Κάποια ζώα μπορούν να αυξομειώνουν τους παλμούς της καρδιάς τους. Έτσι επιτυγχάνουν μέγιστη κυκλοφορία στο αίμα τους όταν αναπνέουν στην επιφάνεια του νερού και ελάχιστη όταν καταδύονται.
Μελετήστε τον παρακάτω πίνακα και βρείτε πόσοι είναι οι καρδιακοί παλμοί των τριών ζώων σε κατάδυση. Ύστερα κυλήστε οριζόντια την εικόνα: η λύση βρίσκεται στην τελευταία στήλη!
Δυστυχώς εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε τη δυνατότητα για τέτοια μακροβούτια! Όμως κάτι παρόμοιο συμβαίνει όταν κοιμόμαστε: Οι παλμοί της καρδιάς μας μειώνονται κατά 10% σε σχέση με εκείνους που έχουμε όταν βρισκόμαστε σε ηρεμία.
Μετρήστε τους δικούς σας καρδιακούς παλμούς ανά λεπτό σε ηρεμία, υπολογίστε πόσοι είναι κατά τη διάρκεια του ύπνου και γράψτε τους στα σχόλια!
Εγώ κι εσύ μαζί Όταν η τύχη σου θα ’ναι φευγάτη Κι εσύ μακριά απ’ το ζεστό σου κρεβάτι Τότε θυμήσου τη χρυσή συμβουλή: Εγώ κι εσύ μαζί
Εγώ κι εσύ μαζί Τα βάσανά σου είναι και δικά μου Και για τους δύο μας χτυπάει η καρδιά μου Δυο φιλαράκια με μία ψυχή: Εγώ κι εσύ μαζί
Μπορείς, αν θες, να βρεις πιο έξυπνους φίλους Να ’ναι μεγάλοι και πιο δυνατοί· μπορείς! Αλλά να ξέρεις, τη δικιά μου αγάπη Δε θα σ’ τη δώσει, φιλαράκο, κανείς
Κι όσο περνάνε και φεύγουν τα χρόνια Και η φιλία μας θα μένει αιώνια Είναι γραφτό μας, μοίρα κοινή: Εγώ κι εσύ μαζί
ΣΤΙΧΟΙ: Τζίμης Πανούσης ΜΟΥΣΙΚΗ: Randy Newman ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Τζίμης Πανούσης – Αλκίνοος Ιωαννίδης ΤΑΙΝΙΑ: Toy Story, Η ιστορία των παιχνιδιών (1995)
Ένα όμορφο τραγούδι κι ένα καλογυρισμένο βιντεοκλίπ από πεμπτάκια του 6ου Διαπολιτισμικού Σχολείου Ελευθερίου-Κορδελιού Θεσσαλονίκης.
Το 2014/15 το βιντεάκι πήρε την πρώτη θέση στον 2ο Πανελλήνιο Σχολικό Διαγωνισμό για την καταπολέμηση του σχολικού εκφοβισμού.
Πάλι ξύπνησε η μέρα, ώρα για να ξεκινήσω,
παίρνω τσάντα και βιβλία, τον εφιάλτη μου να ζήσω.
Τώρα φεύγω απ’ το σπίτι, η καρδιά μου κράμπες θα ’χει,
πλημμυρίζω από ιδρώτα, έχω κόμπο στο στομάχι.
Είναι κάποιοι στο σχολείο που μου κάνουν τον πολύ,
με βαράνε, με σκουντάνε και μου κλέβουν το φαΐ.
Λόγια άσχημα μου λένε, λόγια ταπεινωτικά,
μ’ απειλούνε και με βρίζουν, με στριμώχνουν στα σκαλιά.
Παρατσούκλια μου ’χουν βγάλει κι έχουνε διαδώσει φήμες
και στο φέισμπουκ κρεμάνε ένα κάρο κοροϊδίες.
