Στην αρχή στενοχωρήθηκε. Τι παρέα να κάνει με τα νιάνιαρα; Τα «μικρά» όμως του φέρονταν ωραία και τον καλούσαν στις βόλτες, στο κυνηγητό και στις διάφορες τρέλες που έκαναν. Ήταν καλά παιδιά! Άσε που είχε αρχίσει να βαριέται μόνος του...
Οι μικροί χάρηκαν που ο «μεγάλος» έγινε μέλος της παρέας τους. Εκείνος, ωστόσο, είχε ένα πρόβλημα. Στο κρυφτό τούς έβρισκε αμέσως! Ήταν πιο ψηλός και μπορούσε να δει πιο μακριά. Δυο αγόρια και ένα κορίτσι, μάλιστα, σπάνια προλάβαιναν να κρυφτούν.
Σκέφτηκε να μετράει πιο αργά ώς το είκοσι, αλλά ήταν ζαβολιά. Τι να έκανε;
Πού θα έβρισκε κι άλλους αριθμούς;
Το σκέφτηκε από δω, το σκέφτηκε από κει και τότε το βρήκε: Τα Μαθηματικά! Τι στο καλό τα μαθαίνει τόσα χρόνια! Θυμήθηκε τους δεκαδικούς και χαμογέλασε από μέσα του.
Την επόμενη φόρα που ήταν να «τα φυλάξει» άρχισε να μετράει:
1, 2, 3, ..., 16, 17, 18, 19,
19 και 1...
19 και 2...
19 και 3...
19 και 2...
19 και 3...
Φοβήθηκε πως κάποιοι δε θα προλάβαιναν να βρουν κρυψώνα και αποφάσισε να βοηθήσει. Στο 19,9 ξεκίνησε τα εκατοστά:
19,9 και 1...
19,9 και 2...
19,9 και 3...
19,9 και 2...
19,9 και 3...
Τώρα είχαν κρυφτεί όλοι. Το παιχνίδι πήγαινε καλά και ο Παναγιώτης δεν είχε κάνει καμία ζαβολιά: Μέχρι το 20 μέτρησε!
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΕΙΚΟΝΕΣ: podilato98.blogspot.com