Ο
Σπύρος Γιαννιώτης είναι πρωταθλητής της κολύμβησης και δεύτερος Ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Γεννήθηκε το 1980 στο Λίβερπουλ από πατέρα Έλληνα και μητέρα Αγγλίδα, αλλά μεγάλωσε στην Κέρκυρα.
Τα σχολικά χρόνια ήταν η δυσκολότερη περίοδος της ζωής του. Δεν ήταν καλός μαθητής, αν και προσπαθούσε πραγματικά. Στο γυμνάσιο έμαθε ότι οι μαθησιακές του δυσκολίες οφείλονταν στο ότι είναι
δυσλεκτικός. Όπως
έχει δηλώσει, η δυσκολία αυτή τον πείσμωσε και ο
αθλητισμός έγινε το δικό του σχολείο:
Όσα έμαθα και ό,τι έγινα τα χρωστάω στον αθλητισμό. Τα ταξίδια που έχω πάει, τις διαφορετικές κουλτούρες και τους πολιτισμούς που έχω δει από κοντά, τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, τους φίλους που έχω κάνει.
Ο αθλητισμός μού έμαθε την πειθαρχία, τη συνέπεια. Αυτό που είμαι ως άνθρωπος.
Η επαφή του με το υγρό στοιχείο ξεκίνησε από μικρή ηλικία, αρχικά στις πισίνες και κατόπιν στην ανοιχτή θάλασσα. Η πορεία του στον πρωταθλητισμό κράτησε πολλά χρόνια και υπήρξε ανοδική. Ορίστε μερικές μόνο από τις συμμετοχές και επιτυχίες του:
Σπύρος Γιαννιώτης
2000: Πρώτη συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες – 20ός στα 400 μ. ελεύθερο
2001: Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα – 5ος στα 400 μ. ελεύθερο
2002: Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα – 7ος στα 1.500 μ. ελεύθερο
2003: Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα – 13ος στα 400 μ. ελεύθερο
2004: Ολυμπιακοί Αγώνες – 5ος στα 1.500 μ. ελεύθερο, 7ος στα 400 μ. ελεύθερο
2005: Μεσογειακοί Αγώνες – 2ος στα 400 μ. ελεύθερο, 2ος στα 1.500 μ. ελεύθερο
2006: Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα – 8ος στα 400 μ. ελεύθερο
2007: Διεθνείς Στρατιωτικοί Αγώνες – 1ος στα 1.500 μ. ελεύθερο
2008: Ολυμπιακοί Αγώνες – 12ος στα 1.500 μ. ελεύθερο
2009: Παγκόσμιο Πρωτάθλημα – 2ος στα 5 χλμ. ανοικτής θαλάσσης
2010: Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα – 3ος στα 5 χλμ. ανοικτής θαλάσσης
2011: Παγκόσμιο Πρωτάθλημα – 1ος στα 10 χλμ. ανοικτής θαλάσσης
2012: Ολυμπιακοί Αγώνες – 4ος στα 10 χλμ. ανοικτής θαλάσσης
2013: Παγκόσμιο Πρωτάθλημα – 1ος στα 10 χλμ. ανοικτής θαλάσσης
2014: Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα – 8ος στα 10 χλμ. ανοικτής θαλάσσης
2015: Παγκόσμιο Πρωτάθλημα – 3ος στα 10 χλμ. ανοικτής θαλάσσης
2016: Ολυμπιακοί Αγώνες – 2ος στα 10 χλμ. ανοικτής θαλάσσης (αργυρό μετάλλιο)
Οι προσπάθειές του για διάκριση στο άθλημα που αγαπούσε ξεκίνησαν το 1999 και η λαχτάρα του για ένα ολυμπιακό μετάλλιο κράτησε 16 ολόκληρα χρόνια. Λόγω της ηλικίας του οι Αγώνες του Ρίο (2016) ήταν οι τελευταίοι της καριέρας του. Άλλωστε έπαιρνε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες για πέμπτη φορά!
Στον αγώνα του Ρίο έκανε ακριβώς τον ίδιο χρόνο με τον Ολλανδό
Φέρι Βέερτμαν (μία ώρα, 52 λεπτά και 59,8 δευτερόλεπτα) και οι κριτές χρειάστηκαν αρκετό διάστημα για να διαπιστώσουν ποιος νίκησε. Τελικά, το χρυσό μετάλλιο κρίθηκε στο φώτο φίνις και στην πιο γρήγορη «χεριά» του αντιπάλου του. Ο Βέερτμαν ακούμπησε πρώτος την ηλεκτρονική πλακέτα στον τερματισμό.
Σύμφωνα με τους κανόνες του αγωνίσματος, οι κολυμβητές πρέπει να αγγίξουν την επιφάνεια αυτή για να ολοκληρώσουν τον αγώνα, διαφορετικά τιμωρούνται με αποκλεισμό.
Ο Έλληνας κολυμβητής, αν και πέρασε πρώτος με το σώμα του τη γραμμή του τερματισμού, χτύπησε δεύτερος την ηλεκτρονική πλακέτα. Ο ίδιος απέδωσε αργότερα την κρίσιμη καθυστέρηση στην κούρασή του και στο ότι έφτασε με «ανάποδο» χέρι στον τερματισμό.
Κάποιοι στη χώρα μας, ακόμη και στην περιγραφή του αγώνα, είπαν ότι έπρεπε να πάρει και εκείνος χρυσό μετάλλιο, ότι το αργυρό του μετάλλιο ήταν χρυσό για τους Έλληνες, ότι ήταν άδικο να χάσει την πρωτιά μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας.
Η ελληνική αποστολή, μάλιστα, θέλησε να καταθέσει ένσταση με αίτημα να απονεμηθεί και στον Έλληνα πρωταθλητή το χρυσό μετάλλιο, εφόσον είχε τον ίδιο χρόνο με τον νικητή.
Ο Γιαννιώτης, όμως, δεν είναι μόνο ένας σπουδαίος αθλητής αλλά και ένας σπουδαίος άνθρωπος. Άσκησε βέτο και μπλόκαρε την ένσταση, δηλώνοντας αμέσως: «Το είδα κι εγώ στο βίντεο. Δε μου βγήκε η χεριά. Το κέρδισε
δίκαια ο Ολλανδός». Αργότερα πρόσθεσε: «Ακούμπησε πιο μπροστά από μένα. Υπάρχει φώτο φίνις και έτσι είναι».
Στο Ρίο ο Σπύρος Γιαννιώτης δε στέφθηκε απλά Ολυμπιονίκης. Έδωσε ένα μεγάλο μάθημα αξιοπρέπειας και
ήθους. Ο αθλητισμός υπόκειται σε κανόνες και ο σεβασμός τους στη νίκη και στην ήττα είναι επιβεβλημένος. Ίσως απογοητεύτηκε λίγο που για μια «χεριά» έχασε το χρυσό μετάλλιο, όμως αποδέχθηκε ότι ήρθε δεύτερος και δεν έπαιξε τον ρόλο του αδικημένου.
Κι όχι μόνο αυτό. Το έβλεπες στο πρόσωπο, στα μάτια και στο χαμόγελό του: Ήταν ευχαριστημένος με την προσπάθεια που κατέβαλε, τον καθαρό αγώνα που έδωσε και το αποτέλεσμα που πέτυχε.
Η συμπεριφορά μας στο σπίτι, στο σχολείο, στην ευρύτερη κοινωνία όταν μεγαλώσουμε, είναι ίσως το σπουδαιότερο
άθλημα της ζωής μας. Ό,τι κι αν κάνουμε, όποιον αγώνα και να δίνουμε, το ήθος που επιδεικνύουμε κατά τη διάρκεια της προσπάθειας, στην αποτυχία και στην επιτυχία, είναι πολύ σημαντικό.
Το ήθος είναι η ποιότητα εκείνη που, αφού κατακτήσουμε τον στόχο, θα μας χαρίσει την απεριόριστη
ευδαιμονία της επιτυχίας.
ΑθλητισμόςΠρόσωπα
ΕΙΚΟΝΕΣ: bbc.com, diaviosi.blogspot.com, basicknowledge101.com, rps-science.org