Και τα χρήματα μού παίρνουν και μ’ αφήνουν νηστικό,
τα μολύβια και τις γόμες, το καινούργιο μου στιλό.
Κι όταν ξενυχτάω τα βράδια, σκέφτομαι πού έχω φταίξει
και φοβάμαι να μιλήσω —το σχολείο θα παρατήσω!
Ω, Χρήστο, φιλαράκο, μην τα βλέπεις τόσο μαύρα,
νόμιζες πως είσαι μόνος, ρίξε γύρω μια ματιά:
Βρες εμένα, βρες τον Κώστα, τον μπαμπά και τη μαμά,
ζευγάρια τόσα απ’ αφτιά.
Μίλησέ μας, πες τα όλα, δείξε εκείνα τα παιδιά!
Μόνο ένα να θυμάσαι, πως στην ιστορία αυτή
θύμα είναι και εκείνος που σου κάνει τον νταή.
Μη νομίζεις πως κερδίζει κάτι ουσιαστικό,
είστε και οι δυο χαμένοι απ’ αυτό το μυστικό.
Αν το μοιραστείς με όλους, προκαλείς έναν σεισμό,
οι φωνές μας θα φωνάξουν: ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ!
Υπάρχουνε στιγμές που η καρδιά χτυπάει Ακούς φωνές και νιώθεις να σ’ ακολουθάει Αυτός που τελευταία τη σκέψη σου στοιχειώνει Αυτός που ξέρει να εκβιάζει, να πληγώνει
Ξέρω πώς είναι να πονάς, χρειάζεται χρόνος Πέρασα ό,τι περνάς, δεν είσαι ο μόνος Ζήτα βοήθεια και απειλές μη σε λυγίζουν Πάψε να κρύβεσαι απ’ αυτά που σε φοβίζουν
Δεν είναι λύση να ’σαι μόνος, τρομαγμένος Μίλα στους φίλους και δε θα βγεις χαμένος Αντιμετώπισε τη βία, τον σαρκασμό Την κακοποίηση και τον εκφοβισμό
Μην ντρέπεσαι γι’ αυτά που σου συμβαίνουν Δε φταις εσύ που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν Μαγκιά δεν είναι στη ζωή το να πληγώνεις Είναι τα λάθη να μπορείς να διορθώνεις
Το σχολικό έτος 2014/15 τα πεμπτάκια του 3ου Δημοτικού Σχολείου Κισάμου Χανίων δημιούργησαν με τη βοήθεια του δασκάλου τους Γιώργου Χαχλάκη μια ταινία μικρού μήκους κι ένα εντυπωσιακό τραγούδι (αρχίζει στο 2:45).
Η δουλειά των παιδιών υμνεί τη ζωή και τις αξίες της, απορρίπτει τις συμπεριφορές που πληγώνουν και τάσσεται κατά της ενδοσχολικής βίας.
Στο σχολείο από μικρό τα όνειρά μου κυνηγάω Με χαρά κι ενθουσιασμό με τους φίλους μου γελάω
Παίζω και τραγουδώ, με τα χέρια ζωγραφίζω Ό,τι θέλω να σας πω με χρώματα σας ψιθυρίζω
Στα πελάγη της ζωής ταξιδεύω κι ερευνάω Ό,τι έχω στο μυαλό θέλω να το συζητάω
Κι απορώ και ρωτώ, συνεργάζομαι με όλους Κι αν προβληματιστώ δίπλα μου έχω δασκάλους
Θέλω να δημιουργώ πάντοτε με φαντασία Κι επειδή είμαι παιδί, κάνω και καμιά αταξία
Μα ποτέ δε χτυπώ, με τα λόγια δεν πληγώνω Μια ζεστή αγκαλιά με τα χέρια μου απλώνω
ΕΙΚΟΝΕΣ: podilato98.blogspot.com (από Μαθηματικά ΣΤ΄ Δημοτικού), brnursingschool.org