13 Δεκ 2013

Τα 24 έμμετρα παραμύθια

Ένα γράμμα μια ιστορία



Πατήστε στο πλαίσιο που σας ενδιαφέρει και παρακολουθήστε όλα τα επεισόδια της σειράς:

* Ο αστερίσκος υποδηλώνει την απουσία βίντεο.




Μια αστεία αλφαβήτα

Η χιουμοριστική εκδοχή του ελληνικού αλφαβήτου από τη σειρά «Ένα γράμμα μια ιστορία» της Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης:




10 Δεκ 2013

Δημιουργώντας ζευγαράκια του 10

11º Δ.Σ. ΓΛΥΦΑΔΑΣ ⦁ Α2 ⦁ 2013/14

Όταν ολοκληρώσαμε τη δουλειά μας στο τετράδιο των Μαθηματικών, ο κύριος μάς πρότεινε να φτιάξουμε ζωγραφιές με τα δικά μας ζευγαράκια του 10.

Αυτό ήταν! Βγάλαμε ξυλομπογιές και μαρκαδόρους, συμβουλευτήκαμε το τετράδιο μήπως κάνουμε κάποιο λάθος και ξεκινήσαμε!

Καμαρώστε μας την ώρα που δουλεύαμε...



































...και δείτε μερικές από τις δημιουργίες μας:








Τα δικά μας ζευγαράκια

Όλα ξεκίνησαν όταν ο κύριος ζήτησε να βγάλουμε τα ξυλάκια μας στο θρανίο. Στην αρχή επικράτησε φασαρία από τον... ενθουσιασμό, αλλά σιγά σιγά οργανωθήκαμε.



Αφού παίξαμε λίγο, αρχίσαμε να ξεχωρίζουμε πότε 5, πότε 6, πότε 7 κλπ. ξυλάκια και να τα βάζουμε σε δύο ομάδες: μία αριστερά και μία δεξιά.

Λέγαμε τα ζευγαράκια που βρίσκαμε και ο δάσκαλος τα έγραφε στον πίνακα. Σιγά σιγά ξεκίνησε να τα γράφει ως πρόσθεση. Όταν, για παράδειγμα, ξεχωρίζαμε 5 και 3 ξυλάκια από τα 8 που είχαμε επιλέξει, εκείνος έγραφε: 5 + 3 = 8.





Τις επόμενες μέρες ήμασταν καλύτεροι και γρηγορότεροι. Τότε ήρθε η ώρα να γίνουμε μικροί επιστήμονες. Βγάλαμε το πρόχειρο τετράδιο, χωρίζαμε τα ξυλάκια μας και σημειώναμε εμείς τα ζευγαράκια που βρίσκαμε. Πόσο ωραία νιώθαμε! Και πόσο μας καμάρωνε ο δάσκαλός μας!

Πολλοί από εμάς παρατήρησαν ότι μερικά ζευγαράκια ήταν ίδια, απλώς είχαν διαφορετική σειρά. Αποφασίσαμε ότι αυτό ήταν σπουδαίο, γιατί θα τελειώναμε πιο γρήγορα την εργασία μας. Μόλις ανακαλύπταμε, π.χ., το 7 + 2, γράφαμε δίπλα του το 2 + 7. Τέλεια!



Μετά από λίγο καιρό ο κύριος άρχισε να γράφει στον πίνακα τα ζευγαράκια που βρίσκαμε με διαφορετικό τρόπο: σε ένα πινακάκι! Φυσικά θελήσαμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο. Α, δεν ήταν μόνο κάτι καινούργιο, ήταν και πιο διασκεδαστικό!



Τώρα πια ήμασταν έτοιμοι για τη μεγάλη έκπληξη: Ο κύριος μάς έδωσε ένα ανθρωπάκι, το 1, που στα πόδια είχε τα ζευγαράκια του! Μαζί κι ένα πινακάκι που τα είχε πιο —πώς να το πει κανείς: πιο επίσημα! Θα τα χρωματίζαμε, θα τα κόβαμε και θα τα κολλούσαμε σε ένα δισέλιδο στο τετράδιο των Μαθηματικών. Επίσης μας είχε γράψει και τον τίτλο: «Τα ζευγαράκια του 1».

Τις μέρες που ακολούθησαν, μετά το μάθημα στο βιβλίο, φτιάχναμε και από ένα δισέλιδο για κάθε αριθμό. Τώρα πια τα ζωγραφίζαμε στο σχολείο αλλά τα κόβαμε και τα κολλάγαμε στο σπίτι λόγω έλλειψης χρόνου. Δε μας πείραζε πολύ, άλλωστε μέσα στην τάξη μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλύτερο: Να γράφουμε εμείς τον τίτλο! Τι χαρά!

Κάποιοι μάθαμε να τον γράφουμε απέξω, άλλοι συμβουλευόμασταν τον πίνακα αλλά ξεχνούσαμε γράμματα, ενώ μερικοί νιώσαμε τόσο σίγουροι που πήραμε τη μεγάλη απόφαση και τον γράφαμε με στιλό ή μαρκαδοράκι!

Παρακάτω μπορείτε να δείτε κάποιες από τις δημιουργίες μας:

1 / 7
2 / 7
3 / 7
4 / 7
5 / 7
6 / 7
7 / 7













Όταν τελειώσαμε, ξεφυλλίσαμε το όμορφο τετράδιό μας και αρχίσαμε να λέμε πώς νιώθαμε και τι κερδίσαμε. Α, ναι, περάσαμε πολύ ωραία και, όπως είπε ένα χαμογελαστό αστεράκι, «μάθαμε πιο πολλά για τους αριθμούς και τα ζευγαράκια τους».

Την άλλη μέρα, ωστόσο, μας περίμενε μια άλλη έκπληξη...


4 Δεκ 2013

3 Δεκ 2013

Μπαμπά μην τρέχεις

Ένα τρυφερό τραγούδι του Γιάννη Μηλιώκα αφιερωμένο στους μεγάλους που δεν (ξ)έχασαν το παιδί που υπήρξαν κάποτε...


Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες
που παίζαμε σπιτάκια, που πετάγαμε μπαλόνια.
Σχολειό δημοτικό, κοπάνα και κρυφτό,
κούρεμα γλόμπος και κοντά τα παντελόνια.

Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες
που λέγαμε τα κάλαντα και τρέχαμε στα χιόνια.
Κρυμμένο το γλυκό, ο νους μας στο κακό
και ούτε κατάλαβα πώς πέρασαν τα χρόνια.

Ακόμα σαν ν’ ακούω τη μαμά μου: «Να ’ρθεις νωρίς»,
«Μην πας μακριά» και «Να προσέχεις».
Έξω απ’ την πόρτα τώρα γράφει τ’ όνομά μου
και στο ταμπλό του αμαξιού «Μπαμπά μην τρέχεις!».

Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες...

Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες
που βγαίναμε τις νύχτες και ρημάζαμε τα φρούτα.
Στα χέρια γρατζουνιές, στα πόδια μελανιές
κι όταν αργούσα μου τις βρέχαν με τη σκούπα.

Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες
που μάθαινα ποδήλατο, που κράταγα σφεντόνα.
Αγάπες παιδικές στις πέρα γειτονιές
κι ένα σημάδι στο κεφάλι από κοτρόνα.

Ακόμα σαν ν’ ακούω τη μαμά μου...


ΣΤΙΧΟΙ - ΜΟΥΣΙΚΗ - ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Γιάννης Μηλιώκας
ΔΙΣΚΟΣ: Greco Maskara (1990)

Εγώ κι ο κόσμοςΤραγούδια

Διαβάστηκαν περισσότερο την τελευταία εβδομάδα: