Παραμυθένιο και οικολογικό σπίτι

Από τον Anthony12

Μαθητής της έκτης τάξης

O Σάιμον Ντέιλ, ένας νέος Ουαλός, έχτισε το σπίτι του σε τέσσερις μήνες με κόστος μικρότερο από 3.500 €, ενώ απαιτήθηκαν 1.000 με 1.500 εργατοώρες.

Πρόκειται για μια κατοικία φιλική προς το περιβάλλον που μοιάζει με τα σπίτια των χόμπιτ, των μικρών πλασμάτων που εμφανίζονται στον «Άρχοντα των Δακτυλιδιών» του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν.

Όπως αναφέρει ο Ντέιλ στην ιστοσελίδα του, η κατασκευή με φυσικά υλικά εξοικονομεί κόστος, ενώ γλιτώνουμε από τις καρκινογόνες ουσίες που περιέχουν τα σύγχρονα δομικά υλικά.

Το σπίτι είναι υπόσκαφο σε πλαγιά ώστε να αποτελεί ιδανικό καταφύγιο και να μην αλλοιώνει το φυσικό τοπίο.

Πέτρες και χώμα από το σκάψιμο χρησιμοποιήθηκαν για τη στήριξη των τοίχων και των θεμελίων.

Το πλαίσιο του σπιτιού είναι από ξύλα που συλλέχθηκαν από το παρακείμενο δάσος.

Οι τοίχοι, τα πατώματα και η οροφή είναι καλυμμένα με καλάμια για ευκολία κατασκευής και πολύ καλή μόνωση.

Η οροφή είναι επίσης επενδεδυμένη με πλαστικό και λάσπη/τύρφη, ενώ στους τοίχους υπάρχει ασβεστοκονίαμα το οποίο δεν επηρεάζει το αναπνευστικό και απαιτεί λίγη ενέργεια στην κατασκευή σε σύγκριση με το τσιμέντο.

Τα πατώματα έχουν επενδυθεί με απορρίμματα ξυλείας.

Η θέρμανση γίνεται με ξυλόσομπα, το ψυγείο λειτουργεί με κρύο αέρα προερχόμενο από τα θεμέλια, στο σπίτι εισέρχεται φυσικό φως από ηλιοροφή, ενώ ηλεκτρική ενέργεια παρέχουν φωτοβολταϊκά πάνελ.

Το νερό προέρχεται από την παρακείμενη πηγή, η τουαλέτα λειτουργεί ως κομποστοποιητής, ενώ τέλος συλλέγονται τα όμβρια ύδατα από την οροφή για το πότισμα του κήπου.

Περισσότερα για την κατασκευή του Σάιμον Ντέιλ

Περιβάλλον

ΠΗΓΗ: econews

Σήμερα αυτοσχεδιάζουμε!

Ακούσατε, ακούσατε!
Σήμερα αυτοσχεδιάζουμε.
Θέμα: Ελευθερία
Κι αν δε θυμάστε πώς, ορίστε:
Ό,τι σκεφτόμαστε θα λέμε φωναχτά
Θα τραγουδάμε δίχως φόβο
Θα περπατάμε δίχως να κοιτάμε πίσω μας
Τους φίλους μας δε θα τους κρύβουν σίδερα
Οι μάνες μας δε θα μας λένε μη και πρόσεχε
(κι αν μας το λένε, θα είναι από συνήθεια)
Ελάτε, είναι η σειρά μας.

Ακούσατε, ακούσατε!
Σήμερα αυτοσχεδιάζουμε.
Θέμα: Δημοκρατία
Κι αν δε θυμάστε πώς, ορίστε:
Θα πεις εσύ, θα πω κι εγώ
Όλοι θα πούμε, όλοι θα ψηφίσουμε
Κανείς δεν περισσεύει
Όλες τις γνώμες κάτω θα τις βάλουμε
Θα συμφωνήσουμε ή θα διαφωνήσουμε
Την άκρη θα τη βρούμε
Ελάτε, είναι η σειρά μας.

Ακούσατε, ακούσατε!
Σήμερα αυτοσχεδιάζουμε.
Θέμα: Αγώνας
Κι αν δε θυμάστε πώς, ορίστε:
Το κορμί μας θα ’ναι στητό
Το κεφάλι δε θα σκύβουμε
Το δίκιο μας θα το τιμάμε
Και η φωνή μας θα ’ναι καθαρή
Όπως το μέτωπό μας
Το μέλλον μας δε θα χαρίσουμε
Ούτε τα όνειρά μας
Ελάτε, είναι η σειρά μας.

Δικτατορία 1967-1974Παιδικές δημιουργίες

ΠΗΓΗ: Στο μικρόκοσμο της τάξης μας

Συνέντευξη με τον Ανδρέα Σκευοφύλακα

Θεατρικό

Από τον Anthony12 και τη Nasia28

Μαθητές της έκτης τάξης

Αφηγητής: Ας συνεχίσουμε τώρα τη γιορτή μας με μια άλλη συνέντευξη. Μια συνέντευξη ενός ανθρώπου ο οποίος έχει μετανιώσει πάρα πολύ γι’ αυτό που έκανε όπως είπε και ο ίδιος «Ντρέπομαι γι’ αυτό που ήμουν, γι’ αυτό που έκανα». Ο άνθρωπος αυτός επί ονόματι Ανδρέας Σκευοφύλακας θα μας μιλήσει για τότε... που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου.

Δημοσιογράφος (1973): Βρισκόμαστε έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου όπου το άρμα ετοιμάζεται να την γκρεμίσει. Ο κόσμος γύρω είναι ξεσηκωμένος και τρομαγμένος. Όλοι βλέπουν το άρμα να ’ρχεται κατά πάνω τους χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Τελικά το άρμα γκρεμίζει την Πύλη και σημαδεύει τους φοιτητές. Οι φοιτητές δίχως όπλα, μαζί με τον λαό προσπαθούν να αντισταθούν στη βάρβαρη εισβολή των τανκς. Είναι ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου και ενώ ο στρατός και η αστυνομία είναι ήδη μες στο Πολυτεχνείο, οι φοιτητές δεν μπορούν να αντισταθούν πια. Η μάχη έχει αρχίσει: χιλιάδες πολίτες συλλαμβάνονται και πολλοί φοιτητές προσπαθούν να το σκάσουν και να κρυφτούν στους γύρω δρόμους. Το τέλος της Χούντας έχει ήδη αρχίσει.

Αφηγητής: Ο κύριος Μπάμπης ο δημοσιογράφος περιμένει τον κύριο Ανδρέα Σκευοφύλακα στο σπίτι του.

(Τοκ, τοκ!)

Αφηγητής: Ο κύριος Ανδρέας Σκευοφύλακας επιτέλους έφτασε!

Δημοσιογράφος (2012): Γεια σας τι κάνετε, πώς είστε;

Ανδρέας Σκευοφύλακας: Μια χαρά ευχαριστώ! Εάν δεν κάνω λάθος θέλατε να μου πάρετε μία συνέντευξη για τότε στο Πολυτεχνείο...

Δημοσιογράφος (2012): Ναι! Εάν δεν έχετε πρόβλημα μπορούμε να ξεκινήσουμε. Παρακαλώ περάστε μέσα. Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που μετά από 30 χρόνια περίπου δέχεστε να σας πάρω αυτή τη συνέντευξη είναι τιμή μου...

Ανδρέας Σκευοφύλακας: Δεν κάνει τίποτα έτσι και αλλιώς κάποτε θα «έξυνα τις πληγές του παρελθόντος».

Δημοσιογράφος (2012): Μάλιστα... Η συγκεκριμένη συνέντευξη είναι αφιερωμένη σε εσάς γι’ αυτό μιλήστε μας με δικά σας λόγια...

