Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ART0410. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ART0410. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

12 Απρ 2020

Η σχέση μου με τα βιβλία

Από την ART0410
Μαθήτρια της έκτης τάξης

Πριν τέσσερα χρόνια, όταν πήγαινα στη δευτέρα δημοτικού, άρχισα να διαβάζω τα πρώτα μου παραμύθια τα οποία ήταν εικονογραφημένα και δίπλα είχαν ένα μικρό κείμενο, τόσο μικρό για να κάνω εξάσκηση στην ανάγνωση. Οι εικόνες όμως ήταν αυτές που δυνάμωναν τη φαντασία μου και αυτό που άρεσε περισσότερο.

Όταν πήγα στην τετάρτη δημοτικού άρχισα να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία που είχαν μεγαλύτερο κείμενο αλλά είχαν και κάποιες εικόνες. Ένα από αυτά που θυμάμαι έντονα ήταν «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Δε μου άρεσε να διαβάζω μόνη μου. Ήθελα πάντα να είναι και η μαμά μου δίπλα για να τη ρωτάω και να μου εξηγεί όλα μου τα γιατί.

Τώρα διαβάζω μεγαλύτερα βιβλία και χωρίς εικόνες. Θα μου άρεσε αργότερα να τα εικονογραφώ για να βάζω τη δική μου φαντασία. Συνήθως διαβάζω κάθε Σαββατοκύριακο γιατί τις καθημερινές μελετώ τα βιβλία του σχολείου. Τώρα φυσικά που τα πράγματα έχουν αλλάξει εξαιτίας του κορονοϊού διαβάζω περισσότερες μέρες. Αυτές τον καιρό στα χέρια μου βρίσκεται το βιβλίο του Ντίκενς «Τα δύσκολα χρόνια». Μου αρέσει γιατί μιλάει για ένα σχολείο που είχε έναν τραγικό δάσκαλο. Συγκρίνω εκείνο το σχολείο με το δικό μας και σκέφτομαι πόσο όμορφα περνάμε εμείς στο δικό μας. Αλλά δυστυχώς έκλεισε. Το βιβλίο όμως που με έχει συγκινήσει και το θυμάμαι ακόμη και τώρα είναι «Οι άθλιοι» που το έγραψε ο Βίκτωρ Ουγκώ. Επίσης μου αρέσουν και τα θεατρικά έργα του Σαίξπηρ.

Το μέρος που μου αρέσει να διαβάζω είναι μια γωνιά στο σαλόνι, σε μια πολυθρόνα που βρίσκεται δίπλα στο τζάκι. Θεωρώ ότι τα βιβλία είναι σημαντικά γιατί τρέφουν τη φαντασία μας, μας ταξιδεύουν σε άλλους τόπους, σε άλλες εποχές κι έτσι μπορούμε να γνωρίσουμε το παρελθόν. Επίσης μπορούμε να γνωρίσουμε τις ζωές άλλων ανθρώπων, τον χαρακτήρα τους. Να δούμε τα λάθη που έκαναν αυτοί και να μην κάνουμε κι εμείς τα ίδια.

Τα βιβλία πλουτίζουν το λεξιλόγιό μας με ωραίες εκφράσεις. Μπορούμε έτσι να διηγηθούμε στους άλλους διάφορες ιστορίες που διαβάσαμε με τέτοιο τρόπο που να τους συγκινήσει και να τους τραβήξει την προσοχή.

Τα βιβλία είναι ένα ταξίδι στον χρόνο, μια χαρούμενη και γεμάτη μυστήριο περιπέτεια. Μας δείχνουν έναν τρόπο να σκεφτόμαστε αλλά και να συμπεριφερόμαστε καλύτερα στους άλλους.


10 Απρ 2020

Οι περιπέτειες του γάτου μου

Από την ART0410
Μαθήτρια της έκτης τάξης

Πριν από μια εβδομάδα, ήταν Δευτέρα συγκεκριμένα, ξύπνησα το πρωί και όπως κάθε φορά πήγα να ταΐσω τον γατούλη μου. Τον κάλεσα μία, δύο, τρεις φορές αλλά δεν ερχόταν. Ήρθε το μεσημέρι, το απόγευμα, το βράδυ αλλά ο γατούλης μου ήταν εξαφανισμένος. Είχα ανησυχήσει πάρα πολύ και σιγά σιγά δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου. Ήμουν πολύ στενοχωρημένη αλλά ταυτόχρονα ένιωθα και τύψεις γιατί νόμιζα ότι εγώ έφταιγα που είχε φύγει καθώς δεν έπαιζα μαζί του τις τελευταίες μέρες.

Το βράδυ όταν πήγα στο κρεβάτι μου δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ήμουν ανήσυχη. Σκεφτόμουν συνέχεια τι θα μπορούσε να του είχε συμβεί. Αναρωτιόμουν μήπως κάποιος τον είδε στον δρόμο, τον πήρε στο σπίτι του και ίσως γι’ αυτό δεν μπορούσε να επιστρέψει. Μήπως κάποιο αυτοκίνητο τον χτύπησε στον δρόμο και τον τραυμάτισε ή ακόμη και να τον σκότωσε; Πάγωσα σ’ αυτή τη σκέψη και προτίμησα να σκεφτώ κάτι άλλο πιο όμορφο για να παρηγορηθώ. Μήπως ερωτεύτηκε κάποια γατούλα και καθώς την κυνηγούσε χάθηκε κάπου στον δρόμο; Αυτή η σκέψη με καθησύχασε κι έτσι με πήρε ο ύπνος.

Η επόμενη μέρα ήταν τόσο μονότονη εξαιτίας της απουσίας του. Τη μεθεπόμενη όμως έγινε ένα θαύμα. Όταν άνοιξα την πόρτα ο γάτος μου μ’ ένα τρομερό άλμα μπήκε στο δωμάτιο. «Είναι ζωντανός, γύρισε» φώναξα με χαρά. Του έδωσα αμέσως να φάει. Μου φάνηκε αρκετά ταλαιπωρημένος και άρχισα να τον παρατηρώ. Το μυώδες σωματάκι του είχε εξασθενήσει. Αυτό που έβλεπε ήταν ένα αδυνατισμένο σωματάκι που είχε εξαντληθεί από την πείνα και την κούραση. Το βαρύ μέτωπό του σκίαζε τα βαθουλωτά μάτια του που έμοιαζαν σαν δυο σκοτεινές σπηλιές. Το τρίχωμά του δεν ήταν πυκνό και πλούσιο όπως πριν, είχε αραιώσει και είχε χάσει τη λάμψη του. Οι οπλές του ήταν σκληρές και το ένα νύχι ήταν σπασμένο. Η φωνή του ήταν βραχνή.

Η συμπεριφορά του επίσης ήταν διαφορετική. Κάτι είχε αλλάξει. Μου φάνηκε ότι γύρισε κάποιος άλλος γάτος, πάντως όχι ο δικός μου. Νέες σκέψεις άρχισαν να με προβληματίζουν. Δεν ήθελε να βγαίνει καθόλου έξω από το σπίτι και όταν το έβγαζα δεν έπαιζε όπως παλιά. Δεν ήθελε να σκαρφαλώνει στα δέντρα, δεν έτρεχε, παρά μόνο στην αγκαλιά μου ήθελε να είναι.

Τελικά οι περιπέτειες του γάτου μου έξω από το σπίτι είχαν τελειώσει. Αλλά άρχισαν καινούριες, πιο παράξενες. Μου έδωσε την εντύπωση ότι ήθελε να είναι και αυτός έγκλειστος. Μήπως κατάλαβε ότι κι εμείς είμαστε έγκλειστοι και ήθελε να μας παρηγορήσει; Μήπως κάποιος του επέβαλε να μπει κι αυτός σε καραντίνα; Αυτό είναι ένα μυστήριο που δε θα μάθουμε ποτέ. Πάντως ο γάτος μου από εκείνη την ημέρα απολαμβάνει τον εγκλεισμό του σε αντίθεση με εμάς που θέλουμε να βγούμε έξω.


27 Μαρ 2020

Εγώ και η σφουγγαρίστρα μου

Από την ART0410
Μαθήτρια της έκτης τάξης

Τα σχολεία έκλεισαν εξαιτίας μιας σοβαρής πανδημίας. Τις τελευταίες ημέρες ακούμε συνέχεια για τον κοροναϊό κι έτσι αναγκαστήκαμε να μείνουμε όλοι στο σπίτι. Οι μεγάλοι ανησυχούν πολύ. Συζητούν συνέχεια γι’ αυτό. Εμείς οι μικροί βρίσκουμε άλλα πράγματα να ασχοληθούμε. Σαν μικρά παιδιά θέλουμε ακόμη να παίξουμε.

Εμένα μου συμβαίνει κάτι παράξενο. Τις περισσότερες ώρες είμαι με μια σφουγγαρίστρα στο χέρι γιατί από τη 1 μέχρι τις 7 βγαίνουν συνέχεια νερά στο σπίτι. Σε όλους τους χώρους του σπιτιού, στο σαλόνι, στην κουζίνα, στα μπάνια, στον διάδρομο. Κάθε μέρα έρχεται κι ένας υδραυλικός αλλά δεν μπορεί να βρει τι φταίει. Εγώ το βλέπω σαν παιχνίδι γιατί ο καθένας κάνει περιπολία στους χώρους του σπιτιού για να εντοπίσει τα νερά. Κάθε φορά που είναι η σειρά μου φωνάζω με χαρά «νερά-νερά» λες και ανακάλυψα κάτι σημαντικό.

Διασκέδαζα όταν τα έβρισκα αλλά τώρα βλέπω ότι οι μεγάλοι εκνευρίζονται όταν με ακούν κι έτσι σταμάτησα να φωνάζω. Απλά σφουγγαρίζω. Θα έλεγε κανείς σταμάτησες το σχολείο για να μάθεις να σφουγγαρίζεις. Τώρα όμως καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι αυτό κι ότι δεν πρέπει να πετάμε στο σχολείο σκουπίδια γιατί ταλαιπωρούμε κάποιους ανθρώπους άδικα.

Τον υπόλοιπο χρόνο, όταν δε σφουγγαρίζω δηλαδή μετά τις επτά κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Ακούω μουσική, χορεύω, ζωγραφίζω, διαβάζω ένα βιβλίο και το πρωί παίζω στον κήπο. Θυμάμαι το σχολείο και μου λείπει, μου λείπουν οι φίλες μου και η τάξη κι ο δάσκαλος. Οι άνθρωποι δηλαδή.


ART0410

Η ART0410 κατοικεί στη Βόρεια Αθήνα. Με το ΠΟΔήΛΑΤΟ συνεργάστηκε στην έκτη δημοτικού (2019/20).

Οι αναρτήσεις τηςΟι συνεργάτες μας

Διαβάστηκαν περισσότερο την τελευταία εβδομάδα: