάνεστε αυτό το "δέσιμο" με το Δημοτικό. Τα μισά σας χρόνια τα περάσατε σ' αυτό και νιώθετε ασφάλεια!
Ωστόσο η ζωή προχωράει. Ήδη ώρες ώρες δεν αντέχετε τα πρωτάκια μας, έχετε αρχίσει να μη "χωράτε" στον τρόπο που λειτουργεί το σχολείο μας. Θυμάστε τότε που πήγαμε στο Γυμνάσιο; Σας αντιμετώπισαν με άλλον τρόπο, πιο "μεγαλίστικο", όπως σας ταιριάζει.
Άλλωστε, το ξαναλέω, τη μεγαλύτερη αλλαγή την έχετε ζήσει όταν ήρθατε στο Δημοτικό. Τότε που ήσασταν μικρά παιδάκια. Είχατε λιγότερη δύναμη από τώρα και λιγότερες εμπειρίες. Το δε σχολείο σας είχε παιδιά μέχρι και 5 χρόνια μεγαλύτερα.
Τώρα πάτε σε ένα σχολείο με μόλις δύο χρόνια μεγαλύτερους, τους πιο πολλούς μαθητές τους ξέρετε και είστε από όλες τις απόψεις πιο δυνατοί...
Όσο για τους φίλους, χαλαρώστε λίγο: η ζωή θα δείξει. Οι δυνατές φιλίες θα παραμείνουν (έστω και με λιγότερη καθημερινή επικοινωνία). Όταν μάλιστα οι φίλοι μάς αδικούν πολλές φορές και το επαναλαμβάνουν παρά τις διαμαρτυρίες μας, ίσως πρέπει να τους βάλουμε σε εισαγωγικά: "φίλοι".
Περισσότερα πάλι στο σχολείο. Μόνο μια παράκληση: Αυτές οι τελευταίες μέρες στο Δημοτικό είναι πολύ όμορφες. Ή θα τις απολαύσετε ή θα τις χάσετε επειδή σκέφτεστε το μέλλον. Οι καλύτερες μέρες της ζωής σας είναι αυτές που θα έρθουν! :))
Δημοσίευση σχολίου