Ανδρέας Σκευοφύλακας: Ευχαριστώ πολύ λοιπόν ξεκινώ: την ημέρα εκείνη ήμουν υπηρεσία. Στον στρατό είχα δέκα μήνες. Ήμουν εκπαιδευτής στο Κέντρο Τεθωρακισμένων, στο Γουδί. Τότε οι «μαυροσκούφηδες» ήταν σώμα επίλεκτων. Πήγα εθελοντικά. Μόλις άρχισαν τα επεισόδια, μπήκαμε επιφυλακή. «Οι κομμουνιστές καίνε την Αθήνα» μας έλεγαν και εμείς τους πιστεύαμε. Θυμάμαι στο στρατόπεδο κάποιοι είχαν ραδιοφωνάκια και ακούγαμε στα κρυφά τον σταθμό του Πολυτεχνείου. «Παλιοκουμμούνια θα καλοπεράσετε!» λέγαμε.

Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 16ης Νοεμβρίου, η ίλη μου πήρε εντολή να ετοιμαστεί για έξοδο. Αποφασίστηκε να βγουν πέντε δικά μας άρματα, κάτι γαλλικά AMX30. Εγώ ήμουν οδηγός στο πρώτο άρμα που βγήκε στον δρόμο. Στη 1.15 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου φτάσαμε στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Λίγο αργότερα διασχίζαμε την Αλεξάνδρας, όταν στο ύψος του IKA, στη στάση Σόνια, σταματήσαμε γιατί ο δρόμος ήταν κλειστός. Υπήρχαν οδοφράγματα, φωτιές και ακινητοποιημένα λεωφορεία. Με διάφορες μανούβρες αριστερά δεξιά, μπρος πίσω, άνοιξα τον δρόμο και προχωρήσαμε όταν φτάσαμε στη διασταύρωση της λεωφόρου Αλεξάνδρας και της οδού Πατησίων, μας έδωσαν εντολή να σταματήσουμε. Εκεί, στην πλατεία Αιγύπτου, μείναμε περίπου μία ώρα.

Ο κόσμος θυμάμαι ότι μας φώναζε «είμαστε αδέλφια, είμαστε αδέλφια». Εγώ ήθελα να τους φάω. Τους έβλεπα σαν παράσιτα. Μετά από λίγο μας είπαν να πάμε κοντά στο Πολυτεχνείο, αλλά όχι μπροστά στην πόρτα. Αυτό κάναμε. Σταματήσαμε λίγα μέτρα πιο πέρα. Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα, έστριψα το άρμα προς το Πολυτεχνείο, με γυρισμένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από τη θέση μου και εγώ και το άλλο πλήρωμα. Δεκάδες φοιτητές κρέμονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο. Έδειχναν πανικόβλητοι. Τότε ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρματος και μου λέει: «Θα μπούμε μέσα, θα ρίξουμε την πύλη. Ετοιμάσου!»

Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγματα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρματος. Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα, σταμάτησα. Σταμάτησα σκόπιμα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισμα, οι φοιτητές τρομαγμένοι έφυγαν προς τα πίσω. Αν έμπαινα με ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτομα που εκείνη τη στιγμή ήταν κρεμασμένα στα κάγκελα.

H καγκελόπορτα έπεσε αμέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθμευμένο το Μερσεντές το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. H αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνομικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα και εγώ από το άρμα και μπήκα στον χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα μπορούσε όμως και να υπάρχουν νεκροί.

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙ’ AYTO ΠΟΥ HMOYN, ΓΙ’ AYTO ΠΟΥ EKANA. Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους «μαυροσκούφηδες», στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα «παλιοκουμμούνια», όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!

Εεε... αυτά ήθελα να πω επίσης αισθάνομαι πολύ ωραία που τα έβγαλα από μέσα μου...

Δημοσιογράφος (2012): Μάλιστα. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας κι ελπίζω κάποια μέρα να ξαναϊδωθούμε.

Αφηγητής: Ο κύριος Σκευοφύλακας φεύγει και ο δημοσιογράφος είναι πολύ χαρούμενος.

Ετοιμασίες για τη γιορτή του Πολυτεχνείου 1. Κατορθώματα ηρώων (ποίημα) 2. Πολυτεχνείο (ποίημα) 3. Συνέντευξη με τον κυρ Γιώργη (θεατρικό) 4. Συνέντευξη με τον Ανδρέα Σκευοφύλακα (θεατρικό)

Παιδικές δημιουργίες

ΠΗΓΗ: Το Βήμα (09.11.2003)

Συνέντευξη με τον κυρ Γιώργη

Θεατρικό

Από τον Anthony12 και τη Nasia28

Μαθητές της έκτης τάξης

Αφηγητής: Μια και σήμερα γιορτάζουμε το μεγάλο γεγονός της 17ης Νοεμβρίου, θα ήθελα να γνωρίσετε έναν απ’ τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, τον κυρ Γιώργη. Να τος, κάθεται στον καναπέ και βλέπει τηλεόραση.

(Τοκ τοκ)

Αφηγητής: Κάποιος είναι στην πόρτα. Ο κυρ Γιώργης ξαφνιασμένος ανοίγει.

Δημοσιογράφος: Γεια σας!

Κυρ Γιώργης: Γεια σας! Τι θέλετε;

Δημοσιογράφος: Ήρθα για τη συνέντευξη που κανονίσαμε χτες το βράδυ.

Κυρ Γιώργης: Ναι, σωστά. Δεν είχα καταλάβει όμως τι ακριβώς μου είπατε στο τηλέφωνο.

Δημοσιογράφος: Για να σας φρεσκάρω τη μνήμη, σας ζήτησα να σας πάρω μία συνέντευξη για τα παλιά χρόνια της χούντας, τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν δημοκρατία αλλά μόνο δικτατορία. Ελπίζω να με καταλαβαίνετε.

Κυρ Γιώργης: Μάλιστα, τώρα κατάλαβα. Ρωτήστε με ό,τι θέλετε.

Δημοσιογράφος: Ας ξεκινήσουμε λοιπόν. Πώς ήταν κατά τη γνώμη σας η ζωή χωρίς δημοκρατία;

Κυρ Γιώργης: Κοιτάξτε, εκτός από περιορισμένη ήταν και βάρβαρη. Όπως μάλλον καταλαβαίνετε, μιλάω για τα φρικτά βασανιστήρια, που έκαναν τον κόσμο να υποφέρει και να πεθαίνει.

Δημοσιογράφος: Μάλιστα. Πώς πιστεύετε ότι ήταν η ζωή των παιδιών;

Κυρ Γιώργης: Τα παιδιά ήταν πολύ περιορισμένα, στον χώρο του σχολείου ήταν πάρα πολύ πειθαρχημένα, το ξύλο ήταν στην καθημερινή διάταξη, τα παιδιά φορούσαν όλα ομοιόμορφες ποδιές και δεν επιτρεπόταν να ακούς τραγούδια συγκεκριμένων συνθετών, ούτε να διαβάζεις βιβλία και εφημερίδες της αρεσκείας σου.

Δημοσιογράφος: Ωραία. Αφού οι δύο πρώτες ερωτήσεις ήταν γενικές, ας μπούμε τώρα στο επετειακό κλίμα. Θα μας μιλήσετε για τη στιγμή που το άρμα γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου;

Κυρ Γιώργης: Βεβαίως. Είχε πάει 2 το πρωί. Οι στρατιωτικοί δίνουν προθεσμία λίγων λεπτών στους φοιτητές να αποχωρήσουν από το Πολυτεχνείο, να παραδοθούν. Οι φοιτητές αρνήθηκαν, με αποτέλεσμα λίγα λεπτά ένα άρμα να γκρεμίσει την πύλη του Πολυτεχνείου. Τη στιγμή που η πύλη έπεσε, εισέβαλαν οι αστυνομικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Τα παιδιά έτρεχαν πανικόβλητα εδώ κι εκεί για να μην τα πιάσουν. Μισή ώρα περίπου μετά απ’ αυτό το τραγικό επεισόδιο, ένας φοιτητής μου χτύπησε το θυροτηλέφωνο, κι εγώ όσο πιο προσεκτικά μπορούσα του είπα «Στον τρίτο».

Δημοσιογράφος: Μάλιστα. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Εάν επιθυμείτε θα σας στείλω το άρθρο με το ταχυδρομείο. Γεια σας!

Κυρ Γιώργης: Γεια σας!

Αφηγητής: Ήταν του αύριο η γενιά / δεκαοχτώ, δεκαεννιά / ήταν χιλιάδες τα παιδιά / και τρία τα μερόνυχτα. / Την πρώτη μέρα τραγουδούν / την πρώτη νύχτα μάς καλούν / την πρώτη μέρα η λευτεριά / γραμμένη λέξη με μπογιά.

Οι στίχοι προέρχονται από το ποίημα της Κωστούλας Μητροπούλου «Οι τρεις μέρες» (Γλώσσα ΣΤ΄ Δημοτικού)

Ετοιμασίες για τη γιορτή του Πολυτεχνείου 1. Κατορθώματα ηρώων (ποίημα) 2. Πολυτεχνείο (ποίημα) 3. Συνέντευξη με τον κυρ Γιώργη (θεατρικό) 4. Συνέντευξη με τον Ανδρέα Σκευοφύλακα (θεατρικό)

Παιδικές δημιουργίες

Imagine

Φαντάσου, λέει, να μην υπήρχαν πόλεμοι και σκοτωμοί. Φαντάσου οι άνθρωποι να ενδιαφέρονταν για το κοινό καλό και τη συλλογική ευημερία. Φαντάσου να σεβόμασταν τους άλλους και να δεχόμασταν τη διαφορετικότητά τους.

Δεν είναι πάντοτε εύκολο αλλά, αν το φανταστούμε, ίσως γίνει λιγότερο δύσκολο…

Imagine there’s no heaven, it’s easy if you try
No hell below us, above us only sky
Imagine all the people living for today

Imagine there’s no countries, it isn’t hard to do
Nothing to kill or die for and no religion, too
Imagine all the people living life in peace

You may say I’m a dreamer, but I’m not the only one
I hope some day you’ll join us and the world will be as one

Imagine no possessions, I wonder if you can
No need for greed or hunger, a brotherhood of man
Imagine all the people sharing all the world

You may say I’m a dreamer, but I’m not the only one
I hope some day you’ll join us and the world will live as one

ΣΤΙΧΟΙ - ΜΟΥΣΙΚΗ - ΕΡΜΗΝΕΙΑ: John Lennon
ΔΙΣΚΟΣ: Imagine (1975)

ΠολιτικήΤραγούδια

Βασίλη, είσαι πάντοτε μαζί μου

Μια ιστορία από τον Νοέμβριο του 1973

Το 2004 το περιοδικό «9» (ένθετο της Ελευθεροτυπίας για τα κόμικς) κυκλοφόρησε ένα ολόκληρο τεύχος αφιερωμένο στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Από εκεί προέρχεται η ιστορία του βίντεο, σχεδιασμένη από τον Στάθη, έναν πολύ ταλαντούχο σκιτσογράφο μας.

Δικτατορία 1967-1974Κόμικς – Σκίτσα

Another Brick in the Wall

Ναι, δε θέλουμε την εκπαίδευση όπου οι δάσκαλοι δυναστεύουν και ταλαιπωρούν τα παιδιά. Ούτε την άλλη, βέβαια, με εκείνους που αδιαφορούν και περιμένουν να σχολάσουν.

Θέλουμε, και αξίζουμε, μια εκπαίδευση που καλλιεργεί την παιδεία και σκύβει με ενδιαφέρον στους μαθητές. Που νοιάζεται και για τους δασκάλους, όμως, διευκολύνοντας τις προσπάθειές τους…

We don’t need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teacher, leave them kids alone
Hey, teacher, leave them kids alone

All in all it’s just another brick in the wall
All in all you’re just another brick in the wall

We don’t need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers, leave them kids alone
Hey, teacher, leave us kids alone

All in all you’re just another brick in the wall
All in all you’re just another brick in the wall

ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: Pink Floyd
ΔΙΣΚΟΣ: The Wall (1979)

Σχολείο και εκπαίδευσηΤραγούδια