To μεγαλύτερο νοσοκομείο άγριων ζώων
Της Τασούλας Επτακοίλη
Οκτώβριος 2024
Οκτώβριος 2024
Πριν από χρόνια οι κάτοικοι ενός παραθαλάσσιου χωριού της Κρήτης είχαν «εξημερώσει» έναν ροδοπελεκάνο που ζούσε στην περιοχή. Οι θαμώνες των καφενείων, για να διασκεδάζουν, του έδιναν σχεδόν καθημερινά να πιει τσικουδιά. Έπειτα από μερικούς μήνες το πουλί, σε άθλια κατάσταση, με αφυδάτωση και πολλά προβλήματα, στάλθηκε στην Πάρο, στις εγκαταστάσεις του Συλλόγου Περίθαλψης και Προστασίας Άγριων Ζώων «Αλκυόνη». Εκεί οι κτηνίατροι μάταια προσπαθούσαν να του δώσουν νερό και τροφή. Ο ροδοπελεκάνος δεν μπορούσε να κρατήσει τίποτα στο στομάχι του, ούτε με καθετήρα. Ο θάνατός του ήταν θέμα ωρών.
Οι εθελοντές αποφάσισαν να τον βάλουν στον κλωβό όπου φιλοξενούνταν ήδη ένας ανάπηρος ροδοπελεκάνος. Τουλάχιστον δε θα πέθαινε ολομόναχος, σκέφτηκαν. Το επόμενο πρωί το άρρωστο πτηνό ζούσε ακόμα. Το μεθεπόμενο, επίσης. Την τρίτη μέρα, ως εκ θαύματος, άρχισε να εμφανίζει σημάδια βελτίωσης.
«Δεν είχαμε εγκαταστήσει ακόμα κάμερες στους χώρους μας, οπότε αποφάσισα να κρυφτώ και να παρακολουθήσω από μακριά για να καταλάβω τι συνέβαινε», λέει ο Μάριος Φουρνάρης, διευθυντής της «Αλκυόνης». «Έκπληκτος είδα τον ανάπηρο ροδοπελεκάνο να παίρνει κάθε τόσο με το ράμφος του νερό και τροφή και να τα δίνει στον ετοιμοθάνατο. Η προσπάθεια σωτηρίας συνεχίστηκε για κάμποσες μέρες. Ο νεοφερμένος —στη συνέχεια και με τη δική μας συμβολή— ανάρρωσε και λίγους μήνες μετά βρέθηκε ξανά εκεί όπου ανήκε: στη φύση. Με τον ίδιο τρόπο ένας σταυραετός, που έφτασε σε εμάς με κομμένο φτερό το 2008 και ζει ακόμα, έχει βοηθήσει σχεδόν εβδομήντα πουλιά συγγενικών ειδών να γίνουν καλά και να απελευθερωθούν».
Μάριος Φουρνάρης
Το 2011 από ένα ζευγάρι ασημόγλαρων που δεν μπορούσαν πια να πετάξουν γεννήθηκαν τρία μωρά. Ο ένας από αυτούς τους νεαρούς ασημόγλαρους κάθε Οκτώβριο επιστρέφει στην Πάρο για να περάσει τον χειμώνα με τους ανάπηρους γονείς του. Κι όταν έρχεται η άνοιξη φεύγει και πάλι.
Είναι μια ιστορία από τις πολλές που θα ακούσουν όσοι περάσουν τις εγκαταστάσεις του μεγαλύτερου νοσοκομείου άγριων ζώων στην Ελλάδα. Το βάρος της ευθύνης των ανθρώπων του συλλόγου είναι τεράστιο. Η παραμικρή λανθασμένη απόφαση ίσως κοστίσει τη ζωή του ζώου. Οι απελευθερώσεις είναι η κορυφαία στιγμή της προσπάθειάς τους και εκείνη που κρίνει αν ο κόπος τους θα πιάσει τόπο ή θα πάει χαμένος.
Απελευθέρωση πτηνού μπροστά σε σχολική τάξη
Η «Αλκυόνη» ιδρύθηκε στην Πάρο το 1995. Πρώτο «σπίτι» της ήταν το μικρό εξοχικό της οικογένειας Φουρνάρη, με ένα κηπάκι που σύντομα γέμισε κλουβιά. Στη συνέχεια βρέθηκε μια έκταση που ανήκει στην Ιερά Μονή Λογγοβάρδας και μέσα σε μια πενταετία χτίστηκαν οι σημερινές εγκαταστάσεις, αποκλειστικά με τη συμβολή εθελοντών από όλο τον κόσμο, γιατί χρήματα για επαγγελματίες δεν υπήρχαν.
Σήμερα, χάρη στις επαναλαμβανόμενες δωρεές από το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, η «Αλκυόνη» διαθέτει φωτοβολταϊκό πάρκο που της εξασφαλίζει ενεργειακή αυτονομία, σύγχρονο εξοπλισμό και τριάντα μεγάλους κλωβούς (άλλοι δύο φτιάχνονται αυτόν τον καιρό για τη φιλοξενία των φοινικόπτερων, των γνωστών φλαμίνγκο).
Μωρό φοινικόπτερο που γεννήθηκε από ανάπηρους γονείς
Ρωτώ τον Μάριο Φουρνάρη τι προσφέρει στον ίδιο ο εθελοντισμός στην προστασία των ζώων, αν τον έχει αλλάξει ως άνθρωπο και με ποιον τρόπο. «Είναι μάλλον ακραία η δική μου περίπτωση. Από το 1990 εργάζομαι κάθε μέρα εθελοντικά, παράλληλα με τη δουλειά που κάνω για να βιοπορίζομαι. Μαζί με την οικογένειά μου και τα ενδιαφέροντά μου, η “Αλκυόνη” είναι από όσα δίνουν νόημα στη ζωή μου. Χωρίς τον εθελοντισμό δε θα ήμουν ολόκληρος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου